Blog 17: Krachtdeken

En zo stap ik een week later de auto in om de quilt op te halen. Het is een uur rijden naar Ede en heb de route al drie keer bekeken. Ik klem mijn telefoon in de houder met Google-maps op mijn schermpje. Ja, ik zie er best tegen op en niet eens alleen vanwege mijn fysieke gestel. Ik moet tijdens de route nogal van snelweg veranderen. Nu is dat niet zo erg, maar ik kan de verkeersdame die zegt: ”houdt links aan en volg…” nogal eens verkeerd begrijpen. 

Ik ben best wel trots op mijzelf als ik een uur later parkeer bij het gebouw, welke ik herken van de foto. Yes, gewoon in één keer goed gereden. Ik moet op een hele hoge etage zijn, volgens mij de 10e. In de hal is het niet duidelijk welke etage ik moet hebben, dat staat niet aangegeven. Ik tel dus maar de brievenbussen van boven naar beneden, waar wel de huisnummers op staan. Ik sta nog wat te lummelen voor de lift en moet mezelf wat moed inpraten om die lift in te stappen, want veel vertrouwen heb ik niet in het ding. Maar ja, om al die trappen op te gaan, gaat mij natuurlijk niet lukken. Als ik dan in mijn eentje in die lift sta, het ding gewoon wiebelt en ik de randen van de verschillende verdiepingen van binnenuit zie voorbijkomen, voel ik me echt heel naar.  Het duurt in mijn beleving een eeuwigheid voordat deze op de juiste etage stopt. Hier lees ik een bord met in grote getallen de huisnummers, met pijlen naar links of rechts. Het blijkt dat ik nog een etage verder naar boven moet. No way dat ik weer terug in die lift stap, dus met de trap ga ik verder.

Op grote hoogte loop ik wel wat hijgend over de galerij en bel aan bij de quilt-dame. Ze laat me binnen en eigenlijk nog voor ik een stap over de drempel zet, zeg ik: “wat woon je hóóg!” Binnen overhandigd ze mij de krachtdeken en vraagt of ik iets wil drinken. Vriendelijk natuurlijk, maar dit aanbod sla ik toch af. Ik wil op de terugweg niet ineens moeten plassen. We praten een poosje en ze laat mij nog een knuffel zien. Ook op de quilt manier gemaakt. Er liggen nog meer quilts en ik bewonder deze dame dat zij, en overigens ook de andere vrijwilligers, zoveel tijd, energie en liefde hierin stoppen.

Dan nemen we afscheid en al op de galerij besluit ik dat ik absoluut niet meer in die lift ga. Dit omdat de quilt dame verteld heeft dat het een heel oud gebouw is. Het bevestigt mijn vermoeden, dat die lift dus ook heel oud is. Dus ik ga al die trappen lopend naar beneden af. Ach, beweging is goed voor mijn lijf en ik zal rustig van de treden afdalen. Naar boven zou me dat nooit hebben gelukt, maar naar beneden is redelijk te doen. Ik leg de quilt op de bijrijdersstoel tik ‘naar huis’ in op mijn telefoon en ja hoor, ik rijd ook op de terugweg in één keer goed.

Thuis aangekomen, komt Mitchell nieuwsgierig naar beneden. Direct kruipt hij op de bank onder de deken. Hij voelt zich heel comfortabel en zegt me dat hij een soort energie voelt. Dankbaar stuur ik de quilt-dame nog een berichtje om haar en de andere vrijwilligers namens Mitchell te bedanken.

Het is een paar weken later als Mitchell op zaterdag naar beneden komt en tegen me begint te mopperen over de harde muziek bij de achterburen. Ik ben zelf bezig en hoor niet dat Mitchell ook tegen mij zegt, dat hij naar onze naaste buren gaat. Wij wonen met hen onder één kap. Met deze naaste buren hebben wij een goed contact. Ook zij hebben de balen van de eeuwige herrie achter ons.

Omdat ik nog naar voetbal ga om bij de 2^e helft van de wedstrijd van Jos te gaan kijken, roep ik onder aan de trap of Mitchell mijn ‘Tens’ even aan komt sluiten. Ik krijg geen antwoord en vermoed dat hij óf toch zijn koptelefoon op heeft óf een dutje doet. Ik denk ‘laat maar’ en haast me naar voetbal om op tijd te zijn voor die 2^e helft. Ik sta niet echt ontspannen bij de wedstrijd te kijken en ook al babbel ik wat met een geblesseerde ploeggenoot van Jos, mijn gedachten dwalen af naar Mitchell. Het zit me toch niet lekker dat ik niet even naar boven ben gegaan voordat ik wegging.

Na een minuut of tien ga ik Mitchell toch maar even bellen. Wanneer hij opneemt vraag ik hem of alles goed gaat. Heel opgewekt geeft hij antwoord dat het goed gaat. Wat ik op dat moment nog helemaal niet door heb, is dat hij dan al bijna twee uur bij onze naaste buren zit. Daar kom ik heel snel achter als ik thuiskom. Het blijkt dat  onze naaste buurvrouw naar de achterbuurman is gegaan met de mededeling dat zij een gesprek wil. Mitchell en de buurvrouw hadden overleg gehad, dat de buurvrouw eerst alleen zou gaan om te kijken of beide ouders thuis zouden zijn. Omdat alleen de vader thuis was, heeft de buurvrouw gezegd dat ze de volgende dag, zondagochtend dus, om half elf op de stoep zou staan bij hem.

Mitchell en de buurvrouw stonden nog wat te praten bij haar thuis, als de achterbuurman aan komt lopen om toch het gesprek op dat moment aan te willen gaan. Het blijkt dat hun vier kinderen, waaronder twee behoorlijk puberende kids, geen harde muziek draaien als vader thuis is en zij dat dus doen als hij niet thuis is. Maar hijzelf is vrachtwagenchauffeur en niet veel thuis. Om een lang verhaal kort te maken, hebben ze een goed gesprek gevoerd met zijn drieën. Alles is besproken, Mitchell heeft rustig maar duidelijk zijn verhaal gedaan en de buurvrouw heeft benoemd, dat de buurman en zijn vrouw verantwoordelijk zijn voor hun eigen kinderen. Ze hebben met elkaar nog wat gedronken en de achterbuurman zou ervoor zorgen dat de overlast stopt.

Dan, precies drie dagen later komt Mitchel beneden en zegt: “mam ik heb slecht nieuws”. Ik flap eruit ”wat nou weer?” Mitchell heeft een bericht gekregen van ‘Psyq’ in Almere met de mededeling, dat de problematiek van Mitchell te complex is en zij dit niet kunnen behandelen. Heel verontwaardigd vraag ik Mitchell dat er in eerste instantie toch enkel een test wordt afgenomen om te kijken of Mitchell ADD gediagnostiseerd gaat worden? Mitchell vertelt dat hij terugverwezen wordt naar de aanvrager, zijn huisarts in dit geval.

Ik voel nu toch echt boosheid. Eerst staat Mitchell op een wachtlijst van 10 maanden (!) bij ADHD Centraal in Zwolle en omdat dit gewoonweg te lang is voor Mitchell, is ‘Psyg’ in beeld gekomen. En nu, nadat Mitchell voor de derde keer achter hun aan is gaan bellen omdat de tijdslimiet voor een oproep al lang is verstreken, te horen krijgt dat het niet doorgaat?! Doordat hij niet bij twee centra ingeschreven mag staan is eerstgenoemde dus ook nog eens komen te vervallen. Ja, nu kook ik vanbinnen en voel direct weer onrust. Misschien moet ik de krachtdeken van Mitchell maar even lenen…

Volg ons op facebook