Blog 4: Naar huis!

Blog 4 Naar huis!

Het is de eerste dag na wat wij ‘het ongeluk’ zijn gaan noemen. We lopen nog wat zoekend door de gangen van het grote ziekenhuis. Wanneer we de kamer van Mitchell binnenlopen geven we hem natuurlijk direct een dikke pakkerd.  Hij verteld over hoe hij geslapen heeft en hoeveel pijn de wond doet. Mitchell verteld dat er een psycholoog en psychiater aan het bed zullen komen. Wanneer zij binnenkomen gaan Jos en ik naar beneden om even een broodje te eten.

Nadat we ons broodje hebben verorberd, ga ik wat vriendinnen bellen. Ik selecteer 1 vriendin uit de vriendinnengroepsapp uit ons dorp, als contactpersoon voor de anderen. Omdat ik niet wil dat de wanhoopsdaad een eigen leven gaat leiden, ben ik volledig transparant naar haar. Ik kan niet voorkomen dat ik af en toe nog met bibberende stem praat door alle emoties.

In andere plaatsen waar we in het verleden hebben gewoond heb ik een paar hele goede vriendinnen, waarvan ik er sommigen al 40 jaar ken. Ook hen stel ik telefonisch op de hoogte. Bij 1 van hen laat ik even mijn tranen de vrije loop. Jos licht op een later moment het MBO College in.

Onze familie hadden we de vorige avond in de wachtruimte al op de hoogte gesteld echter wel via onze familieapp. Dit omdat we toen nog niet in staat waren om hen persoonlijk in te lichten over het hele gebeuren. We vonden dat zij toen als eerste op de hoogte gesteld moesten worden. Mijn zus belde me na de door ons gestuurde app. We stonden in de lift toen mijn telefoon ging. Gek eigenlijk dat je dit soort details nog kunt herinneren, terwijl ik bewijze van spreken ‘gisteren al niet meer weet wat ik gegeten heb’. Maar dit terzijde. Ondanks dat ik aan het vechten was tegen de steeds opnieuw opkomende tranen, voelde de steun van mijn zus die avond, natuurlijk erg goed.

Wanneer we weer terug komen op de kamer van Mitchell verteld hij ons hoe het gesprek ging met de psychologen. Wanneer Mitchell ontslagen wordt uit het ziekenhuis zullen we naar de crisisdienst moeten. Wij vertellen Mitchell dat we zijn hypnotherapie hebben afgebeld. Dan verteld Mitchell dat zijn hypnotherapeut al tegen hem had gezegd ‘geen rare dingen te doen’ terwijl hij nog bij haar in behandeling is. Ondanks ik daar behoorlijk  ontzet over was heb ik daar niets mee gedaan. Ik vroeg mij toen wel al meteen af waarom ze ons als ouders niet heeft benaderd (één van ons bracht en haalde hem) of een collega zorgmedewerker omdat zij dus blijkbaar wel al vermoedens had in die richting.

Om de zoveel tijd komt er een verpleger de bloeddruk e.d. opmeten. Omdat Mitchell nog pijn heeft, vraagt de verpleger dan ook of hij diclofenac en paracetamol wil. Deze vraag is een rode draad geworden. De verpleger, die overigens ontzettend lief en heel begaan is met Mitchell, stottert namelijk nogal. Diclofenac en paracetamol zijn dan natuurlijk best lastige woorden. Wanneer de verpleger voor een zoveelste keer bij ddddiclofenac en ppppparacetamol hapert kijkt Mitchell zijn vader vluchtig aan. Ik zie dat Mitchell met alle macht zijn lachen probeert in te houden, maar kan niet voorkomen dat hij toch even een lach op zijn gezicht krijgt. De verpleger gaat vrolijk door met waar hij mee bezig is. Tot op de dag van vandaag, kunnen we hier nog steeds om lachen. We zijn allang blij dat we überhaubt nog kunnen lachen.

Tijdens één van de dagen op de ziekenhuiskamer gaat mijn telefoon. In mijn schermpje licht de naam van mijn dierbare vriendin op. Wanneer ik opneem, merk ik dat zij het wel wat moeilijk vindt maar vraagt dan toch of ze langs ‘mag’ komen met haar zoon. Mitchell en haar zoon kunnen ook goed met elkaar overweg. Dus ik leg de vraag bij Mitchell neer en hoop stiekem dat ook hij hier naar uitkijkt. Mitchell kan dit zeker waarderen en geeft dan ook akkoord.

Driekwartier later vallen vriendin en ik elkaar in de armen. Beiden hebben we de tranen in de ogen staan. Wat vind ik het fijn dat ze er zijn! In het begin is het misschien nog wat onwennig, maar al gauw wordt het gewoon gezellig.

Elke avond gaan we na het avondeten van Mitchell naar huis. Omdat we eigenlijk niet aan boodschappen doen toekomen en ik al helemaal geen zin heb om nog te gaan koken stoppen we op de terugweg bij een eetgelegenheid langs de weg en nuttigen daar ons avondeten. We gaan dan aan een tafeltje aan het raam zitten. Beiden merken we, dat we in een soort bubbel zitten.

Dan breekt de dag aan dat Mitchell na 5 dagen in het ziekenhuis te zijn verbleven, naar huis mag. Beneden bij de apotheek halen we nog wat spullen om zijn gips tegen het water te beschermen, zodat Mitchell thuis kan douchen. Voordat we naar het ziekenhuis gingen had ik in de huiskamer een bord met  ‘welkom thuis’ opgehangen, want we zijn natuurlijk heel blij dat hij lekker mee naar huis mag.