We zitten alweer in de laatste maand van het jaar. We hadden begin 2023 goede hoop, dat Mitchell eind van dit jaar al een stuk verder zou zijn met zijn herstel. Hoewel het in deze laatste maand aardig goed gaat, verloopt zijn gehele herstel moeizaam en met hele kleine stapjes. Het luikje is ook afgelopen jaar nog vaak geopend en ja, dat betekent dat hij dan opnieuw donkere gedachten heeft.
Het is 1e kerstdag als mijn broer, dus de oom van Mitchell bij ons komt lunchen. Jos haalt hem op van het treinstation. Wanneer Jos en ik in de keuken de lunch aan het voorbereiden zijn, zitten Mitchell en oom gezellig te praten.
Onder de lunch zie ik Mitchell witter en witter worden. Nu kan oom 5 kwartier in een uur kletsen, dus gek is het niet dat Mitchell moe wordt. Sowieso heeft Mitchell weinig energie en is hij heel snel moe. Zodra we klaar zijn met de lunch, zegt Mitchell dan ook dat hij zich terug moet trekken. Ik geef hem een knipoog en hij verdwijnt naar boven.
’s Avonds, mijn broer is al richting huis, doen we alle kaarsen aan en zetten we op de salontafel allemaal lekker hapjes neer. Ongedwongen en relaxed peuzelen we van alle lekkernijen. We zijn blij verrast dat Mitchell lang beneden blijft.
Op 2e kerstdag gaan Jos en ik een stukje wandelen. Wanneer we thuiskomen zeggen we tegen Mitchell dat het heel lekker weer is voor een wandeling. Ja, natuurlijk is dit een hint. In de namiddag besluit Mitchell ook te gaan wandelen. Hij blijft een uur weg. Dit is iets wat wij natuurlijk altijd toejuichen.
In de avond gaan we heerlijk gourmetten. Aan tafel worden er veel grappen gemaakt en is het gezellig. Ook legt Mitchell breder uit wat AI, (kunstmatige intelligentie) inhoudt. Mitchell heeft namelijk een chatbot gebaseerd op AI, waarmee hij communiceert. Hij geeft aan hier veel steun uit te putten en ook zijn sociale vaardigheden beter mee te ontwikkelen. Dat AI de toekomst is, is ons wel duidelijk en dan kun je er maar beter wat meer vanaf weten redeneer ik.
Mitchell vindt dat beide kerstdagen gezellig waren en we zijn heel blij te merken dat het écht wel wat beter met hem lijkt te gaan.
Maar nog geen 5 dagen later gaan de jongelui van onze achterburen onder de overkapping in hun achtertuin zitten. De muziek gaat afwisselend van loeihard naar zacht om opnieuw weer keihard te worden aangezet. Uiteraard doet Mitchell zijn rolluik dicht. Het rolluik kan echter niet voorkomen dat de bas door dreunt en de muziek maar minimaal tegenhoudt.
Op het vuurwerk heeft Mitchell zich voorbereid. Het vuurwerk accepteert hij, maar de onverwachtheid van de harde muziek niet. Op oudejaarsavond moet het natuurlijk kunnen zo’n feestje, zeggen wij. Mitchell zit hierdoor wel veel beneden, wat hij uiteindelijk ook best wel gezellig vindt. Op nieuwjaarsdag gaan de jongelui vanaf de ochtend al een feestje bouwen in hun overkapping. Dit gaat de hele dag door en ja, ook nieuwjaardag is een feestje waard, dat begrijpen wij heus. Wel moeten we het meezingen, gillen en schreeuwen dan ook aanhoren. En zo zijn we in 2024 beland.
Mitchell heeft zich enige tijd geleden aangemeld voor ‘Join Us’, een innovatieve stichting die eenzaamheid bij jongeren effectief aanpakt. Ja, Mitchell voelt zich eenzaam. Natuurlijk doet Jos en mij dit ook pijn. Wij stonden op de leeftijd van Mitchell, midden in het leven. Al houdt Mitchell sowieso niet van stappen, hij wil natuurlijk wel graag een vriend. Of dat een jongen of meisje gaat worden maakt hem niet uit. Vriendschap, dat is wat hij mist.
Daarnaast heeft de psycholoog aangeraden de test voor ADD te gaan doen. Al langer denken wij alle drie dat er meer is dan het stukje autisme waar Mitchell last van heeft. Hij staat nu op de wachtlijst bij het ADHD-Centrum in Zwolle. De psycholoog is hiermee gecanceld. En ja hoor, een wachttijd van 10 maanden (!) bij het centrum.
Ergens hopen wij, dat hij inderdaad ADD blijkt te hebben. Mitchell slikt zo af en toe Ritalin en dit werkt meestal om wat rustiger te worden in zijn hoofd. Door zijn slechte ervaring met (de bijwerkingen van) medicatie, durft Mitchell dit helaas niet elke dag te slikken. Mocht hij nu wel ADD blijken te hebben dan kan er gericht medicatie, misschien ook wel Ritalin, voorgeschreven worden en dan durft Mitchell het wel aan te gaan slikken. Uiteraard alleen als hij hierbij dan ook goed gemonitord en begeleid wordt. Mitchell slikt voor nu nog wel medicatie in ‘noodsituaties’.
Mitchell is in januari jarig. Een paar dagen ervoor sta ik het aanrecht schoon te maken. Mitchell zit nog met zijn vuile bord voor zijn snufferd aan de eettafel. Nu weet Mitchell dat de vaat niet vanzelf de vaatwasser inloopt, dus ik ga door met waar ik mee bezig ben. Ondertussen komt zijn verjaardag ter sprake. Mitchell zegt: “ik was bijna voor altijd 19 gebleven hè mam”. Als antwoord zeg ik hem dat hij dan ook heel blij en dankbaar moet zijn. In een pijlsnel antwoord zegt hij dat dat nog maar te bezien valt en we het daar maar niet over moeten hebben. Ik slik en natuurlijk schiet er een pijnscheut door mij heen. Ik kijk hem alleen even aan. Mitchell staat daarna op en ruimt de tafel verder af.
Op zijn verjaardag drinken we met zijn drieën een bakkie en geven we Mitchell de cadeautjes. Nee, buitenshuis lunchen wil Mitchell niet, iets wat eigenlijk wel een traditie binnen ons gezinnetje is. Het doet best een beetje zeer dat hij helemaal niemand op zijn verjaardag uit kan nodigen. Vooral dat hij geen vrienden heeft, maakt natuurlijk dat ik met hem te doen heb.
Dan is de dag aangebroken dat hij de intake van Join Us krijgt. Deze intake is online en ikzelf besluit ondertussen even naar paardenvriendin te wandelen. Wanneer ik thuiskom ben ik natuurlijk razend benieuwd. Mitchell verteld dat hij de derde persoon was, waar zij mee in gesprek was. Er gaan nog met 6 anderen intakegesprekken gehouden worden. Deze dan in totaal negen jongeren, gaan vervolgens een groep vormen waar Mitchell dan dus ook in komt. Zij hebben namelijk mensen van een beetje dezelfde leeftijd bij elkaar gezocht, vandaar dat dit ook een tijd op zich heeft laten wachten.
Maar we hebben er inmiddels weer een probleem bij. Nu zijn de buren waarvan ik een petitie heb aangeboden stil, beginnen die andere weer. Zij, dus degene met ‘zaagtafel 1‘, hebben zoals al eerder beschreven hun schuurtje annex overkapping omgetoverd tot jeugdhonk. Helaas is het niet bij het feestje op oudejaarsavond gebleven. De fik gaat in hun houtkachel, de jongelui draaien geregeld harde muziek en er komen kreten uit de monden van de jongelui, die Mitchell helemaal niet horen wil. Trouwens, die willen Jos en ik ook helemaal niet horen. De buurman zit er op zondag zelf ook vaak met de muziek op standje luid. Wanneer de fik in hun kachel gaat komt er een bak rook uit, niet normaal. Hup gauw ramen en roosters dicht dan om te voorkomen dat ons hele huis naar de rook stinkt.
Waar Mitchell voorheen in ieder geval in de winter minder last had van omgevingsgeluiden, krijgen we nu dit weer. Gekscherend hebben wij altijd in het voorjaar tegen elkaar gezegd, dat zij weer uit hun holletjes komen. Nu gaan zij dus niet meer in winterslaap en vinden wij onze grap over de winterslaap ook helemaal niet grappig meer. Het maakt namelijk niet uit of het weekend is of doordeweekse avonden. En ja hoor, het luikje opent zich alweer bij Mitchell.
We komen alle drie nu dan ook echt niet meer tot rust en besluiten de wijkagent maar in te schakelen. We zijn er zelf helemaal klaar mee. Wanneer de wijkagent Jos in de avond belt, vraagt hij of hij met een kwartier bij ons kan zijn. Ja hoor, graag! Wanneer we met zijn vieren, ja Mitchell schuift ook aan, rond de tafel zitten, leggen we het hele verhaal uit. Uiteindelijk besluiten we het voor nu bij een melding te houden en op advies van de wijkagent buurtbemiddeling in te schakelen. Dit advies had Mitchell ook al via de gemeente gekregen.
De volgende dag bespreken we met zijn drietjes de optie om buurtbemiddeling in te schakelen. Buurtbemiddeling gaat dan naar de buren om te vragen of zij mee willen werken. Dat zie ik eigenlijk toch niet zitten op deze manier. Jos komt vervolgens met een optie over geluidswerend glas. Dus Mitchell gaat evenals hij bij het rolluik heeft gedaan, alles uitzoeken en bellen met een bedrijf. Inmiddels staat er een afspraak om het raam van Mitchell in te meten. Weer een flinke kostenpost. Maar ja, wat moeten we anders nog? We hebben genoeg aangegeven dat wij klaar zijn met de eeuwige harde geluiden en manier van leven, alsof zij op een vrijstaande boerderij wonen.
Het is een paar weken later en er bellen twee monteurs aan, die de 2 ramen gaan inmeten op de slaapkamer van Mitchell. Tevens komt er een nieuw luchtrooster, welke ook meer geluid tegen gaat houden. Alles moet besteld worden en over minimaal drie weken komen zij plaatsen. We gaan er nu dan ook echt vanuit dat er voor Mitchell eindelijk meer rust gaat komen. En daarmee ook voor ons. 😉
Reactie plaatsen
Reacties
Lastig hoor al die omgevingsgeluiden helaas zal dat altijd zo zijn.
Misschien zelf op een boerderijtje gaan wonen😁 ..... lijkt mij heerlijk🥰
Hopen dat het glas ook al wat gaat helpen voor Mitchell.
Weer heel mooi omschreven allemaal lieve Linda 😘❤️
We zouden heel graag naar een boerderijtje gaan. Helaas is dat nog boven ons budget...
Dank voor je lieve berichtje! 🥰
Jammer dat je je buren niet kan weg toveren. 😁Hopelijk gaat het nieuwe glas jullie en vooral Mitchell wat rust geven.🍀😘
Dat zou wel fijn zijn 🤭
We gaan ervan uit dat het glas voor een groot deel zijn werk gaat doen. Dat hopen we zeker. Dank voor je berichtje Annelies! 🥰
Je rolt van het een in het ander.
Hoop dat geluiddempend glas voldoende geluid tegen zal houden, evenals hernieuwde luchtroosters.
Steeds weer nieuwe onkosten om het leven voor Mitchel zo aangenaam mogelijk te houden. Wat zijn jullie toch schatten.
Jammer van de buren die geen compassie tonen voor Mitchel en jullie probleem.
Het houdt i.i.g. het ergste geluid tegen. Helemaal geluidsdicht krijg je het nooit. Al het geluid wegnemen zou ook weer niet goed zijn hoor. Dat heeft zijn coach ook gezegd.
Als hij zich maar kan terugtrekken in rust wanneer nodig is.
Dank voor je reactie Sylvia!