De oma van Mitchell was mijn lieve moeder en zij is altijd een echte oma geweest. Je kent dat wel. Dat er véél meer mag bij oma dan thuis, al zei oma altijd dat ze onze ‘regels’ hanteerde. Maar ja, het waren dan ook de woorden van Mitchell. Evenals dat het eten van oma véél lekkerder was, dan wat hij van mij krijgt voorgeschoteld.
Voor Jos en mij was het fijn dat oma de ‘oppas’ was als ik moest werken. Mitchell vond het altijd een feestje wanneer hij bij haar mocht logeren, zodat wij naar dat ene feestje konden. Of dat andere feestje, want we werden nogal eens uitgenodigd hier of daar.
Mitchell had een warme band met oma. Oma was lief, gezellig, bakte vaak pannenkoeken en ging met Mitchell naar de ‘belletjes’ om de treinen langs te zien komen. Ook gingen zij (meestal ging ik dan ook mee) traditiegetrouw naar de kermis in Laren of naar de hertenkamp en zo kan ik nog wel even doorgaan. Tevens gingen we regelmatig als gezin met oma een dagje uit.
Ik neem jullie mee terug, naar waar ik in blog 8 gebleven ben met vertellen.
Het is eind februari wanneer ik een telefoontje krijg, dat oma mag verhuizen naar het verpleeghuis. De sneltrein waarvan ik dacht dat deze een beetje vaart ging minderen, raast al snel weer op volle kracht vooruit.
Voor de casemanager was ik al 1e contactpersoon, nu ook voor de medewerkers van het tehuis. Al kan er veel digitaal op afstand worden afgestemd via ‘Teams’, ik moet nog regelmatig achter het stuur van mijn autootje gaan zitten om hiervoor naar Hilversum te rijden.
De dag van de verhuizing is aangebroken. Mijn zus en haar dochter regelen de fysieke verhuizing, ik de opname met oma. In verband met Corona gelden er nog steeds restricties en er mag dus maar 1 dochter bij de opname. Aan het eind van deze bewogen dag en vele formulieren verder, drinken we samen nog een kop thee en maak ik mij gereed om terug te rijden naar ons dorp.
Zoals oma altijd al heeft gedaan, zwaait ze mij ook vanuit haar nieuwe deuropening uit. Al heeft oma zich er in berust en alles over haar heen laten komen, toch loop ik met een knoop in mijn maag de gang in. Aan het eind van de gang draai ik me nog een laatste keer om en zwaait ze nog een keer naar me. Ik geef een handkus terug.
De zorgen die ik had, zijn de volgende dag alweer verdwenen. Vanaf die eerste dag heeft oma het er prima naar haar zin.
Dan is het in het weekend, ruim twee weken na de verhuizing van oma, dat Jos en ik heerlijk op de bank hangen te Netflixen. We schrikken beiden op van de harde ringtone van mijn telefoon. Ik krijg de arts van het tehuis aan de lijn. Oma blijkt al stervende. Wat? Hoe kan dat nou? Oma is juist de kwiekste dame van de afdeling, ook volgens de medewerkers. Er was twee dagen ervoor, toen oma een Coronaprik kreeg, nog helemaal niets met haar aan de hand. Zou het dan toch van de Coronavaccinatie zijn geweest? Vlug bel ik behoorlijk van mijn apprepo, mijn zus. Gelukkig woont zij om de hoek van het tehuis en is dus al snel bij oma.
Wij lichten Mitchell in en vragen of hij mee wil om afscheid te nemen van oma. Dit wil hij niet en dus rijden we zonder Mitchell naar Hilversum. Jos houdt het gaspedaal flink ingedrukt. Dankbaar dat ik nog bewust afscheid van haar heb kunnen nemen, is oma niet lang na onze aankomst ingeslapen.
Opnieuw sta ik in standje regelen. Jos helpt me met de muziek die oma heeft uitgekozen en met de foto’s die tijdens de uitvaart getoond zullen worden. Dit moet in deze tijd natuurlijk allemaal digitaal worden aangeleverd.
Helaas wil Mitchell niet mee naar de afscheidsdienst van oma. Ik vraag hem of hij niet denkt dat hij er later spijt van gaat krijgen. “Nee mam, ik ga die drukte echt niet trekken”. Al mogen er maar een beperkt aantal mensen komen i.v.m. Corona, het is zijn beslissing en die respecteren wij.
In een appberichtje aan de uitvaartleidster, vraag ik haar of zij me even wil bellen omdat ik iets persoonlijks met haar wil delen. Wanneer zij me belt, leg ik de situatie uit met betrekking tot Mitchell. De uitvaartleidster komt met een goede oplossing om een live-verbinding te regelen voor Mitchell. Zo kan hij thuis vanachter zijn computer er toch bij zijn.
Uiteraard vind ik het spannend dat Mitchell op deze manier helemaal alleen de uitvaart wil volgen. Mitchell vindt het zelf een prima oplossing. Doordat Mitchell het op deze manier alleen maar fijn vindt, probeer ik het los te laten. Probeer ik ja, want momenteel krijgt hij geen therapie omdat hij op een zoveelste wachtijst staat. Dus ondersteuning buiten Jos en mij om is er dan niet echt.
Op de dag van de uitvaart voel ik me gek genoeg, goed en sterk. Oma is 93 jaar geworden en dus lang in ons midden geweest. Thuis heb ik memoires geschreven met veel leuke anekdotes erin. Ik zou de eerste spreker worden. “Ik kan dit” zeg ik vol vertrouwen in gedachten tegen mezelf.
We zitten allemaal op onze plek als de uitvaartleidster met een man van de techniek naar Jos en mij toelopen. Met 1000 maal excuses wordt ons verteld dat het niet lukt met de live-verbinding voor Mitchell. Wel wordt de uitvaart opgenomen, zodat hij het achteraf kan terugkijken.
Jos zegt dat hij Mitchell gaat bellen om hem dit te vertellen. Jos knijpt nog even in mijn hand, staat op van zijn stoel en verlaat de zaal. Wanneer Jos weer op zijn stoel zit, geef ik hem een vragende blik. "Mitch is behoorlijk teleurgesteld", fluisterd Jos me toe.
Door dit akkefietje, is van mijn sterke gevoel in één klap helemaal niets meer over. Wanneer ik even later achter de desk sta met een arm van Jos om mijn middel, begin ik hortend en stotend mijn zorgvuldig geschreven memoires, welke ik zo ‘leuk’ had willen voordragen bij de grappige anekdotes. Uit de zaal hoor ik wel een keer hardop een lach.
Oma heeft een mooi afscheid gekregen, geheel in haar stijl en de volgende ochtend bliept er een e-mail binnen met de link naar de opname van het afscheid. Mitchell wil alleen op zijn kamer de uitvaart bekijken. Hij loopt de trap op en ik vraag me af hoe hij zal reageren. Wordt hij erg emotioneel, moet hij huilen?
Wanneer Mitchell naar beneden komt zegt hij het een mooi afscheid te hebben gevonden. Nee, hij hoefde niet te huilen. Dat ik zo emotioneel mijn memoires begon vindt Mitchell alleen maar mooi. “Je hebt mooi gesproken, mam” zegt hij. Ik pak Mitchell even lekker vast en geef hem een dikke knuffel. Deze woorden doen me goed.
In ons gezinnetje hebben we het nog zeer regelmatig over oma. Mitchell droomt vaak over het ‘oude huis’ van oma. Ikzelf denk nog bijna dagelijks wel even aan haar en kijk met warme gevoelens terug op mijn kindertijd en jeugd met zo’n lieve moeder. Ik hoop dat Mitchell later met net zoveel mooie herinneringen terug kan kijken op zijn ouderlijk huis als ik. Thuis, bij zijn eigen liefdevolle pap en mam.
Voor algemene reacties ga naar de volgende pagina
Volg ons op facebook
Voor een reactie op deze blog 9: 'Afscheid oma', graag hieronder bij:
'Reactie plaatsen'.
Reactie plaatsen
Reacties
Ahhh ja oma..... die lieve oma. Ik zie haar nog lopen op het schoolplein😁om Mitchell te halen.Wat je in je hart bewaard raak je nooit meer kwijt😘❤️
Jaaaa...
Oma zit zeker in mijn ❤️
Dank voor je lieve berichtje! 😘
Mooie leeftijd 93........Ik herinner mij haar van de talloze verjaardagen & bbq's, een Moeder die nog midden in het leven stond. Goed mensje!
Ja, zeker een hele mooie leeftijd!
Oma was overal bij ja en zij vond het altijd gezellig met jou erbij. Drie broers met elkaar gek doen, zij genoot ervan 😉
Dank voor je berichtje Frans!
ach ja je moedertje, ze was er ook altijd wel bij op een feestje. en als Mitch ergens naartoe wilde was zei het wel ze waren gek met elkaar
Jaaaa, ma was inderdaad gek met Mitch en hij met haar 💞
Lieve Linda ten eerste super trots op je dat je Code zwart man bent begonnen. Ik weet zeker dat het met Mitchell goed gaat komen. En heel veel mensen zullen steun aan je blog hebben. Ik denk nog vaak aan je telefoontje dat Mitchell de zelfmoord poging had gedaan. Zelf ken ik in mijn directe omgeving 2 mensen die zelfmoord hebben gepleegd. Heel veel succes én sterkte. Ik hoop dat Mitchell verder goede hulp gaat krijgen!
En je mams was echt een lieverd! Xxx
Dank voor je compliment lieve Susette!
Met Mitchell gaat het zeker goedkomen al gaat dit stapje voor stapje en heeft hij nog best een lange weg te gaan.
Ja, jij hebt het ook van dichtbij meegemaakt en weet hoeveel impact dit heeft.
Zeker was mijn mams een lieverd ❤️
Dank voor je mooie woorden!
Liefs, Linda xx