Mitchell heeft afspraken voor het voortraject EMDR gekregen. Ook hiervoor heeft Mitchell het voor elkaar gekregen deze afspraken online te krijgen. Hierdoor kan ik niet meer precies volgen hoe het ervoor staat, alhoewel Mitchell ons natuurlijk wel het e.e.a. vertelt. Dan krijgt Mitchell een datum voor de eerste EMDR-sessie. Deze zet ik in mijn agenda, want deze afspraak is wel op locatie.
Op de dag van de afspraak voor de eerste sessie komt Mitchell met een wazig verhaal dat we niet naar de afspraak in Almere hoeven omdat hij nog een online afspraak heeft. Ik voel dat er iets niet klopt en vraag maar recht op de man af wat er precies aan de hand is. “Mam, ik ben nog niet aan EMDR toe”. Hij heeft de sessie afgezegd en overleg gehad dat hij nog langer in het voortraject blijft.
Op een avond zitten we aan tafel met dampende piepers voor ons, als het gesprek over EMDR op tafel wordt gegooid. Het blijkt dat Mitchell zich oncomfortabel blijft voelen en écht niet aan EMDR toe is. Jos vindt ook om het dan beter (nog) niet te doen. Ik vind het wel heel jammer want de hoop dat het daarna beter zou gaan, was groot. Wel begrijp ik hem, want het zou ook maar zo kunnen dat het verkeerd uitpakt. Voor nu is het te vroeg, maar later wil hij alsnog wél EMDR, zo zegt hij. Ik zeg tegen Mitchell dat hij dan wel definitief moet afhaken voor nu, zodat er iemand anders op zijn plek geholpen kan worden.
En zo gaan we weer richting het einde van dat jaar. Jos en ik willen met onze beste vrienden een minicruise maken naar Noorwegen. Je slaapt dan op de boot, die de hele nacht doorvaart. De volgende ochtend meer je aan in Noorwegen waar je van de boot af kan, om voor een paar uur het stadje te bezoeken.
Mijn vriendin en ik zitten achter haar computer in hun boerderij. We zijn helemaal uitgelaten als we samen de inrichting van de boot bekijken en gaan boeken. Met Mitchell hebben we al overleg gehad en hij vindt het helemaal prima als wij die 2 nachtjes weg gaan.
Maar dan, een week voordat we op minicruise gaan, horen we het alweer. Wéér die vreselijke cirkelzaag en dat gaat weer dágen achterelkaar door. Blijkbaar is buurman weer eens vrij. Hij is enorme lange en dikke delen hout aan het doorzagen in zijn achtertuin. Het geluid is echt vre-se-lijk en gaat door merg en been.
Op een ochtend in het weekend voordat wij naar ‘de boot’ gaan, zie ik buurman en buurvrouw samen de hond uitlaten. Als zij op de terugweg langskomen pak ik mijn jas, trek hem aan, maar besluit de jas toch weer uit te trekken. Ik vind het lastig om te gaan ‘klagen’. Ik ga zitten en denk gelijk: “nee, ik moet voor mijn zoon en onszelf opkomen”. In mijn hoofd was ik al aan het overwegen onze vrienden maar af te zeggen. Ik durf namelijk absoluut niet weg te gaan van huis, wanneer zij die herrie blijven maken. Nope, ik laat Mitchell zeer zeker niet alleen achter dan.
Dus opnieuw trek ik mijn jas aan, schiet in mijn klompen en loop om. Wanneer buurvrouw open doet begin ik toch wat emotioneel de reden van mijn komst te vertellen. Ze vraagt me binnen en ik ben geheel transparant over de gemoedstoestand van Mitchell, inclusief zijn wanhoopdaad. Ik vraag of buurman zijn zaagtafel niet, net zoals de andere buurman waarmee we een jaar eerder ook een gesprek hebben gehad over hun zaagtafel, aan de voorkant van het huis op de oprit kan zetten. De buurman antwoord, dat de buurman naast hun dan gaat klagen dat zijn auto vies wordt. Ik ben te verbouwereerd om hierop te reageren. Wat is erger? Uiteindelijk wordt er een oplossing gevonden en beloven zij de dagen dat wij weggaan niet buiten te zagen, maar alleen wat kleine planken in hun schuurtje te zagen.
Op donderdag rijden wij naar onze vrienden en vanuit daar gaan we met één auto naar de Eemshaven. De boot is helemaal in kerstsferen, precies zoals beloofd bij het boeken. Eenmaal in de hut geïnstalleerd gaan we de boot verkennen. We hebben veel schik, maar wanneer we vertrekken kom ik erachter dat er natuurlijk helemaal geen bereik is op zee. Nooit aan gedacht! Even schiet ik flink in de stress. Jos zegt dat zodra we aankomen in Noorwegen we Mitchell weer kunnen bereiken en hij ons. Ik kan er niets aan veranderen en yes, het lukt me dan toch te ontspannen. Uiteraard bel ik hem zodra we in het stadje aankomen. Alles gaat goed thuis. Wij hebben het fantastisch gehad deze dagen!
Mitchell is inmiddels klaar met al zijn therapieën maar goed gaat het allerminst met hem.
Mitchell staat op de wachtlijst voor weer een coach.
Ondertussen breng ik Mitchell om de week naar een osteopaat. De osteopaat zegt Mitchell dat zijn hele lijf vast zit.
Jos heeft op LinkedIn een therapie gezien, welke gericht is op het autonome zenuwstelsel. Al langer hebben wij deze therapie op het oog, maar deze wordt niet vergoed door de zorgverzekeraar. Omdat Mitchell bij de reguliere GGZ inmiddels alle therapieën heeft doorlopen, wil Mitchell graag voor deze therapie gaan. Mede doordat zij met name lichaamsgericht werken met deze therapie. Nog een groot voordeel is dat er geen wachttijden zijn.
Het fijne voor Mitchell is dat zij op verzoek van hemzelf de therapie hier bij ons thuis wel willen geven. Zij zitten namelijk ver weg van ons eigen dorp. Per sessie is het anderhalf uur en dat is al zwaar genoeg. Een dingetje is wel dat het een dure training is van rond de 1300 euro voor 4 therapieën. Jammer dan. We hebben geen alternatief meer en Mitchell gaat er helemaal voor.
Jos gaat met Mitchell naar de intake voor deze training, zoals zij zelf de therapie noemen. Na het gesprek, doen zij zelfs al een stukje fysieke training met Mitchell. Wanneer ze thuiskomen vertellen Jos en Mitchell enthousiast hierover.
Dan is het de eerste dag van de training. Jos werkt thuis en het liefst heeft Mitchell dat wij ophoepelen uit huis. We begrijpen dat hij niet afgeleid moet worden en besluiten bij onze plaatselijke lunchroom te gaan lunchen.
Wat zij doen met de training doen ze, of misschien is het in combinatie met de behandelingen van de Osteopaat, maar Mitchell knapt zienderogen op!
Het gaat een hele poos de goede kant op. Mitchell maakt kleine stapjes en zit alweer veel meer beneden in plaats van op zijn kamer. Wanneer er weer een coach beschikbaar is voor Mitchell, komt zij kennis maken. Gekscherend heeft hij Jos en mij al gezegd dat hij hoopt geen ‘oude taart’ te krijgen, maar meer iemand van zijn eigen leeftijd. Wanneer hij open doet is er lichte teleurstelling, al laat hij haar dat natuurlijk niet merken. Zij is heel aardig, maar tóch weer een ouder iemand. Mitchell geeft deze coach wel een kans en ze gaan elkaar leren kennen.
Helaas krijgt Mitchell na een paar redelijk goede maanden, door triggers weer een terugval.
Naast Mitchell heb ik ook zorgen over manlief. Jos kan het momenteel niet goed vinden op zijn werk en is er niet gelukkig. Jaren heeft hij wel op zijn plek gezeten, maar vanwege bedrijfseconomische reden is Jos weggegaan bij dat bedrijf. Het is nadien een zoektocht geweest voor hem om de juiste werkplek te vinden. De thuissituatie heeft ongetwijfeld ook hierin sporen achtergelaten. Naast het hele gebeuren met Mitchell, ging en gaat Jos ook nagenoeg altijd met mij mee naar het ziekenhuis.
Op mijn beurt doet dit dan weer wat met mij. Mijn hele leven ben ik een behoorlijk bezige bij geweest en dat gaat gewoonweg niet meer. Jos lijkt soms wel een mantelzorger voor mij. Al heb ik steeds meer acceptatie, blijf ik een naar gevoel houden als Jos op zondag een groot gedeelte van de badkamer voor mij staat te poetsen. Dit, terwijl ikzelf niet meer werk. Nee hoor, het is niet zo dat ik Jos een poetsdoek in zijn handen heb gepropt, Jos is op een zondag helemaal uit zichzelf hiermee begonnen. Tot op de dag van vandaag, doet hij dit nog steeds voor mij. Natuurlijk ben ik daar wel heel blij mee, omdat 24/7 pijn hebben ook niet alles is.
Uiteraard merkt Jos ook mijn gemoedtoestand. Ik ben snel geïrriteerd en het is waar wat ze zeggen: degenen die het dichtst bij je staan en waar je zielsveel van houdt, moeten het nog wel eens ontgelden. Dat terwijl Jos ook altijd maar ‘aan staat’. Ik voel het, zie het, en tegelijkertijd voel ik mij machteloos hierin. Soms zou ik keihard een potje willen janken en krijsen, maar zelfs dat lukt me niet. Wanneer we in bed liggen en Jos zoals altijd met een arm om mij heen dicht tegen me aankruipt, weet ik: dit is mijn mannetje, mijn maatje, ja zelfs nog mijn liefdespartner. Met een gelukzalig gevoel in deze ‘lepeltje-lepeltje’ houding, wacht ik tot de slaap vat op me krijgt. Morgen is er weer een nieuwe dag…
Voor algemene reacties klik op deze button
Volg ons op facebook
Voor een reactie op deze blog 11: 'Triggers' plaats hieronder een reactie
Reactie plaatsen
Reacties
💞💞💞
Thnx! 🥰
Is weer prima verwoord lieve schoonzus. Hoe het één & ander toch weer een andere wending kan krijgen..........Knuffel Frans
Zeker!
Dank je Frans! 🥰