Mitchell schrijft een keurige app naar de achterburen en vraagt o.a. of het klussen nog lang duurt. “Buurman is de hele dag nog wel bezig”, krijgt Mitchell terug. Ondertussen heeft Mitchell ook Jos gebeld en op de speaker overleggen we. Jos oppert om nog een tweede app te sturen en daarin aan te geven wat het met Mitchell doet. Dus typt Mitchell dat het hele zware dagen zijn voor hem wanneer zij continue in de tuin klussen. Geen antwoord meer gekregen.
Ondertussen gaat Mitchell met de gemeente bellen wat zij eventueel kunnen betekenen. Daar ben ik dan ook weer supertrots op, dat hij dit onderneemt. Aan de telefoon wordt uitgelegd wat voor stappen er zijn. Op een avond komt Mitchell spierwit beneden. “Ik wil even van jullie weten of ik dit goed heb ingevuld”. Het ‘dit’ blijkt een formulier om melding te maken van overlast.
Mitchell is inmiddels de wanhoop nabij, waar ik me natuurlijk ernstig zorgen over maak. Wanneer ikzelf op een ochtend in onze schuur sta om iets te zoeken wat ik niet 1,2,3 kan vinden, lijkt het of de buurman bij mij in de schuur staat te timmeren. Er knapt iets in me. Ik ga bij de schutting staan en roep heel hard: ”Is het nou een keer klaar, ga in je schuur staan man”. Mopperend stamp ik met mijn tuinklompen over ons grindpad naar de veranda. Bonk de veranda op en het liefst sla ik keihard de deur dicht. Nee, ik houd me in, want Mitchell zit beneden. Hij wil sowieso niet dat het escaleert. Ja, óók binnen in huis hoor je dat getimmer behoorlijk.
Een minuut of 5 na mijn uitval aan de schutting, is het stil. Dit blijft de hele dag zo. Maar ondertussen zitten wij zo enorm in de stress. Geen rust kunnen krijgen in je eigen huis doet heel veel met je, kan ik je vertellen. Helemaal omdat Mitchell hierdoor enorm aan het lijden is.
Al is het de rest van deze dag stil, ik besluit door te pakken. Van een buurvrouw verderop in de straat, weet ik dat zij vorig jaar ook al baalde van de continue harde geluiden door het geklus achter ons. Zij vroeg me zelfs gekscherend of ze soms hun stoel- en tafelpoten aan het afzagen zijn. "Wat moeten ze in vredesnaam nu nog zagen", kwam er oprecht verbaasd uit haar mond.
Zo zit ik de middag van mijn uitval bij de schutting, achter de laptop en besluit een petitie te starten. Het móet stoppen. Ik maak een nette maar duidelijke petitie. Ik heb deze op de kast gelegd om even af te koelen zeg maar. Jos leest deze petitie natuurlijk wanneer hij uit zijn werk komt en vindt deze uitstekend. De volgende dag haal ik in no-time 8 handtekeningen op. Het plan is om deze bij de desbetreffende buren aan te bieden na het avondeten.
Natuurlijk vind ik het spannend om alleen naar hen toe te gaan en deze af te geven. Jos wil niet mee, omdat hij niet meer voor zichzelf in staat. Dus alleen, met de petitie in de hand zonder enveloppe, bel ik aan. Ik houd de petitie zo, dat zij direct de handtekeningen kunnen zien. De buurvrouw doet open en kijkt me eerst vragend aan. Ik geef de petitie af en vermeld erbij: “dit is een petitie en ik hoop dat het hiermee ophoudt”. Zij grist het A4-tje uit mijn hand, verkreukeld het tot een prop en zegt dat ze er helemaal klaar mee is. Ik zeg heel rustig maar luid genoeg “ja, wij ook” en loop ik weg.
“Gek is het toch, dat degene die overlast bezorgen zelf vaak in de slachtoffer rol gaan zitten”, zegt Jos wanneer ik de reactie van buurvrouw geef. Dat ben ik helemaal met hem eens, het is de wereld op zijn kop.
In ieder geval is het alweer een paar weken stil. Als de monteur voor het rolluik er is, vraagt Mitchell aan de monteur of zij ook in zijn slaapkamer moeten zijn? De monteur antwoord dat ze er maar heel even een zendertje moeten monteren voor de afstandsbediening. “Oké, dat moet dan maar” zegt Mitchell, al wist hij al dat dit nodig is.
Daarna probeert Mitchell bij te komen van alle ellende van de geluidsoverlast. Natuurlijk heeft het rolluik plaatsen toch spanning gegeven, al waren ze vrij snel klaar. Mitchell heeft verzwaringskussens en ligt hiermee vaak op bed. Daarnaast mediteert hij en probeert er alles aan te doen om zich weer een klein beetje te kunnen ontspannen.
Op een middag vraag ik onderaan de trap of Mitchell mij even wil komen ‘aansluiten’. Ik heb een TENS en kan er zelf niet bij om de elektroden op mijn bovenrug te plakken. Helaas ben ik daar afhankelijk van voor een stuk pijnbestrijding. Mitchell zegt dat hij er zo aan komt. Na een kwartier is hij er nog niet. Dus ik vraag opnieuw onder aan de trap of hij nog komt? Geen antwoord.
Mitchell heeft de eerste keer antwoord gegeven, dus hij heeft mij zeker gehoord. Ik loop de trap op en klop op zijn deur. Weer geen antwoord. Heel voorzichtig doe ik zijn deur open en steek mijn hoofd om de hoek. Ik schrik. Hij ligt spierwit op bed, hoofd naar achteren met zijn mond wagenwijd open. Eén arm hangt buiten bed met daaronder zijn telefoon op de grond. Eerst zeg ik nog zachtjes ‘Mitchell?’ Hij reageert niet en door zijn rare houding schiet ik in paniek. Ik aai over zijn wang en roep nu harder “Mitchell, Mitchell”. Dan schrikt hij wakker. Ik ben zo van slag dat ik op bed ga zitten, Mitchell tegen me aantrek en ik begin zo hard te huilen, dat mijn hele lijf schokt.
Al weet Mitchell op dat moment nog niet wat mij zo van streek heeft gemaakt, voel ik dat hij mij strakker vastpakt. Het lijkt wel of alles eruit komt en ik kan nog even niet stoppen met huilen. Dan moet ik mezelf bij elkaar rapen en vertel wat mij zo van streek heeft gemaakt.
Ik huil nagenoeg nooit in zijn bijzijn en excuseer mij dan ook voor mijn actie. Mitchell begrijpt deze reactie echt wel.
Blijkbaar zit de angst om Mitchell alsnog te verliezen, veel dieper dan gedacht.
Nee, ik was zeker even niet zijn ‘sterke’ mam…
Voor een reactie op deze blog 13: Schrik graag hieronder een reactie plaatsen.
Reactie plaatsen
Reacties
Zal ik heel eerlijk zijn? Bij het lezen van deze laatste blog liep er het e.e.a. over mijn wangen.........
Natuurlijk mag je eerlijk zijn. Graag zelfs 😉 Dank voor je reactie Frans!
Jeetje, ja ik begrijp jou reactie heel goed, het leek dus zo ernstig.
Knap dat hij zelf ook van alles probeert te ondernemen.
Ja, onze buurvrouw dook ook in de slachtoffer rol terwijl ze zelf zo fout zat.
Het blijft heftig
Daar leek het idd op en was echt schrikken.
Zeker knap van hem.
Ja, gek hoor dat dit zo werkt bij die mensen.
Dank voor je berichtje Sylvia!