Blog 6: Weg hoop

Mitchell en ik zitten met zijn tweetjes in de auto op weg naar de audioloog in een grote stad. Mitchell heeft veel oorproblemen en door de enorm opgebouwde stress, heeft hij overgevoeligheid voor geluid ontwikkeld. Al weten wij dat dan nog niet. Als kind heeft hij namelijk ook al veel oorproblemen gehad.

We worden door een jonge vrouw opgehaald uit de wachtruimte en gaan zitten in een kamer. Ik noem haar hier de assistente van de audioloog. Ze legt uit dat zij het voortraject gaat doen. Mitchell doet zijn verhaal, maar zij ook. Zelf is ze slechthorend en heeft een gehoorapparaatje in.

Heel open verteld de assistente over haar geschiedenis betreffende haar slechthorendheid, maar ook over haar suïcidale periode toen zij 16 was. Wat vind ik het onwijs moedig van haar, hoe open zij alles verteld tegen ons. Het gelijkgestemde verhaal betreffende de suïcidale periode, doet Mitchell zicht- en merkbaar goed, want ze begrijpen elkaar. Mitchell heeft ook meteen een voorbeeld dat het écht goed kan komen.

Mitchell krijgt meerdere afspraken voor onderzoeken om e.e.a. uit te sluiten. We zitten weer aan het bureau in de kamer die inmiddels als vertrouwd voelt. Er is niets fysieks aan de hand en de piep in zijn oren blijkt toch echt van de stress te komen.

Na een poosje merken we dat Mitchell het hele internet afstruint, want hij blijft meerdere klachten houden aan zijn oren. Hij kan maar niet accepteren dat er niets aan de hand is en neemt opnieuw contact op met het audiologisch centrum. Logisch, Mitchell ervaart deze klachten hevig en is ervan overtuigd dat er iets aan de hand is. Gelukkig nemen zij Mitchell heel serieus en doen nogmaals (uitgebreider) onderzoek.

Door de overgevoeligheid voor geluid bij Mitchell, kunnen Jos en ik ook geen geluid meer verdragen. Dit wordt veroorzaakt omdat wij weten dat Mitchell hiervan in de stress schiet en zelfs paniekaanvallen krijgt. Toevalligerwijs hebben wij achter ons 2 gezinnen wonen, waarvan de man des huizes een echte klusser is. Zo één die om de haverklap de cirkelzaagtafel in de tuin zet. Nou ja, niet 1 maar 2 van die ‘cirkelzaagmannen’ dus. Als de één dan een keer stopt, begint de ander wel. Ja, de stress zit inmiddels ook diep in óns lijf. Als de zaagtafel alleen al aangezet wordt, je het ding dan hoort aanslaan, schiet de stress bij alle 3 in ons lijf. Maar hierover vertel ik later, in een andere blog meer.

Eindelijk krijgt Mitchell dan een uitnodiging van het GGZ. Jos en ik gaan beiden mee. Aan tafel zit een psycholoog, een psychiater en verpleegkundige. Mitchell doet zijn verhaal en Jos en ik vullen hier en daar wat aan. Alles wordt in de computer gezet.

Wanneer Mitchell en ik bij een 3^e afspraak wachten om opgehaald te worden, gaan we ervan uit dat er een behandelplan klaar ligt. Mitchell vindt het prima als Jos of ik, afhankelijk van wie hem die keer weg brengt, mee naar binnen gaat. Wanneer we aan tafel zitten, worden er opnieuw vragen afgevuurd welke allang besproken zijn. Ik raak flink geïrriteerd en schuif onrustig op mijn stoel heen en weer. Natuurlijk wil ik niet ontploffen met Mitchell naast me.

En dan zegt Mitchell op kalme toon en zijn eigen rustige manier, dat hij zijn verhaal nu wel genoeg heeft verteld. Chapeau Mitch, tijd om te behandelen! In de auto op de terugweg complimenteer ik hem hier uitvoerig mee.

Diezelfde avond hoor ik boven Mitchell aan de telefoon. Omdat het al rond 22.30 uur is, vermoed ik dat hij met 113 zelfmoordpreventie belt. Wanneer ik boven kom en Mitchell heeft opgehangen, klop ik op zijn deur. “Ja, kom maar binnen” hoor ik aan de andere kant van de deur. In zijn kamer ik ga op zijn pianokruk zitten en we praten nog wat na. Mitchell voelt zich altijd gehoord en begrepen bij de medewerkers van 113. Op latere momenten gaat hij overigens over op het chatten met 113 zelfmoordpreventie. Wat ben ik blij met deze stichting!

De volgende morgen komt Mitchell in en in wit beneden. Eigenlijk hoef ik niet eens te vragen hoe hij heeft geslapen. Mitchell gaat op de bank zitten en verteld zijn zoveelste gruwelijke nachtmerrie en dat hij 2 slaapverlammingen heeft gehad. Jos heeft per toeval een keer gezien dat hij zo’n slaapverlamming had. 

Vroeg in de ochtend was Jos heel stil zijn kamer ingeslopen omdat hij een snoertje moest hebben, die dus op zijn kamer lag. Jos wist niet wat hij zag. Helemaal verstijfd of eigenlijk verkrampt lag Mitchell in bed met zijn ogen open. Een naar gezicht. Mitchell is op zo’n moment wakker, maar kan niet bewegen. Dit is natuurlijk doodeng voor Mitchell, al raakt hij er ook een soort van gewend aan, zo zegt hijzelf.

Mitchell ploft dus met zijn witte en ingevallen snoet op de bank. Ik luister naar alles wat hij de nacht en vroege ochtend heeft ‘beleefd’. Ik heb zo ontzettend met hem te doen. Gelukkig laat Mitchell het altijd toe als ik hem een knuffel geef. Overigens ook bij Jos. Ik ben dankbaar dat hij dit bij ons tweeën wel altijd toelaat en hij ons soms zelf opzoekt voor een knuf.