Hier in mijn 2e blog zal ik even beginnen bij het begin.
Jos en ik leerde elkaar in 1989, heel ouderwets kennen in de kroeg. We kregen verkering, gingen heel snel hokken en na 6 jaar trouwden we met een groot feest ter afsluiting. Drie jaar later gingen we voor een kindje. Lang hoefden wij niet te ‘oefenen’, want met de 2e maand was ik al zwanger. Thuis, destijds in Bussum is Mitchell geboren. De blauwe geboortevlag ging uit! Jos en ik voelde ons direct geliefde ouders. Mitchell was een makkelijke baby zoals dat dan heet.
Na 2 jaar breekt de tijd aan dat Mitchell naar de peuterspeelzaal mag. We woonden inmiddels in de grote stad. Daar valt het de juf op dat Mitchell een beetje onhandig is met zijn fijne motoriek. Verder gaat alles goed op schooltje.
Naast de peuterpuberbuien waarin ik Mitchell echt weleens achter het behang had willen plakken, is hij voor het overgrote deel een heerlijk vrolijk jochie.
En dan is daar ineens de dag dat ik Mitchell voor het eerst de klas inbreng op de basisschool. Hij krijgt er vriendjes welke regelmatig na school bij ons thuis komen spelen of vriendjes waar Mitchell naar toe gaat om te spelen. Toch krijg ik op enig moment van zijn juf te horen dat Mitchell wel wat solistisch gedrag vertoond. “Hij is maar rondjes aan het fietsen in de pauze” zo geeft zij aan. De meester (duo leraar) vroeg zich hardop af waar dat fietsje anders voor bedoeld was.
Uiteindelijk hebben wij op ons eigen verzoek Mitchell op zijn 9e laten testen. Dit om in ieder geval handvatten te hebben, wellicht voor de toekomst. De diagnose was een lichte vorm van PDD-NOS zoals deze term toen nog werd toegepast. Zowel wijzelf als de specialisten vonden dat Mitchell op dat moment geen verdere behandeling nodig had. Uiteraard hebben we de school ingelicht tijdens een gesprek. Overigens, bij alle nieuwe scholen deelden wij in kennismakingsgesprekken deze informatie.
De jaren verstreken. We verhuisden van de grote stad naar een klein dorp in de polder. Mitchell gedijt goed op de 3R’s en dan met name Rust en Regelmaat. In ons dorp zit hij nog ruim 2 jaar op de basisschool, waar hij leuke meesters met ‘zijn’ humor heeft. Mitchell gaat op atletiek waar hij in een leuke groep terecht komt. Tot hier gaat, zoals Mitchell zelf ook aangeeft, alles nog prima.
Wanneer Mitchell naar de middelbare school gaat veranderd er veel. Té veel zal gaan blijken. De druk die Mitchell ervaart wordt hoger en hoger. Al laat hij thuis niets merken. Hij is vrolijk en maakt veel muziek. Het lijkt z’n gangetje te gaan, al moeten wij als ouders hem wel regelmatig ‘ondersteunen’ bij zijn huiswerk. Maar ja, dat geldt toch voor iedere puber? Uiteindelijk wordt de druk Mitchell te veel.
Op een dag, in het begin van het examenjaar, gaat mijn mobiel. Ik krijg de mentor van Mitchell aan de lijn: “U moet niet schrikken, maar Mitchell wilde voor een rijdende auto springen’’. De mentor bracht deze boodschap begrijpelijker wijs met behoorlijk wat emotie. Hij was zich rot geschrokken toen Mitchell dit stoïcijns aan hem vertelde.
Ik spring in mijn auto en rijd naar school. Op de parkeerplaats bij school bel ik eerst nog even mijn afspraak af en breek bijna. Ik droog mijn opgekomen traantjes en spoed de school binnen. Daar heb ik lang samen met de mentor en Mitchell gesproken. Het blijkt dat Mitchell wel degelijk tegen veel dingen aanloopt maar ook blijkt hij een heel laag zelfbeeld te hebben. Mijn moederhart huilt bij de woorden van Mitchell.
We zoeken direct hulp voor Mitchell waar een van ons hem elke week heen brengt. Deze hulp omvat een zorgenpakket voor jeugd met maatwerk. Overigens mag hij hier helaas maar tot zijn 18e levensjaar blijven.
Maar de vlag met schooltas gaat de top van de vlaggenmast in, want Mitchell heeft ondanks alles zijn diploma in de pocket! We gaan gelijk op vakantie naar Zakynthos, waar we alle drie nog steeds met veel plezier op terugkijken.
Na deze zomer gaat Mitchell naar het MBO. Bij het kennismakingsgesprek geven wij het verhaal aan van de diagnostiek. Zij beloven hierbij rekening te houden met hoe zij Mitchell zullen begeleiden.
Het schooljaar begint met een volle klas waar op enig moment nog maar weinig leerlingen de lessen volgen. Mitchell heeft zelfs een keer met nog maar 1 andere leerling in de klas gezeten. Maar Mitchell blijft trouw naar alle lessen gaan.
Het blijkt echter een lijdensweg omdat Mitchell nóg meer druk ervaart dan op de middelbare school. En opnieuw laat Mitchell thuis niets blijken (blijkbaar ook niet bij zijn 'hulp'), terwijl hij nog steeds met donkere gedachten bleek te lopen. Wij hebben natuurlijk geen inzicht hoe het op het MBO gaat, maar zien wel dat Mitchell zijn best doet op school. Hij gaat tussen de middag met klasgenoten het centrum in of hij gaat muziek maken in de plaatselijke muziekwinkel, waar hij na schooltijd bijvoorbeeld wat drumles krijgt. Thuis speelt Mitchell vaak piano en maakt met Jos de dagelijkse grappen.
En zo volgt er aan het eind van het tweede leerjaar opnieuw een zorgelijk voorval. Zelf moet ik 4 dagen opgenomen worden in het ziekenhuis, een uur rijden vanaf ons huis. Jos brengt mij weg en blijft bij me tot het moment dat ik een ruggenprik krijg. Mitchell zou deze dag voor het eerst (nadat hij 5 jaar een weekkrant heeft gelopen) vakantiewerk gaan doen. Hij zou die ochtend op een bepaald punt worden opgehaald met een busje van het betreffende bedrijf. Dat ik hierover die vroege ochtend op weg naar het ziekenhuis al een ‘zwaar’ gevoel had, ebde in het ziekenhuis door alle behandelingen die ik zelf moest ondergaan, naar de achtergrond.
Jos komt thuis uit het ziekenhuis en hoort Mitchell aan de telefoon op zijn eigen kamer. Wat Mitchell niet weet is dat Jos deze dag vrij had genomen en dus na het ziekenhuis naar huis zou komen. Jos luistert stiekem aan zijn deur. Op dat moment had Mitchell zijn vertrouwenspersoon van het MBO aan de lijn. Jos had inmiddels al e.e.a. opgevangen en nadat Mitchell heeft opgehangen gaat Jos met hem zitten.
Het blijkt dat Mitchell een strip paracetamol had ingenomen, wilde er zelfs meer innemen, maar kreeg ze moeilijk doorgeslikt. Desondanks had hij er eigenlijk gelijk spijt van en daarom had hij de huisarts gecontacteerd. Zij hadden Mitchell gevraagd of hij zelf in staat was, om direct naar de praktijk te komen. Zijn maag hoefde niet gespoeld te worden.
Jos vraagt aan Mitchell wat hij wil en stelt dan voor om overal de stekker uit te halen, zodat de druk hiermee weggenomen wordt. Mitchell voelt grote opluchting en belt het bedrijf af voor vakantiewerk. Tevens belt hij zijn autorijles voor een aantal weken af.
Die avond app ik Mitchell vanuit mijn ziekenhuisbed en vraag hem hoe hij zijn eerste werkdag heeft beleefd. “Ja goed” verschijnt er in mijn schermpje. Op zich helemaal niet vreemd, dit is hoe hij communiceert over de app.
Jos komt elke dag op bezoek in het ziekenhuis maar zwijgt over het voorval. Jos en Mitchell hadden samen besloten om mij te ontzien. De vierde dag mag ik naar huis. Op een plaatsje in de schaduw bij het ziekenhuis, thee in de hand, begint Jos te vertellen over wat er was gebeurd. Tussendoor zwijgend als er personeel langs komt lopen. Mijn tranen kan ik niet meer bedwingen en rollen over mijn wangen.
Na de zomer, waarin Mitchell het schooljaar over doet, moet hij op stage. Thuis laat Mitchell zich uit dat hij het wel erg spannend vindt en vraagt wat te doen als hij het niet trekt bij het bedrijf. Ik spreek met hem af dat hij mij meteen belt in dat geval.
Die eerste dag belt hij al. “Mam, het gaat niet goed”. Ik opper om alles maar open te gooien bij zijn stagebegeleider. Hem te informeren hoe hij zich voelt en dat hij in verband met zijn stukje autisme de prikkels moeilijk kan verwerken. Wat pakte die stagebegeleider dat goed op zeg! Hij neemt Mitchell bij de hand en alle 10 de weken heeft Mitchell het enorm naar zijn zin. In het bedrijf tillen ze Mitchell op naar een veel hoger niveau dan op school.
Mitchell komt elke dag enthousiast thuis. Hier worden Jos en ik ook erg blij van en genieten bij het avondeten van zijn verhalen. Bij het afscheid van de stageperiode krijgt Mitchell een stoer horloge. Hier heeft de afdeling zelf geld voor ingezameld. Van het bedrijf zelf krijgt Mitchell naast zijn ruime stagevergoeding nog een cadeaubon en andere cadeautjes. Wat voelt Mitchell zich gewaardeerd! Het zal voor een ieder gek klinken dat Mitchell evengoed nog met donkere gedachten liep.
Al helemaal niet wetende dat in de nabije toekomst, terwijl Mitchell in de tussentijd ook nog eens zijn rijbewijs weet te behalen, er een heftige wanhoopsdaad aan zit te komen. Hij moest zelfs zijn rijbewijs nog afhalen op het gemeentehuis...
Laat een reactie achter door op de button onder de foto te klikken
