Mitchell heeft al een paar keer gevraagd wanneer we nou een kerstboom gaan halen. Onder de warme hap vraagt Mitchell dit nog een keer. Jos geeft aan dat dat vrijdagochtend gaat worden en dat hij het wel erg leuk zou vinden als Mitchell met hem mee zou gaan om een boom uit te zoeken. “Ja, we kijken wel” is zijn antwoord. Deze woorden betekenen eigenlijk altijd dat hij dan ‘als puntje bij paaltje komt’ niet mee gaat. Deze keer is het dan toch anders. Die vrijdagochtend staat Mitchell dan toch al vroeg naast zijn bed om mee te gaan.
Wanneer ze met een mooie boom thuiskomen, helpt Mitchell ook mee om de boom in de standaard te krijgen. Ik heb alles voorbereid. Groen gekleurd crêpepapier om het kratje waar de boom op komt te staan en aluminiumfolie aan de achterkant op de vloer zodat Rover niet via de achterkant de kerstboom induikt. Een heel gedoe volgt om de boom recht te krijgen in de standaard. Wanneer deze dan eindelijk recht staat, gaat Jos de standaard vullen met water. En… teveel. Al het water gutst over het crêpepapier, wat nu dus de pvc vloer groen maakt… “Wat een geklooi op mijn vrije dag zeg”, moppert Jos. Lang verhaal kort: wanneer het alweer donker wordt staat de boom dan toch in volle glorie te stralen.
Een paar dagen later aan tafel met het avondeten, vraag ik Mitchell voor de zekerheid of het morgen 11.30 uur is, dat hij bij de psycholoog moet zijn. Dit staat in mijn agenda. Mitchell bevestigt dat. De volgende ochtend tegen elven komt Mitchell beneden en zegt dat hij net bericht heeft gekregen met de vraag waar hij blijft. Het blijkt dat hij er een uur eerder al had moeten zijn. De volgende afspraak gaat nu dan pas in januari van het nieuwe jaar worden. Gelukkig heeft hij volgende week wel een afspraak bij de psychiatrisch verpleegkundige.
Het is een week later en ik loop de trap op, klop op zijn deur en dan nog iets harder want hij geeft geen antwoord. ‘Jaaah’, hoor ik dan aan de andere kant. Ik steek mijn hoofd om de hoek en zeg hem dat hij zijn bed uit moet komen. “Het gaat niet door mam, ze is ziek” zegt Mitchell me. Ook de volgende afspraak van de psychiatrisch verpleegkundige - gaat net als de afspraak van de psycholoog - naar januari. Gelukkig gaat het momenteel best goed met Mitchell.
Dan is het kerstavond, of eigenlijk is het nog middag. We gaan met zijn drieën een kerstfilm kijken die Mitchell al 3 keer heeft gezien in zijn jonge jaren. Voor hem is deze film nu al pure nostalgie. Ook Jos en ik genieten van de film. Als de film is afgelopen zetten we allerlei lekkere hapjes neer, dit is een traditie op kerstavond. Omdat mijn broer morgen komt lunchen gaan we vanavond al de pakjes uitpakken, wat ook een traditie is. We kopen met kerst altijd cadeautjes voor elkaar.
Ineens gaat mijn telefoon. Broer helemaal overstuur en doordat hij door een omstandigheid al twee nachten niet geslapen heeft, wil hij liever niet komen. Jos baalt, want alle boodschappen heeft hij in huis gehaald voor de lunch. Nou ja, ik probeer het los te laten. We gaan de cadeautjes uitpakken en we maken er echt een gezellige avond van. Uiteraard heb ik weer voor Jos en Mitchell een lang gedicht gemaakt over de gebeurtenissen van afgelopen jaar, waar soms ook hard om gelachen wordt.
De volgende dag, Jos heeft de tafel al gezellig gedekt, is het dus kerstochtend. Wanneer Mitchell aangeeft dat hij niet mee wil lunchen wordt Jos wat kribbig. “Als je oom hier wél had komen lunchen, zou je toch ook gewoon aan tafel komen zitten?!” vraagt Jos op een geïrriteerde toon, waardoor ik weer wat kribbig word omdat Jos nogal luidruchtig het bordje, beker en bestek van Mitchell weghaalt.
Uiteindelijk laten we Mitchell gewoon zijn gang gaan. Kaarsjes aan en kerstliedjes op, maakt dat ons humeur weer wordt opgekrikt. In de avond gaan we, zoals heel Nederland zo’n beetje, gourmetten. En zo vliegen de kerstdagen eigenlijk weer voorbij.
Op oudejaarsavond zijn we ook gewoon met zijn drieën. Door de overgevoeligheid voor geluid van Mitchell, steekt Mitchell ook dit jaar geen vuurwerk af. Jos koopt al die jaren ook geen vuurwerk meer. Wel kan Mitchell weer genieten van het kijken naar het vuurwerk vanuit huis.
Om 00.00 uur kussen en omhelzen we elkaar, proosten met een glaasje bubbels en spreken de woorden uit dat 2025, het jaar van Mitchell gaat worden. Direct erna rent Mitchell naar boven om vanuit zijn kamer naar het vuurwerk te kijken. Als ik ook even bij hem ga kijken staat hij met zijn koptelefoon op zelfs een stukje te filmen.
Een week na ‘Oud en Nieuw’, gaat op een ochtend de bel. Het is pas 09.00 uur, dus ik denk dat het één van de buren zal zijn. Ik loop de trap af, en op de laatste trede van de trap blijf ik staan en doe open. Een vriendelijk ogende man kijkt mij aan. Ik kijk met een groot vraagteken boven mijn hoofd terug. “Ik kom voor Mitchell”, zegt de man. Ik antwoord hem dat Mitchell nog op bed ligt. Of hij binnen mag komen? Ineens schiet me te binnen dat de nieuwe coach van Mitchell een man zou zijn, laat hem dan ook binnen en ik zeg hem dat ik Mitchell wakker zal maken.
Ik loop wat uit mijn doen naar boven de kamer van Mitchell op. Eerst aai ik hem over zijn wang, dan zeg ik “Mitchell, je hebt een afspraak”. Ik schuif zijn gordijn open, daar wordt hij wel wakker van, is mijn gedachte. Echter, zijn rolluik zit dicht. Dan sla ik zijn dekbed een stuk open en rammel nog een beetje aan zijn schouder. Ik krijg Mitchell niet wakker en omdat Mitchell ons ook niet verteld heeft dat de nieuwe coach zou komen denk ik ‘laat maar hoor’. Normaal gesproken staat Mitchell altijd zelf op tijd op, voor een afspraak.
Dan loop ik naar beneden, geef de man een bak koffie en ik ga bij hem aan onze eettafel zitten. Voor de zekerheid pak ik mijn agenda erbij omdat ik al de afspraken van Mitchell ook in mijn agenda zet. Nee hoor, zoals ik al uit mijn hoofd weet, moeten we vanmiddag naar de psycholoog. Ik praat de nieuwe coach bij en ik merk dat ikzelf niet helemaal scherp ben. Voor mezelf niet fijn, maar de coach is blij dat hij in ieder geval inzicht heeft, omdat de vorige coach helemaal geen evaluaties in de computer heeft gezet.
Na een kwartier of zo, wordt er op het zijraam geklopt. Dan weet ik dat het de buurvrouw is – de buurvrouw van de spelletjesmiddag – zij klopt meestal op het raam. Ik verontschuldig mij bij de coach en ik doe de voordeur open. Buurvrouw staat met haar telefoon in de hand. Verontrust vertelt ze dat Jos haar belde vanaf zijn werk en dat hij erg ongerust is omdat zowel ik als Mitchell, de telefoon niet opneemt en beide telefoons zelfs uitstaan. Vluchtig vertel ik buurvrouw dat ik bezoek heb voor Mitchell en dat er niets aan de hand is. Door het raam zie ik dat zij opgelucht Jos terug belt. Wel vraag ik mij af ‘hoezo bel je mij zo vroeg en waarom zo’n paniek Jos?’
Een klein uurtje later dan dat de coach binnenkwam laat ik hem uit, haal mijn telefoon van boven en bel ik Jos. Jos blijkt zijn spullen van zijn bureau al in zijn tas te hebben gekieperd en met zijn jas aan klaar te staan om naar huis toe te komen om te gaan kijken wat er aan de hand is.
Wat blijkt nou, we hebben een slimme deurbel. Zodra de bel gaat, krijgt Jos een melding op zijn telefoon en kijkt hij mee op het schermpje. Hij ziet dus een vreemde man staan die ik binnen laat en Jos hoorde dus ook alleen maar zeggen dat hij voor Mitchell komt. Kort erop ziet Jos de man naar zijn auto rennen en weer terug rennen met een telefoon. Bij Jos gingen dus alle alarmbellen af, in de veronderstelling dat er iets met Mitchell is. Ja, de coach had zijn telefoon in de auto laten liggen en ging deze even ‘gauw’ halen. De buurvrouw had namelijk ook aan Jos doorgegeven, dat ik Mitchell niet wakker kreeg. Dat Jos hierbij in alarmfase staat begrijp ik nu natuurlijk als geen ander. Hij heeft dankzij die slimme deurbel behoorlijk in de rats gezeten. Als ik iets slimmer was geweest, had ik Jos natuurlijk eerder gebeld.
Wanneer Mitchell naar beneden komt zegt hij zeker te weten dat hij geen afspraak had met die coach. “Je weet toch mam, dat ik nooit om 09.00 uur een afspraak inplan en al helemaal niet twee afspraken op dezelfde dag?” Dat is waar. En nee, Mitchell heeft helemaal niets meegekregen van het hele avontuur. Op 20 januari komt de coach met nog een collega terug, om 13.00 uur. Dit is op maandag, de oude dag en -tijd, dat zijn vorige coach altijd kwam.
Volg ons op facebook
Reactie plaatsen
Reacties
Pff, schrikken geweest voor Jos, begrijp zijn ongerustheid. Fijn dat je het gesprek 1 op1 met de coach kon doen, heeft hij ook gelijk een beeld van de situatie. Wel raar dat zijn voorganger geen aantekeningen heeft gemaakt. Iedereen kan uitvallen en dan is het handig als een ander de draad kan oppakken, loop je geen achterstand op.
Behoorlijk schrikken geweest, ja...
Geen idee waarom zij geen evaluatie verslagen maakte. Na een lange tijd zonder coach te hebben gezeten, start dit gelukkig morgen weer voor Mitchell.
Dank voor je reactie Sylvia!