Inmiddels een half jaar geleden zit ik wat te scrollen op fb. Er komt een bericht voorbij van 113. Het blijkt World suïcide prevention day te zijn. Ik lees dat elke 40 seconde (!) iemand op de wereld overlijdt aan zelfdoding.
Direct schiet ik terug in mijn herinnering. Terug naar de wanhoopsdaad van Mitchell, terug naar de dag dat ik naast de bestuurder in de ambulance met gillende sirenes zat. Dat de broeder zei: "sorry mevrouw, dat ik niet meer zoveel zeg, ik moet me concentreren op de weg." Vermoedelijk nogal witjes in mijn gelaat, kijk ik de man aan. Deze stilte vind ik alleen maar fijn, zodat ik een beetje kan volgen wat er achterin gebeurd.
Jos, die nog maar net thuis kwam aanrijden, rijdt in zijn eigen auto achter de ambulance aan en probeert deze met alle macht bij te houden. In eerste instantie reden we redelijk rustig over de verkeersheuvels ons dorp uit. Eenmaal op de provinciale weg gaan echter alle toeters en bellen aan. Met 130 km per uur sjezen we over die wegen, alles en iedereen omzeilend richting de snelweg. Jos kan niet aangehaakt blijven zonder zijn eigen leven (en dat van anderen) in gevaar te brengen. Wanneer hij zich dus iets later bij ons in het ziekenhuis voegt, zegt hij dat hij dacht dat ze Mitchell 'kwijt' aan het raken waren vanaf het moment dat het gas er vol op ging bij de ambulance.
Na die helse rit staan we dan op de spoedeisende hulp bij het ziekenhuis in Zwolle. Allemaal hulpverleners om het bed van Mitchell heen. De één is bezig met het doorknippen van al zijn kleding, terwijl de ander bezig is met apparatuur. Ondertussen roept Mitchell dat hij een Engelse soldaat is en nog wat zaken welke hij niet vermeld wil hebben. Het schijnt 'normaal' te zijn om dit soort dingen te roepen met zóveel toegediende medicatie door de hulpverleners. Een 'paardenmiddel' kan ik mij nog herinneren dat één van de broeders al had gezegd.
En dan wordt Mitchell weggebracht naar de O.K. Wij mochten plaatsnemen in een wachtruimte. Om en om huilen we. Wij als zijn ouders, machteloos en nog niet wetende hoe de operatie verloopt. Ondertussen moesten er praktische zaken geregeld worden. Eén van de agenten belde ons nog in het ziekenhuis en gaf het advies om de verzekering in te schakelen. Dit om ons huis professioneel schoon te laten maken, omdat wij anders die nacht echt niet in ons huis konden terugkeren. De schokkende details over hoe het huis eruit zag valt niet eens te beschrijven.
Na wat voor ons een eeuwigheid leek te duren, kwam eindelijk de vatenchirurg naar ons toe met de mededeling dat de operatie goed verloopt. Wat een opluchting! Het lange wachten was wat meer dragelijker geworden. De gehele operatie duurde 3 uur en er bleken 3 verschillende chirurgisch specialisten aan de wond van Mitchell te hebben gewerkt. Twee liter bloed hebben ze Mitchell moeten toedienen.
Dan worden we opgehaald om naar de uitslaapkamer te gaan. Daar lag onze lieve toentertijd 19 jarige zoon... lijkbleek en herhaaldelijk spugend. Er komt één van de specialisten binnen. "Zo Engelse soldaat" roept hij. Alle drie schieten we in de lach.
Mitchell wordt naar de trauma afdeling gereden (waar hij de volgende 5 dagen op een eigen kamer verblijft en wij elke dag vanaf een uur of 11 de gehele dag welkom waren).
Bij het naar huis gaan, inmiddels nacht, vroeg een verpleegster ons op de gang hoe het nou met ons gaat? Wat ontzettend lief..! Nee, Jos breekt niet, ik ook niet. Het huilen is voor dat moment gestopt. Vanaf nu staan we in overlevingstand.
Laat een reactie achter door op onderstaande button te klikken
Volg ons op facebook