We hebben Buddy nog geen twee weken en we zijn gek met hem. Maar doordat het ineens weer zo slecht gaat met Mitchell, zijn de prikkels van een enthousiaste jonge hond in huis teveel voor Mitchell. Hoe lief en leuk Buddy ook is, Jos en ik zien en voelen dat het zo niet gaat.
We gaan met zijn drieën op de bank zitten en nemen met elkaar het verdrietige besluit dat het beter is dat Buddy niet door ons geadopteerd gaat worden en naar een ander gezin gaat. Bij het praten slaat mijn stem over en met vochtige ogen aai ik hem over zijn lieve kop, die op mijn schoot rust. Wanneer hij naar mij opkijkt, lijkt het of hij wil zeggen: ‘het is goed zo’. Of wil ik misschien dat dit zo lijkt?
Het is 2 dagen na ons besluit en het is de dag dat Buddy opgehaald gaat worden. We nemen uitvoerig afscheid van Buddy. Ik had een groot hondenkussen en allemaal andere spulletjes voor hem gekocht. Ik besluit dat alles mee mag naar het volgende adres en leg alles bij elkaar.
Dan zie ik een auto aankomen, waarvan de bestuurster kijkend naar ons huisnummer, duidelijk voor ons komt. We gaan eerst nog even zitten met de moeder van het nieuwe gastgezin die Buddy komt ophalen om daarna alle spullen en Buddy zelf te overhandigen. Via de app krijg ik leuke foto’s en filmpjes toegestuurd van Buddy samen met de honden van het nieuwe gastgezin. Ik voel meteen een soort rust over mij heen komen. Buddy is in hele goede handen.
Op een zaterdagochtend, Jos is naar voetbal, wandel ik richting het bos. Ik ben de straat nog niet uit of mijn telefoon gaat. Ik zie in mijn schermpje dat het Mitchell is en neem op met “hey kanjer”. Aan zijn stem hoor ik direct dat hij in een paniekaanval zit. Ik ben ‘blij’ dat hij me belt en half rennend, kom ik hijgend bij huis aan. Wanneer ik boven kom geef ik hem zijn ‘noodmedicatie’, welke hij eigenlijk niet wil. Ik dring aan, want dit is nood. Geen discussie mogelijk voor mij.
Het blijkt dat Mitchell zelf met zijn medicatie, welke hij van de psychiater heeft gekregen, gewoon in één keer gestopt is. Hij verteld dat hij er bijwerkingen van kreeg. Ik zeg nog dat hij er niet zomaar mee kan stoppen en dit misschien wel een soort van ontwenningsverschijnselen zijn. Ik ben inwendig boos dat Mitchell niet begeleid en gemonitord is hierin door het GGZ. Er is toch heel duidelijk besproken hoe e.e.a. werkt bij Mitchell.
Bij de psychiater wordt beaamt dat Mitchell gemonitord had moeten worden met de medicatie. Echter, Mitchell is nu helemaal klaar met medicatie en houd het enkel nog op de medicatie voor nood. Vanaf hier gaat het met kleine piekjes en met hele diepe dalen.
Op een middag komt Mitchell met zijn telefoon in de hand naar beneden. “Mam, er wordt gevraagd of we direct naar de GGZ kunnen komen”. Ik begrijp meteen wat er hand moet zijn en schud ‘ja’ met mijn hoofd. We stappen in de auto op weg naar de GGZ. Goed dat er direct aan de bel getrokken is!
Inmiddels is het zomer en zitten met zijn drieën lekker in de tuin. Bij de buren schuin achter ons horen we dat voor de zoveelste keer de cirkelzaag weer wordt aangezet. En dan wordt alleen nog maar de knop omgezet en hoor je het ding aanslaan. Direct schiet bij alle 3 de stress pijlsnel onze lijven in. Bij Mitchell zó erg, dat er een paniekaanval komt. We zijn dit zo gigantisch zat, dat wanneer we binnen Mitchell weer rustig hebben, we omlopen naar die buren. De buurman doet open en voelt direct waarom wij bij hem op de stoep staan. Hij zegt dat hij met 10 minuten wel bij ons thuis komt.
En zo zitten we even later met buurman in onze tuin. Omdat we niet zeker weten of hij op de hoogte is van wat er bij ons gaande is, vragen we het maar op de man af of hij weet van het gebeuren met de ambulance en politie voor onze deur. Hij zegt dit half/half te hebben meegekregen en dan worden wij helemaal transparant. De buurman denkt direct in een oplossing en zet de zaagtafel ingevolge op zijn oprit in plaats van in zijn achtertuin. We geven buurman nog maar een biertje, want hij is een gezelligheidsdier. Hierbij maakt Jos nog de opmerking ‘zolang hij hier bier drinkt, kan hij tenminste niet zagen’. Het blijkt enorm te schelen in de geluidsoverlast dat deze buurman vanaf nu de zaagtafel op zijn oprit zet.
Tegen het najaar voelen Jos en ik aan alles dat wijzelf naar iets leuks moeten gaan uitkijken en besluiten eindelijk maar eens voor die nieuwe keuken te gaan. Dit wel na serieus te hebben overwogen om vanwege alle geluidsoverlast van buren te gaan verhuizen. Maar ja, dat is ook zeer ingrijpend voor Mitchell en wat tref je ergens anders weer aan? In het najaar zijn er minder prikkels van buitenaf. Met Mitchell spreken we af dat ik samen met hem in een huisje ga op een vakantiepark, onderwijl er thuis wordt gewerkt. Een goede oplossing denken we omdat Mitchell natuurlijk nooit de herrie zou kunnen verdragen.
Het is nog voor een lockdown periode en in de keukenzaak moeten we nadat we een keuken hebben uitgezocht met apparatuur en al, nog 2 avonden terugkomen i.v.m. de tekeningen hiervoor. Tevens zien we in de zaak een grote kast met een ingebouwde wasmachine en droger op werkhoogte. Lang verhaal kort; in de bijkeuken komt er ook nog zo’n mooie en vooral voor mij, i.v.m. mijn eigen fysieke ‘beperking’, een praktische kast. Er is nog wel een lange wachttijd. In februari van het nieuwe jaar wordt alles pas geplaatst in de (bij)keuken.
Ondertussen is ook de tijd aangebroken dat mijn lieve mam en oma van Mitchell achteruit gaat met haar dementie. Vanaf nu noem ik haar hier oma, omdat wij dat in ons gezin en eigenlijk in de familie ook doen. Mitchell heeft met haar een goede band, al spreken zij elkaar veel minder in deze periode.
Oma woont dan nog alleen en ik probeer er ook voor haar te zijn. Vanuit huis regel ik ambulante hulp, vul vele formulieren in, mail me suf en pleeg heel wat belletjes voordat oma op de lijst voor een verpleeghuis staat. Tevens ben ik eerste contactpersoon voor mijn oudste broer i.v.m. zijn ziekte. De trein dendert en dendert maar door. En eerlijk? Met mijn eigen fysieke klachten gaat het helaas ook niet bepaald goed.
Inmiddels lopen we richting de kerst en is er een lockdown. Ik vraag oma of zij het leuk vindt als Jos, Mitchell en ik komen lunchen 1e kerstdag. ‘Ik verzorg alles ma’ zeg ik nog even voor de zekerheid’. Ja, natuurlijk vindt zij dat leuk en vraagt ze nog maar een keer of Mitchell ook wel meekomt.
Deze kerst valt dus in een lockdown periode en de maatregelen zeggen dat je alleen met mensen uit 1 gezin op visite mag komen, zeker bij kwetsbare ouderen als oma.
Ik gooi zonder overleg in de ‘oma-app’, welke de familie gebruikt, dat wij 1e kerstdag bij oma gaan lunchen. Natuurlijk wordt er gereageerd dat het wel jammer is dat ik dit zonder overleg heb gedaan. Dit begrijp ik wel, maar probeer toch mijn ‘spontane’ actie van me af te zetten.
Tekst gaat verder onder de foto
Dan is het 1e kerstdag. We eten eerst thuis een kerstbroodje en beginnen aan de cadeautjes uitpakken onder de kerstboom. Een traditie in ons gezinnetje. Na een bakkie koffie pak in een grote tas in met van alles voor een lekkere kerstlunch. Jos sjouwt de tas naar de auto en vervolgens rijden we met Mitchell op de achterbank naar oma in Hilversum. Dat dit zijn laatste bezoekje aan oma zou gaan worden, hadden we toen nog geen benul van.
Bij oma thuis dekken Jos en ik samen de tafel en leuken deze op met een kaars in een ouderwetse kaarsenstandaard, die ooit van haarzelf is geweest, welke ik heb meegenomen. Helaas was oma al zo ver dat zijzelf geen kaarsen meer mocht branden i.v.m. haar dementie. Het is gezellig ondanks dat Mitchell erg moe is.
Mitchell vraagt oma het hemd van haar lijf over de 2e Wereldoorlog. Oma was 13 jaar toen deze uitbrak, dus dit heeft zij heel bewust meegemaakt. Oma verteld o.a. 2 anekdotes die hilarisch maar tegelijkertijd ontzettend bewonderenswaardig zijn. Wat een moed en wat een lef had oma vindt Mitchell. Jos en ik kunnen dat alleen maar beamen.
Oudejaarsavond breekt aan en Jos en ik vinden het wel prima, deze rustige jaarwisseling. Mitchell al helemaal. Ik bedenk me hoe Mitchell altijd enorm enthousiast was in deze periode. Het zelf vuurwerk afsteken, vooraf alle vuurwerkfolders doorbladeren en samen met Jos het bestelde vuurwerk afhalen. Ik voel een steek. Een steek dat Mitchell weer iets leuks heeft moeten inleveren i.v.m. zijn overgevoeligheid voor geluid en dus ook voor de harde knallen van het vuurwerk.
Op de televisie tikt de klok af. 10.., 9.., 8… Om precies 12 uur zoenen we elkaar en in een groepshug spreken we uit: ‘op een beter jaar’. In gedachten zeg ik: een véél beter jaar…
Volg ons op facebook:
Voor reacties op deze blog: ga hieronder naar 'Reactie plaatsen'
Reactie plaatsen
Reacties
Zo is het wel. De laatste jaren dendert de trein maar door. Als je terug kijkt denk je hoe heb ik, hebben we dit zo lang al vol kunnen houden? Liefde voor elkaar geeft je jullie hierin kracht. Joelang de reis nog gaat duren is niet bekend , wel dat het een lange reis kan zijn.
Steeds meer inleveren en langzaam aan andere dingen toevoegen. Leren van elkaar.
Heel veel sterkte met wat er was en jou komen gaat.
Inmiddels mindert de trein wel wat vaart gelukkig. Dank voor je berichtje Sylvia!
Lieve groet, Linda