Een week of twee na de bijeenkomst van ‘WachtVerzachter’ krijgen Mitchell en de jongen waar Mitchell zo’n goede klik mee had, een e-mail van een organisator van de bijeenkomst. De dame stelt daarin voor om met elkaar te kijken of ‘WachtVerzachter’ iets voor hun beiden zou kunnen zijn. Met deze jongen is Mitchell al regelmatig aan het appen. Afgesproken is dat zij een keer gaan samenkomen met deze dame.
Met het meisje die hij heeft leren kennen via het platform ‘Durfjijmetmij’, heeft Mitchell nog steeds contact. Zij beeldbellen om de week en verder appen ze. Ze hebben afgesproken om een keer in Hilversum elkaar te gaan zien. Het is jammer dat dit meisje in het zuiden, bijna twee uur sturen bij ons vandaan woont.
Een dag voor de verjaardag van Mitchell gaat hij wandelen met Daniëlle, een dorpsgenootje. Al heel wat jaren geleden was zij stagiaire op mijn oude werk. Ik verzorgde paarden voor de politie en zij hielp mij vaak nog even als ze op haar vader moest wachten om naar huis te gaan. Tevens hielp zij altijd bij paarden-wedstrijdjes die ik organiseerde op een stal in ons dorp en bij Halloweenoptochten te paard, die ik organiseerde door een gedeelte van ons dorp. Een hele lieve meid, die ook nog eens heel behulpzaam is.
Daniëlle komt samen met een logeerhond van haar, Mitchell ophalen om hem uit te gaan laten in ons dorpsbos. Deze hond is veel rustiger dan haar eigen hond en blaft niet. Daar hebben Mitchell en zij al overleg over gehad. Mitchell en Daniëlle hebben een hele goede klik samen. Ze hebben afgesproken om ook de volgende dag, op de verjaardag van Mitchell, weer te gaan wandelen met de logeerhond.
De volgende dag is het dus de verjaardag van Mitchell. Ik heb jaren geleden al eens zo’n soort verkeersbord gekocht met in het groot ‘Hoera, 25 jaar’ erop. Tevens twee lijnen met vlaggetjes, waarop hetzelfde staat. Ik plak het bord op de spiegel boven het dressoir in de woonkamer, want we denken dat hij dit op het raam plakken niet zo’n strak plan vindt. Ik knoop de lijnen aan elkaar, hang ze aan de plantenhaak en Jos doet het laatste stukje, want ik sta in verkeerde houdingen en dat mag ik meteen bezuren met fysieke pijn. Maar ik ben blij met het resultaat. 25 jaar is toch een mijlpaal!
Wanneer Mitchell naar beneden komt is hij blij verrast. Jos heeft gebakjes gehaald bij de bakker en uiteraard hebben we voor Mitchell cadeautjes. In de middag op de afgesproken tijd komt Daniëlle Mitchell ophalen, samen met de logeerhond. Als hij open doet hoor ik Mitchell haar enthousiast hartelijk danken voor haar lieve gebaar om een cadeautje mee te nemen. ‘Super lief!’ hoor ik hem nog zeggen.
De volgende dag - de derde dag op rij dus - gaan Daniëlle en Mitchell opnieuw de logeerhond uitlaten. Als ze terugkomen geeft Mitchell aan dat hij graag contact zou willen houden met Daniëlle en dat vindt zij een goed idee.
Twee weken later hebben ze in het weekend bij ons thuis afgesproken om een bakkie te doen. Ik zie haar aankomen op de fiets en uiteraard doet Mitchell zelf open. Enthousiast hoor ik hem zeggen “hey, kom erin”. Ik vraag of ze bij ons willen komen zitten of zich liever afzonderen. Ze beslissen samen om in de woonkamer met ons wat te drinken.
We babbelen natuurlijk even hoe het nu op het werk is en over haar eigen hond. Ik zie Mitchell wel wat nerveus zijn, maar hij babbelt ook gezellig mee en ontspant dan. Er wordt ook hard gelachen. Daniëlle heeft ook humor, wat Mitchell erg kan waarderen.
Wanneer ze een tijd hebben gezeten vraagt Mitchell aan Daniëlle of ze nog een stukje zullen gaan lopen. Dat wil zij wel. En zo maken zij in een korte tijd al voor de 4e keer een wandeling. Mitchell voelt zich erg vertrouwd bij haar en andersom lijkt dit precies zo. Wat een enorme- en vooral leuke stappen heeft Mitchell hiermee gemaakt!
De week die erop volgt moet Mitchell naar de GGZ. Op de terugweg in de auto naar huis, zegt Mitchell me “mam, dit is niet gemeen bedoeld of zo hoor, maar ik heb de Psychisch verpleegkundige verteld dat jij nogal snel in de stress kan schieten als we bijvoorbeeld ergens op tijd moeten zijn. Bij pap heb ik dat niet, daarnaast komt hij ook altijd direct met een oplossing.” Ja, hij heeft gelijk, ik weet precies wat hij bedoelt. Ik stress sneller en kan zaken beter eerst even laten bezinken.
Toch voel ik mij een soort van ‘straf krijgen’ en lijken er traantjes op te willen komen. ‘Lekker dan’, gaat er echt wel even door mij heen. Ik breng hem weg, moet mezelf een uurtje vermaken wat mijn eigen fysieke gezondheid ook nooit ten goede komt, want ik verrek nu ook weer van de pijn, en dan hoor ik dit. Doordat hij gewoonweg wel gelijk heeft en ik het juist wel goed vind dat hij dit ook met mij bespreekt, complimenteer ik hem er wel mee. Hij moet alles eruit gooien wat hem dwars zit. En uiteindelijk fijn toch, dat hij dit ook met mij deelt.
En dan zijn we alweer een week verder als Mitchell op zondagochtend vroeger naar beneden komt dan gebruikelijk. Ik vraag Mitchell of hij soms een beeldbelafspraak heeft met het meisje uit het ‘zuiden’. “Nee mam, wel een afspraak” even is het stil en dan vervolgt hij ‘met Daniëlle’. Mitchell heeft al even beneden gezeten en ik merk dat hij er zin in heeft. Na mijn vraag of dit ook zo is zegt hij ‘ja, ik heb er zeker zin in’.
Dan bliebt er een berichtje binnen van Daniëlle op de telefoon van Mitchell. Deze leest hij deze voor. ‘Niet schrikken ik kom je met een bus ophalen’. Wat goed dat zij Mitchell aanvoelt om dit even van tevoren kenbaar te maken aan hem. Wanneer Daniëlle even later met de bus aan komt rijden, moet Mitchell zijn schoenen nog aandoen. Ik loop even naar haar toe en zij doet het raampje naar beneden om mij vrolijk gedag te zeggen. Ik vraag haar of ik over haar mag schrijven en eventueel een foto mag posten. Normaal noem ik geen namen, maar Daniëlle vindt het geen probleem haar naam te noemen in de blog en een foto te posten. Ik stel voor een foto te maken als ze terugkomen.
Dan komt Mitchell de deur uitlopen en stapt bij haar in de bus. Ze zwaaien mij vrolijk uit. Jos en ik gaan ook even een wandelingetje maken want het zonnetje schijnt. Als wij al een poos weer thuis zijn, komen Daniëlle en Mitchell aangereden. Ze parkeert de bus op onze oprit en ze stappen beiden uit. Uiteraard moet de hond ook op de foto. Wat een heerlijk vrolijk dier! Ook hier wordt er weer gelachen.
Dan zeg ik Daniëlle gedag want het is best fris zonder jas. Mitchell en Daniëlle staan nog wat na te kletsen. Als Mitchell binnenkomt en op de bank bij ons komt zitten, laat hij blijken dat hij zich erg comfortabel bij Daniëlle voelt en dat het hem steeds een stukje minder energie kost. Wat zijn ook Jos en ik blij, met deze leuke klik. Daarbij is het allerbelangrijkste dat Mitchell na járen weer uitkijkt om iets leuks te gaan doen. Want van het samen de hond uitlaten en daarbij gezellig kletsen geniet hij oprecht. Geweldig!
Volg ons op facebook
Reactie plaatsen
Reacties
Nou wat een gezellige blog en zo positief🥰
Fijn dat hij een klik heeft met Danielle 💪
Leuk te lezen hè, zo'n positieve blog 🥰
wat fijn dat hij het weer zo naar zijn zin heeft en top dat hij weer lekker de deur uit gaat leuk samen met Danielle positief hoor goed bezig Mitch
Zeker top! Zó fijn dat hij weer uitkijkt naar iets leuks te doen. Daniëlle is zo'n lieve meid. Thnx ook namens Mitch!
Wat fijn!!!°
Yesss!
Dank voor je berichtje!
Wat heerlijk om te lezen dat M. nu een maatje/gabbertje heeft waarbij hij zich comfortabel voelt. En misschien wel vlinders ook!
Heel fijn ja, en al helemaal dat hij idd zich zo comfortabel bij haar voelt! Thnx Frans