Mitchell heeft een afspraak bij de psychiater om het over medicatie te hebben. We stappen in mijn auto en vraag hem of hij het soms fijn vindt als ik ook aanschuif bij dit gesprek. “Ja, mam, dat vind ik wel fijn nu”. In het GGZ- gebouw lopen we de trap op, nemen we plaats in de wachtruimte en niet veel later wordt Mitchell geroepen door de psychiatrisch verpleegkundige. Zij en ik hebben elkaar al eerder een hand gegeven om kennis te maken. Ik loop dus met Mitchell mee de kamer binnen en ga naast hem zitten.
Wat in verwarring kijkt ze Mitchell aan en vraagt of er vorige keer iets niet goed ging. “Jawel hoor”, reageert Mitchell. Na nog wat vragen aan Mitchell besluit ik om maar even tussen beiden te komen omdat zij vast wil weten waarom ik bij het gesprek aanwezig ben. Dus ik vertel zelf maar dat Mitchell een afspraak met de psychiater zou hebben. “OOhh jaaa, dat ben ik helemaal vergeten maar ze is er wel hoor”, waarop zij opstaat en de deur open doet. De psychiater loopt in de wachtruimte en dus roept de psychiatrisch verpleegkundige haar. Het verliep allemaal wat chaotisch. Maar dan kan het gesprek beginnen.
Mitchell geeft aan dat hij eigenlijk liever geen medicatie wil, maar dat hij verwacht het zonder niet te gaan redden in de maatschappij. Het was een goed gesprek, Mitchell is duidelijk geweest hoe hij erin staat, de psychiater heeft alle voor- en nadelen goed uitgelegd en Mitchell gaat ‘Methylfenidaat’ voorgeschreven krijgen. Hij kan er direct mee stoppen als hij zich er toch niet goed bij voelt. De bloeddruk van Mitchell moet wel even worden opgenomen en de psychiatrisch verpleegkundige gaat samen met Mitchell daarvoor naar een andere kamer.
De psychiater en ik raken in een gesprek over de grote zorgen van Mitchell wat betreft de toekomst over o.a. werk. De psychiater vertelt dat zij hier ook in kunnen bemiddelen. Dit korte gesprekje is voor mij een hele geruststelling. Mitchell kan dus ergens komen te werken waar er rekening wordt gehouden met zijn autisme. Voor de zekerheid vraag ik haar nog of dat in alle branches geldt. Dit bevestigt zij.
Mitchell is er overigens wel helemaal uit dat de zorg het helaas voor hem niet gaat worden. De druk is er binnen alle gebieden te hoog. Hij denkt erover om gewoon maar terug, de ICT kant op te gaan. Of dat dan een BBL-opleiding gaat worden of op een andere manier, weet Mitchell nog niet. Hij is zich nu volledig op het ontwikkelen van zijn sociale skills aan het richten.
Daniëlle is twee dagen vrij en de eerste dag hebben ze afgesproken naar het bos langs de dijk te gaan om te wandelen. Mitchell is - voor zijn doen dan - al vroeg uit de veren. Daniëlle komt Mitchell met haar eigen auto halen en daar gaan ze dan. Na een uurtje gaat mijn telefoon. Mijn schermpje zegt dat het Mitchell is. “Hey man”, neem ik op. Mitchell vraagt me of het goed is dat Daniëlle nog wat bij ons komt drinken. “Natuurlijk”, antwoord ik hem. “Daniëlle is áltijd welkom”. En zo zitten ze even later bij ons op de bank. We kletsen even gezellig en dan besluit ik dat ik aan de eettafel, mijn eigen ding ga doen. Ondertussen hoor ik ze samen heel gezellig babbelen over van alles en nog wat. Het valt me op dat ze over veel hetzelfde denken en de interesses komen veelal overeen. Superleuk! De volgende dag gaan ze opnieuw naar datzelfde bos.
Vanochtend hebben Mitchell en ik afgesproken om Daniëlle op te halen, om naar mijn oude werk te gaan. Zelf moet Daniëlle later in de middag werken. Maar zoals ze zelf zegt ‘het is geen straf om ook in mijn vrije tijd op het werk te zijn’. Wanneer we voor haar huis staan vraag ik Mitchell of hij even bij haar wil aanbellen. Mitchell stapt de auto uit en daar komt Daniëlle al aan. Na dik een half uur, rijd ik richting het hek waar we door moeten om te parkeren. Ik stop bij de intercom, maar nog voor ik het knopje hiervan wil indrukken, gaat het hek al open. De beveiligster herkent duidelijk mijn auto nog.
Wanneer zij de voordeur voor ons open doet krijg ik een warme knuffel. We hadden altijd zo’n leuk contact. Mitchell wordt ook hartelijk verwelkomd, hij kent haar ook nog wel. De dierenverzorgers zijn nog op stal en daar lopen we heen. Ik weet precies wie er werken want we hebben nog een groeps-app met zijn viertjes. Hierin zitten de meiden waarmee ik heb gewerkt en nog altijd zo’n 1 á 2 keer per jaar een hapje mee ga eten. Op deze app, had ik eerder vanochtend al een berichtje gekregen dat er wel een zestal op dienst moeten en het dus wel wat drukker is. Wat fijn dat ze me dat even appen, zodat ik Mitchell hierop heb kunnen voorbereiden.
Met zijn drietjes lopen we de laatste deur door en gaan het trapje af, zoals ik vele malen het trapje af ben gelopen, de stal in. Mijn oud-collega’s zijn nog druk aan het werk. ‘Nog maar vier hoor, dan zijn we klaar’ roept mijn oud-collega vanuit een paardenbox.
Doordat de shovel wordt aangezet lopen Mitchell en Daniëlle even weg van het geluid, ondanks dat hij zijn koptelefoon om zijn nek heeft. Zelf sta ik nog even kort te kletsen en wanneer ik langs een wasplaats loop, staan er twee oud collegaatjes hun paarden klaar te maken voor een dienst. Ook van deze twee krijg ik een warme omhelzing. We staan een tijdje te kletsen terwijl zij hun paarden verder poetsen. Het doet me goed om hier weer te zijn en al helemaal dat zij laten blijken het leuk te vinden mij weer een keer te zien. Daarna ga ik naar buiten op zoek naar Mitchell en Daniëlle. Het is een groot terrein en ik zie ze niet zo snel ergens staan. Er wordt door een oud-collegaatje paarden verwisseld in de stapmolen en ik vermaak me wel. Daniëlle blijkt Mitchell een rondleiding te geven aan ‘haar kant’, bij de honden.
Dan gaan we met zijn allen naar voren om koffie te gaan drinken. De koeken die ik speciaal had gekocht, had ik – notabene klaar gelegd op het bankje in de gang – thuis laten liggen. We zitten met zijn zevenen aan de grote tafel. Mitchell wordt er echt bij betrokken en op een gegeven moment komt Mitchell helemaal los. Vooral als we het over ADD hebben, wat een-oud collegaatje ook heeft. Zij is er ook open en er is veel herkenning over en weer. Ik ben nu al onwijs trots op Mitchell dat hij tussen al deze mensen zit en meedoet met de conversaties. Nu had hij wel een ‘pammetje’ ingenomen, ter ondersteuning en hij kent al mijn oud-collegaatjes. Maar toch, hij doet het maar mooi en is het aangegaan ook al vindt hij het spannend. Precies zoals zijn psycholoog heeft gezegd te moeten gaan doen.
Wanneer de dierenverzorgers opstaan om weer aan het werk te gaan, staan wij nog even met een collegaatje van Daniëlle te kletsen. Daarna lopen wij met zijn drietjes ook terug om nog even naar buiten te gaan. De rust en het relaxte gevoel bij de weides voelt heerlijk. Mitchell geniet daar ook duidelijk van. Uiteraard moeten er even wat plaatjes worden geschoten. We lopen nog even naar een paard wat ik nog ken uit mijn tijd, om daarna terug te wandelen richting stal. Daar staan de twee oud-collegaatjes hooi te voeren. We geven elkaar een knuffel en spreken af dat we wel weer een keertje gaan uiteten.
Op de terugweg in de auto is de sfeer heerlijk ontspannen en al babbelend met zijn drietjes, stuur ik mijn auto weer terug richting ons dorp. Ondertussen krijgen Mitchell en ik nog een uitnodiging van Daniëlle om een keer in haar nieuwe huisje te komen kijken, waar zij nog maar net naar toe is verhuisd. Dan zijn we weer bij het huis van Daniëlle, of eigenlijk van haar ouders, aangekomen. Mitchell laat Daniëlle uit de auto en ik hoor ze e.e.a. afspreken. Wat ben ik trots op Mitchell. Trots op deze nieuwe, grote stap!
Volg ons op facebook
Reactie plaatsen
Reacties
Dat is zéker een hele grote stap zeg. Blij voor Mitchell, blij voor zijn naasten!
Dankjewel Frans! 🥰
goed bezig man. je zet grote stappen hoop dat het zo door blijft gaan.trots op je
'Lief van Pietje', zegt Mitch als reactie op je berichtje.
Liefs, ons 🥰