Het is de laatste trainingsdag voor Mitchell, de therapie die wijzelf gevonden hebben nadat hij alle therapieën van de GGZ heeft doorlopen. Ik zit op zolder en hoor dat Mitchell o.a. moet boksen tegen een stootkussen. “Kom op” hoor ik de trainster roepen en nog allerlei kreten.
Dat Mitchell de volgende dag en de hele week met enorme spierpijn loopt is niet zo gek. Zonder warming up is het niet zo slim geweest om zo hard te gaan boksen. Maar goed, dit is fysiek en gaat wel weer over is mijn gedachte.
Mitchell zou Mitchell niet zijn als hij na die week de fysio inschakelt omdat hij nog steeds last heeft van die arm.
Mentaal merken we alle drie dat de trainingen Mitchell goed hebben gedaan. Het is geen wonder therapie geweest, maar Mitchell zit echt wel beter in zijn vel.
Op een ochtend dat ik naar mijn paardenvriendin wil wandelen, vraag ik Mitchell of hij even meegaat. “Ja, oké” is zijn antwoord. Ik ben helemaal verbaasd omdat ik wel vaker vraag of hij hier of daar mee wil en altijd het antwoord ’nee’ krijg.
En zo wandelen we samen door het stukje bos aan de overkant van onze straat en lopen ‘de strip’ op, waar 10 stallen met paardenbakken en weide zijn. Misschien leuk te vertellen hoe dit lange pad tot ‘de strip’ is omgedoopt. Het schijnt zo te zijn geweest dat het vroeger een landingsbaan is geweest voor een vliegtuigje van een boer. Leuk feitje, vind ik zelf.
Wanneer we op stal aankomen, zegt mijn paardenvriendin ons beiden gedag en kletsen zij en ik een moment. Mitchell laat zij even. De hondjes zijn er ook en Mitchell vermaakt zich met deze 2 lieve hondjes. Dan raken Mitchell, paardenvriendin en ik met elkaar in gesprek. Mitchell kent paardenvriendin wel en zij is een rustig persoon, wat Mitchell natuurlijk fijn vindt. Zij vraagt belangstellend aan Mitchell hoe het met hem gaat. Mitchell begint te vertellen en ik zie aan hem dat hij zich goed voelt.
We hebben een poos staan kletsen en wanneer we weer op ‘de strip’ langs alle andere stallen lopen zegt Mitchell dat zij, mijn paardenvriendin dus, altijd zo aardig is. Dat kan ik alleen maar beamen. Zij is altijd belangstellend hoe het met Mitchell gaat en ze geeft vaak groetjes voor Mitchell aan mij mee naar huis.
Tekst gaat verder onder de foto
Mitchell gaat een gesprek aan met zijn coach. Heel eerlijk verteld Mitchell de coach dat hij haar heel aardig vindt, het dan ook echt niet aan haar ligt, maar toch graag voor een jongere coach wil gaan. Ja, ik snap heel goed dat hij graag een jongere coach wil, die meer aansluit op zijn eigen leeftijd. Met zijn huidige coach zal hij het bijvoorbeeld niet snel over ‘kunstmatige intelligentie’ gaan hebben, een onderwerp wat zijn interesse heeft gewekt.
Dus gaat zij voor Mitchell op zoek naar een jonger iemand. Geen enkel probleem zo zei ze, het is heel belangrijk dat je je goed moet voelen en dat er een juiste klik is met je coach. Bij de instantie van deze coach is er geen jonger iemand beschikbaar. Uiteindelijk komen ze terecht bij een andere instantie. Mitchell komt wel weer op een wachtlijst en er komen thuis opnieuw 2 personen van deze nieuwe instantie voor een intake. Hier zit ook zijn nieuwe coach bij.
Een week of 6 gaat er voorbij en dan is de dag aangebroken dat de nieuwe coach op de stoep staat. Wat ben ik enorm opgelucht en ronduit blij dat hij met haar een juiste klik heeft. De gesprekken hebben een andere inhoud en ze wandelen samen het hele uur door het bos. De volgende stapjes die ze samen gaan maken is naar het centrum te gaan. Nou ja het centrum in ons dorp heeft twee straten, maar toch. De bedoeling is om samen stapje voor stapje verder te gaan.
Het gaat stapje voor stapje iets beter met Mitchell. Het is inmiddels zomer en Mitchell schiet niet meer direct naar binnen, als hij een wat harder omgevingsgeluid hoort wanneer we op onze veranda zitten.
Maar dan begint de ellende weer. De zaagtafel wordt weer in de tuin van de achterburen, grenzend aan onze tuin, neergezet. Ook in de schoolvakantie, dag na dag, week na week, krijst de zaagtafel weer op volle toeren. Als dat dan klaar is timmeren, timmeren en nog eens timmeren. Dan moeten er houtblokken worden gekloofd. Oh ja, het schuurtje moet worden geschuurd want dat moet worden geschilderd. Dit laatste snapt Mitchell dan ook nog wel, dat je je huis of schuur moet onderhouden. Dat moeten wijzelf natuurlijk ook. Maar al het genoemde buiten het schuurtje is hobbymatig.
Wanneer ik op een namiddag op de veranda zit met een boek, begint het weer. ‘Bam, bam, bam’. Zeer geïrriteerd sta ik op en ga maar binnen zitten lezen. Balen, want het is heerlijk weer.
Mitchell probeert het allemaal te negeren, maar het lukt niet. Hij wordt met de dag witter, speelt geen piano meer en Mitchell krijgt een mega terugval. Hij is zó gespannen van de harde geluiden dat hij zich het liefste de hele dag terugtrekt op zijn kamer. Zijn kamer ligt echter aan de kant van de achtertuin. Jos oppert om te ruilen met onze slaapkamer. “Pap, dat is echt geen optie, dat geeft mij zeker nu, heel veel onrust”.
Een geluidswerend rolluik voor zijn raam vindt Mitchell wel een goede optie. Deze kan hopelijk wat geluid gaan reduceren. Mitchell gaat online zelf op onderzoek uit voor een rolluik en regelt alles zelf hiervoor. Dat is wat wij dan weer zo ontzettend knap van Mitchell vinden en complimenteren hem hier ook voor. Er zit alleen een behoorlijke wachttijd op het rolluik.
De coach vraagt ondertussen recht op de man af of Mitchell nog wel eens suïcidaal is. Mitchell antwoord eerlijk en zegt: ‘ja’. Na haar vraag hoe vaak, antwoord Mitchell: eens per maand zo’n beetje vooral bij triggers van de geluidsoverlast. Ja, het luikje staat dan wagenwijd open. Zij heeft dit goed aangevoeld en zij wil dan ook dat Mitchell weer naar een psycholoog gaat. En zo staat Mitchell weer op een wachtlijst bij een psycholoog, wel buiten de reguliere GGZ om.
Tegen Mitchell, die ontzettend gestrest is door de geluidsoverlast zeg ik, dat het misschien wijs is dat hijzelf een app stuurt naar de achterburen. Zoals ik al eerder verteld heb, heb ik al persoonlijk in hun eigen huis de gemoedstoestand van Mitchell uitgelegd. Inclusief de wanhoopsdaad waarin Mitchell zichzelf van het leven wilde beroven. Ik heb ze ook gezegd dat ons probleem niet de hunne moet worden. Maar rekening houden met elkaar is toch niet teveel gevraagd?
Voor algemene reacties klik op deze button
Voor een reactie op deze blog 12: 'Terugval', graag hieronder een reactie plaatsen.
Reactie plaatsen
Reacties
Wat knap van je Mitchell dat je zelf aangaf graag een jongere coach te willen en een goede klik hebt met je nieuwe coach. Ik hoop dat je buren deze en andere blogs ook zullen lezen en eens echt rekening met anderen houden want ze zijn immers niet alleen op deze wereld. Super trouwens dat je huppetee zelf achter een geluidwerend rolluik aan ging, wees maar trots op jezelf en niet alleen om het laatstgenoemde. Lieve groet, Thea
Mitchell heeft gevraagd je namens hem te bedanken voor je steun en compliment! Bij deze!
Dankjewel Thea, voor de opbeurende woorden.
Lieve groet, ons 🥰
Ik vind je al erg gegroeid hoor Mitchell 👍. Je lijkt wel steeds meer zelf aan te geven..... vind dat knap want dat is lastig.
💞
Thnx, namens Mitchell
Lieve groet, ons 🥰
Knap van Mitchel, je merkt toch dat hij groeit in zijn gedrag door dingen makkelijker aan te geven en ook zelf op onderzoek uit te gaan. Zo jammer dat hij dan weer een terugval heeft door de trigger van geluiden.
Zeker! 😃
Helaas zorgen dit soort triggers, dat het luikje wagenwijd open gaat.
Dank voor je berichtje!
Lieve groet, ons 🥰