Mitchell belt met de zorgverzekeraar voor wachtlijstmiddeling om de ADD test eerder bij het ADHD Centrum in Zwolle te kunnen doen. “Helaas”, zegt Mitchell als hij mij verslag komt doen. Wat een domper, tien maanden wachtlijst is toch veel te lang? Wél zoekt de verzekeraar een ander centrum om een diagnose te stellen. Dit centrum heeft een minder lange wachtlijst, zit in Almere en moet opnieuw via de huisarts worden aangevraagd.
Mitchell gaat de huisarts bellen voor een telefonisch consult. De huisarts belt echter niet, dus opnieuw moet Mitchell naar de praktijk bellen. Twee dagen later wordt er wel gebeld en bij Mitchell bliebt er niet veel later een aanmelding binnen voor het centrum in Almere. Hij wordt dan wel uitgeschreven bij het ADHD Centrum in Zwolle omdat Mitchell niet bij twee centrums tegelijk ingeschreven mag staan.
We zitten aan de warme hap en Mitchell zit een beetje met zijn vork in de boerenkool te prikken en neemt maar zo af en toe een hapje. Dan kijkt hij op van zijn bord en zegt: “Ik ben toch wel nerveus”.
Na het eten gaat Mitchell met de laptop onder zijn arm naar zolder en maakt deze gereed voor zijn eerste online bijeenkomst van 'Join Us'. Totaal sluiten er 9 mensen plus de begeleidster aan.
Wanneer Mitchell de boel op zolder heeft klaar staan, komt hij naar beneden en ploft op de bank neer. Ik zie hem peuteren en kauwen op de koortjes van zijn Hoodie. Om 19.00u zou Mitchell de link voor Zoom krijgen, maar inmiddels is het 19.15u en heeft hij zijn link nog niet. Daar wordt Mitchell ook niet rustiger van. Vijf minuten later besluit Mitchell de begeleidster maar te gaan bellen, want om 19.30u begint de bijeenkomst.
Ik denk alleen maar dat het niet nodig had hoeven zijn om Mitchell nóg onrustiger te krijgen door die link zoals afgesproken, gewoon te sturen. De laatste tijd komen ze bij meerdere instanties hun afspraken niet na.
Dan is het anderhalf uur later en komt Mitchell naar beneden. Ik vraag hem hoe het ging, maar zie al aan zijn gezicht dat hij helemaal stuk is. Daarom zeg ik dan ook, dat hij het morgen ook allemaal wel kan vertellen.
Later op de avond, als ik naar bed wil en Mitchell mij in de badkamer hoort tanden poetsen, komt hij toch even de badkamer in en verteld e.e.a. maar vooral dat dit hem zo enorm veel energie heeft gekost. Dit snap ik heel goed. De begeleidster heeft veel verteld en het is toch een behoorlijke groep. Mitchell gaat weer naar zijn kamer en wanneer ik in de badkamer klaar ben, gaat Mitchell lekker in bad. In bad liggen doet hij overigens een paar keer per week, ook voor de ontspanning.
Als we het de volgende dag over zijn online meeting hebben zegt Jos ook dat de eerste meeting naar verwachting wel de zwaarste en langste zal zijn. Ik vul aan dat hij de volgende keer altijd eerder kan afhaken wanneer het hem teveel wordt. Ik zeg erbij dat hij zich dan wel even netjes moet excuseren. “Ja, duh… dat weet ik ook wel” krijg ik teruggekaatst.
Het is een paar dagen later en Mitchell vraagt mij of we even iets kunnen overleggen. We settelen op de bank en Mitchell begint te vertellen. Hij denkt dat 'Join Us' te vroeg komt. Hij heeft de nacht van de meeting helemaal niets geslapen en liep hij om 5.00u nog door huis te dolen.
Mitchell benadrukt dat hij het echt wel wil, maar gewoonweg (nog) niet gaat. Hij wil dit aanstaande maandag telefonisch aan de begeleidster gaan vertellen. Als optie zeg ik Mitchell, dat er misschien wel iemand uit deze groep is, die 1 op 1 contact met Mitchell zou willen hebben. Mitchell heeft hier zeker oren naar.
Dan is het maandag en Mitchell komt naar beneden. “Ik heb de begeleidster van Join Us gebeld” zegt Mitchell nog voor hij op de bank ploft. Enthousiast verteld hij dat zij het ook een goed idee vindt om iemand 1 op 1 te benaderen. Mitchell heeft onthouden van de meeting, dat er iemand uit de Noordoostpolder komt en de rest door het hele land heen en ver weg. Voor Mitchell zou deze persoon het handigst zijn om contact mee te kunnen onderhouden. De begeleidster heeft gevraagd of Mitchell deze persoon zelf wil benaderen of dat zij dit zal gaan doen. Natuurlijk kiest Mitchell voor het laatste.
Wanneer het een uur of drie in de middag is, schiet me ineens te binnen dat ik Mitchell naar de Osteopaat zou brengen. Deze zit in een ander dorp. Ik heb de dag voor mezelf niet goed ingedeeld en had beter moeten doseren. Mitchell moet er om 16.30u pas zijn. Wanneer we deur uitgaan, steek ik een boek onder mijn arm om mee te nemen. Ik heb geen puf meer om daar nog een rondje te gaan lopen of het centrum in te gaan en besluit in de auto te wachten tot Mitchell klaar is. In de wachtkamer gaan zitten heb ik nu ook geen zin in. Bij het lezen in het boek, moet ik regelmatig weer terug naar een zin, omdat ik geen idee heb wat ik nou eigenlijk gelezen heb.
Eerlijk, ik ben blij dat Mitchell klaar is en we naar huis kunnen. In de auto vertelt Mitchell wat de Osteopaat allemaal gedaan heeft. Door de chronische stress moest er wat met de ademhaling gebeuren en heeft de Osteopaat bij het middenrif blokkades opgeruimd, zo vertelt Mitchell. Daarnaast vertelt Mitchell dat de Osteopaat de rest van zijn lijf ook heeft behandeld. “Mijn lijf zit niet meer zo vast als de eerste keren mam, maar een behandeling was wel weer nodig” onderbreekt Mitchell mijn gedachten, nadat er even niets gezegd is. Ik antwoord Mitchell, dat morgen dan wel een betere dag zal gaan worden. “Nou mam, ik voel nu al dat het beter gaat”.
De volgende dag zit ik aan de eettafel en Mitchell komt aan het aanrecht staan. Het valt mij direct op, dat er weer wat kleur op zijn gezicht te zien is. Zijn woorden; “Mam, ik voel me écht beter” bevestigen dit. Na mijn vraag of hij vandaag wel op zolder gaat sporten zegt hij meteen dat hij denkt er nu ook meer energie voor te hebben en dit dus zeker te gaan doen. Hij blij, ik blij!
Voor een reactie geven op deze blog: graag hieronder bij 'Reactie plaatsen'
Reactie plaatsen
Reacties
Wat fijn een positieve blog . Vooral voor jullie en Mitchell.
Ik hoop dat het gelukt is 1 op 1 uit de polder. Zou fijn zijn een maatje die weet een begrijpt wat hij doormaakt. Dikke kus toppertjes 😘💞
Zoals ik in de maandelijke mail en op fb verteld heb, ben ik met schrijven al verder. Ik kan dus al verklappen dat het helaas niet positief blijft. Inmiddels weten we: Mitchell gaat een stap vooruit, om daarna weer twee stappen terug te gaan. Van deze blog even genieten. Dank voor je reactie! Liefs, ons 🥰
nou vind het toch niet normaal hoor Lin dat ze er zo makkelijk mee omgaan en afspraak is afspraak en niet later dan ze zeggen ik ben zelf al van de klok kun je nagaan hoe het voor Mitch is. helaas weet ik ook dat het weer wat minder gaat nadat ik je gesproken heb. heel veel sterkte voor jullie alle drie. en wel fijn dat het bij de osteopaat wel werkt. sterkte Mitch
Jij begrijpt 'm.
Dank voor je steun, namens ons alle 3! 🥰