Blog 33: Omroep Flevoland

Blog 32 heb ik op onze website geplaatst en een citaat - of eigenlijk een fragment - van deze blog op Facebook. Vervolgens open ik mijn mail op mijn website om de lezers die zich opgegeven hebben via het contactformulier op de hoogte te stellen dat er een nieuwe blog is geplaatst. Dan zie ik een ongeopende mail, die van Omroep Flevoland afkomstig blijkt te zijn.

Ik ben verrast over de inhoud van deze e-mail. Romy, een bureauredacteur van Omroep Flevoland, is onze blog tegengekomen op sociale media en zij vonden het erg mooi om te zien, dat ik met de blogs ben begonnen om het onderwerp suïcidaliteit uit de taboesfeer te halen en dat ik hoop om op deze manier kinderen en jong volwassenen met donkere gedachten en hun ouders te bereiken.

Verder schrijft Romy dat Omroep Flevoland graag een reportage zou willen maken hierover en vraagt of wij er voor open staan om ons verhaal te delen in een tv- en web reportage. Ze vervolgt dat zij dan graag met mij een interview zouden willen doen, maar dat het hun ook mooi lijkt als ze Mitchell zelf ook zouden kunnen interviewen. Ik laat het even indalen en roep dan Mitchell erbij. Mitchell zegt me dat hij dat wel wil doen omdat we tenslotte andere mensen met de blogs willen helpen. In de e-mail had Romy al voorgesteld om eerst een voorgesprek te houden als wij dit fijner vinden. Ik mail haar deze zondag dus terug dat wij er wel aan mee willen werken, maar dan inderdaad wel graag eerst met een voorgesprek.

De volgende dag krijg ik direct een e-mail terug. We mailen wat over en weer en spreken af dat verslaggever Rejo volgende week donderdag om 10.00 uur bij ons thuis langskomt voor een voorgesprek en interview. ‘De koffie staat klaar’, schrijf ik nog in mijn laatste berichtje. Een paar dagen later krijg ik een e-mail van Romy, dat het wel handig is om mijn telefoonnummer te hebben, zodat Rejo ons kan bereiken voor het voorgesprek van morgen, mocht hij de weg kwijt raken in ons dorp… haha.

Doordat er in de mail alleen over het voorgesprek gesproken wordt en ik dacht dat het interview op dezelfde dag plaats zou vinden, vraag ik dit toch nog maar even aan Romy.  Ze vraagt wat onze voorkeur hierin is en dat ze wat hen betreft na het voorgesprek ook direct kunnen draaien. Mitchell en ik willen dat wel graag, want we vinden het allebei erg spannend. “Dan zijn we er maar vanaf”, zegt Mitchell. Dat ben ik helemaal met hem eens want ik voel nu al spanning. Ik hou er helemaal niet van om op beeld te staan en mijn eigen stem te horen… brrr.

De volgende ochtend zijn Mitchell en ik allebei nerveus. Jos heeft een afspraak en raakt voor ons huis even in gesprek met een buurman, als ook de buurvrouw van de spelletjesmiddagen met de hond aankomt. Mitchell is erbij gaan staan en ze gieren het uit met elkaar. Dan stapt Jos de auto in, anders komt hij te laat op zijn afspraak. Mitchell komt weer naar binnen en vond die afleiding wel even fijn.

Om precies 10.00 uur gaat mijn telefoon. Het wordt later, met 1000 maal excuses van Romy. Kort erop krijg ik een berichtje van Romy, dat Rejo met 25 minuten wel op de stoep zal staan. Kan gebeuren, ik ben al lang blij dat Romy me zo goed op de hoogte houdt. Al met al is Rejo gelukkig maar een half uur later, als hij zijn bus bij ons voor de deur parkeert. Wanneer ik open doe om Rejo binnen te laten floep ik er meteen uit “wow.., wat ben jij lang zeg!” Eerst geef ik hem de beloofde koffie en we raken met zijn drieën in gesprek. Mitchell en ik vertellen al een hoop en Rejo vertelt ook wat hij zoal meemaakt. Hij is ontzettend aardig en dat stelt ons enigszins gerust.

Dan gaat Rejo zijn apparatuur klaar zetten. Hij wil wat licht achter hebben dus ik doe de lichten boven de eettafel aan. “Waar wil je me hebben?” vraag ik Rejo en hij wil dat ik de stoel waar ik inzit schuin in richting van de camera draai. Als alles naar wens is, gaat Rejo draaien. Bij zijn eerste vraag raak ik halverwege de zin al direct mijn verhaal kwijt. Helaas doe ik bij de tweede poging hetzelfde. “Owww ik kan dit niet” zeg ik.

Waarschijnlijk komt het doordat ik wat vragen had opgeschreven, waarvan ik dacht dat Rejo deze mogelijk zou stellen. Dat was ook zo. Alleen doordat ik geoefend had, raak ik dus de draad kwijt. Moet je dus nooit doen als je geïnterviewd wordt. Rejo stelt een nieuwe vraag en ja hoor, bij de 3^e poging kom ik uit mijn woorden. Als een locomotief kom ik op gang.

Mitchell is nu aan de beurt en de stoel moet in een andere positie worden geplaatst voor een ander shot. Rejo stelt de eerste vraag. Mitchell geeft rustig en duidelijk antwoord en dit gaat de rest van het interview zo door. Hij doet dit geweldig! Ja, ik zie de rode vlekken in zijn nek en ik ken hem natuurlijk goed. Ik weet dat ook hij bloednerveus is. Dat hij zo kalm blijft, komt vermoedelijk doordat hij altijd al stress ervaart en dit goed weet te verbloemen. Als Mitchell en ik het er later over hebben, blijkt dit ook zo te zijn.