Welkom
Allereerst zal ik ons als gezinnetje even voorstellen:
Ik ben Linda, vrouw van mijn man Jos en moeder van onze zoon Mitchell, waarbij kat Rover ons gezin compleet maakt.
Over de struggles, suïcidaliteit, de weg naar herstel van Mitchell en wat het allemaal met ons als ouders doet, ben ik gaan bloggen. Uiteraard met toestemming van Mitchell en Jos. Zij staan er helemaal achter.
Mitchell is op zijn 9e gediagnostiseerd met PDD-NOS. Hoewel, dit 'mogen' we zo al niet meer noemen. Tegenwoordig is het een stoornis in het autistisch spectrum. In zijn kindertijd had hij hier, ook naar eigen zeggen, nagenoeg geen last van. Hij kijkt met zijn 23e levensjaar zelfs nu al met veel plezier en nostalgische gevoelens terug op zijn leuke kindertijd. Op de middelbare school daarentegen, begon hij tegen e.e.a. aan te lopen. Uiteindelijk werd dit zo erg dat hij met donkere gedachten liep en zelfs uit het leven wilde stappen. Een wanhoopsdaad volgde.
Zo gaat ons verhaal beginnen. Het verhaal waarin ik ga vertellen hoe het zo ver is gekomen. Dat Mitchell niet echt dood wilde, maar rust. Rust in zijn hoofd, rust in zijn lijf. Ons verhaal, om te vertellen hoe hecht je band ook is met je zoon of dochter, hoe goed het ook lijkt te gaan, ze zelfs vrolijk zijn, zij desondanks vreselijk kunnen struggelen. Zoals onze Mitchell, die maar door en door ging. Dat de druk van school, de druk van de maatschappij teveel kan worden. Dat hij met donkere gedachten liep, terwijl hij vrolijk deed en muziek maakte. En vooral dat hij het allemaal wel in zijn eentje dacht te redden, in zijn eentje het gevecht aan ging en de hulpvraag niet durfde te stellen.
Na zijn wanhoopsdaad heeft Mitchell in de afgelopen jaren een weg moeten volgen van wachtlijst naar wachtlijst en van therapie naar therapie. Op die weg heeft hij vele paniekaanvallen en angsten moeten doorstaan. Het enige wat wij ouders op zo'n moment kunnen doen is hem vasthouden en er gewoon 'zijn' voor hem. Hoe machteloos en verdrietig je je dan ook voelt. Het goede nieuws is dat hij fysiek helemaal hersteld is van wat hij zichzelf heeft aangedaan.
Momenteel komt er 1 keer per week een coach waarmee Mitchell o.a. gaat wandelen. Zij ondersteunt hem om hopelijk weer een beetje aan de maatschappij te kunnen gaan deelnemen.
Wij ouders willen natuurlijk niets liever dan dat Mitchell een mooi leven tegemoet gaat. Er zijn genoeg momenten geweest dat ik het liefst al zijn zorgen, pijn en het ondraaglijk lijden over had willen nemen. Echter, (en dat weet hij zelf ook maar al te goed), uiteindelijk moet hij het zelf doen. Hem hierin helpen kunnen Jos en ikzelf alleen doen door hem alle liefde en steun te geven... en dat zullen wij ook altijd blijven doen...
Toelichting
De naam voor mijn website/blog heb ik gekozen omdat er vanuit de therapieën kleurcodes toegepast worden. Rood staat hierbij gelijk aan de gevarenzone. Op een slechte dag kwam Mitchell naar mij toe en zei: "mam, het is geen code rood meer... maar code zwart".
De reden om over dit onderwerp te gaan bloggen is omdat ik steeds meer hoor en lees over kinderen en jongvolwassenen die niet goed in hun vel zitten. Op facebook komen er berichtjes voorbij van 113 zelfmoordpreventie, welke Mitchell ook regelmatig gebeld heeft.
(Voor mobiel: Tekst gaat verder onder de foto)
Meer en meer merk ik, dat de gemoedstoestand van kinderen en jong volwassenen steeds vaker onderwerp van gesprek is. Het rondlopen met donkere gedachten en suïcidaal zijn mag, nee moet, geen taboe zijn. Juist niet. Want door het uit de taboesfeer te halen, kun je er als ouder, vriend/vriendin, leerkracht, werkgever (en ja, ook de hulpverlener) iets mee. Door in ieder geval een luisterend oor te bieden en hem of haar te zien staan. Te vragen of er geholpen kan worden en hoe.
Voorop gesteld dat Mitchell altijd lieve en betrokken leerkrachten heeft gehad, was er een meester op de basisschool, die eerlijk zei dat ze moesten uitkijken Mitchell niet over het hoofd te zien. Destijds woonden wij nog in de stad en zat hij in een volle en vooral een hele drukke klas.
Meerdere keren hoorden Jos en ik van leerkrachten (ook op de middelbare school), dat zij wel een hele klas vol met Mitchell's wilden hebben. Achteraf heb ik regelmatig aan de woorden van die ene meester gedacht. Want de rustige, serieuze, 'voorbeeldige' kinderen die moeilijk de hulpvraag durven te stellen kunnen worden ondergesneeuwd, door de drukke kids die veel aandacht vragen en zelfs opeisen. Zij zijn het dan toch ook die de aandacht vaker krijgen.
Mitchell maakt zich behoorlijk zorgen over de toekomst. Dat Jos en ikzelf hier ook de nodige zorgen hebben zullen jullie vast begrijpen. Mitchell voelt dat hij altijd wel kwetsbaar zal blijven. We hebben een hechte band met Mitchell en er wordt thuis ook zeker gelachen. Hij heeft gelukkig zijn humor weten te behouden. Jos en Mitchell hebben exact dezelfde humor.
In mijn blogs stel ik ons best kwetsbaar op, wat dan ook wel spannend is. Toch hoop ik met ons verhaal kinderen en jong volwassenen die met donkere gedachten lopen en hun ouders te bereiken. Want door op tijd aan de bel te trekken en hulp te zoeken kan wellicht al een stuk leed voorkomen worden.
Wanneer je op onderstaande button klikt, neem ik je in mijn eerste blog mee terug naar de helse rit op weg naar het ziekenhuis. (Blog 1: 'Gillende sirenes')
Volg ons op facebook