Blog 5: Eindgesprek / Gips eraf

De gipsman bekijkt de wond en concludeert dat deze wond er keurig uitziet. Dit vinden Mitchell en ik ook en daarom begrijp ik niet waarom Mitchell ineens begint te huilen. Ik zie enorme paniek in zijn ogen en niet begrijpend vraag ik toch wel wat geschrokken wat er aan de hand is. Mitchell zegt: ’ik voel niks, ik voel niks’. Ik probeer hem te troosten en zeg dat ik er iemand bij ga halen. De gipsman zit inmiddels achter een computer en ik vraag hem even mee te komen naar Mitchell.

Mitchell geeft aan dat hij vanaf de wond tot en met zijn pols, dus zijn hele onderarm,  geen gevoel meer heeft. Bij aanraking doet het juist zeer. Dit blijkt zenuwpijn te zijn en de gipsman legt uit dat het gevoel wel terug gaat komen, maar dat dit wel lang kan gaan duren. Misschien zelfs wel een paar jaar. Mitchell is opgelucht na zijn uitleg.

Nu, 4 jaar later is er overigens nog een heel klein stukje bij zijn pols gevoelloos. De chirurgen hebben topwerk afgeleverd, want alles doet het weer en het litteken ziet er heel mooi uit. Mitchell sport zelfs alweer een paar jaar thuis op zolder met gewichten. Gekscherend vragen we regelmatig hoe laat de sportschool open gaat.

Vanaf het ziekenhuis stel ik voor om te gaan vieren dat het gips eraf is met dit warme weer. In onze plaatselijke lunchroom/cafetaria gaan we op het terras wat drinken met iets lekkers erbij.

Niet veel later gaan we op vakantie naar Ameland, waar we een supervakantie hebben beleefd. Mitchell gaat mee wanneer we gaan fietsen en een leuk museum gaan bezoeken. Wanneer hij geen zin heeft in een braderie o.i.d. blijft hij lekker ‘thuis’. Dit gaat helemaal fijn op deze manier.

We hebben een fles Nobeltje gekocht. Een typisch Amelands likeurtje. Mitchell neemt een nipje en het smaakt hem uitstekend. Jos denkt echter dat het een soort shotje is en zegt Mitchell dat hij zo’n borrelglaasje in één keer achterover moet slaan. Die avond wordt Mitchell voor het eerst tipsy en we hebben in een deuk gelegen om hem. Mitchell kan nuchter al een pretletter zijn, hij heeft ontzettend veel humor en met een slokje op versterkt dit nogal, zo hebben we ervaren. Overigens drinkt Mitchell hierna verder geen druppel meer, zelfs geen Radler.

Eenmaal thuis van Ameland, merk ik dat Mitchell stukje bij beetje achteruit gaat. Zijn dagelijkse wandelingen houdt hij voor gezien. Gelukkig is hij na ‘het ongeluk’ nu veel opener naar ons over zijn gevoelens en wat hem bezighoudt. In de periode dat hij hulp voor jeugd met maatwerk had, had Mitchell aangegeven ons niet altijd te willen belasten. Maar ook dat hij ons niet wilde teleurstellen omdat wij juist zo trots op hem waren omdat hij baat leek te hebben bij het werken aan zichzelf. Dat was een beetje een vertekend beeld. Verdrietig… want hij besprak best veel met mij, maar juist zijn donkere gedachten niet. We hebben aangegeven dat het heel belangrijk is om eerlijk te zijn over zijn gevoelens omdat anders niemand hem echt kan helpen.

Omdat ik vermoed dat hij achteruit gaat doordat hij hele dagen thuis binnen zit, probeer ik Mitchell in beweging te krijgen door te zeggen dat hij dingen moet gaan ondernemen. Want, zo is mijn gedachtegang, je gaat je beter voelen door dingen te gaan doen in plaats van alsmaar thuis ‘hangen’. Maar ook ik leer en ondervind dat dit gepush alleen maar averechts werkt en laat hem met rust.

Uiteraard kan Mitchell te allen tijden bij me terecht, zal ik er áltijd voor hem zijn met een luisterend oor en een knuffel. Dit geldt overigens ook voor zijn vader. Maar hem echt verder helpen kunnen Jos en ik gewoonweg niet. Wij moeten gewoon weer pap en mam zijn en gaan dan ook de verdere hulp overlaten aan professionele behandelaars.

Helaas moeten er dan wel behandelaars beschikbaar zijn. Want het is nog steeds wachten en wachten voordat Mitchell een intake van de GGZ gaat krijgen.

Wanneer Mitchell dan eindelijk zijn eerste intake krijgt kon ik niet vermoeden dat Mitchell nog zo intens zou gaan lijden en dat je je dan als ouder zo ontzettend machteloos zou kunnen voelen...