Blog 18: De hort op

Mitchell belt met de huisarts omdat hij terug is verwezen door ‘Psyc’ in Almere. Over een paar dagen gaat Mitchell teruggebeld worden door zijn eigen huisarts, zo zijn de woorden van de assistente.

Dit en uiteindelijk het goede gesprek bij de buurvrouw met de achterbuurman voor de overlast, heeft Mitchell allemaal weer heel veel energie gekost.

Dan is het zondag, de dag na het gesprek bij de buurvrouw en zeg ik tegen Mitchell dat er over drie dagen, wanneer ik jarig ben, een aantal vriendinnen ’s-morgens op de koffie komen. Mitchell verschiet direct van kleur en vraagt wie er dan allemaal komen? Ik noem de namen en hij staat al bijna in paniekstand. “Zoveel, dat trek ik niet hoor” zegt hij. Jos begint direct met het opperen van opties, w.o. naar de plaatselijke lunchroom te gaan, wat zelf ook al even vlug door mijn gedachte gaat. Dus ik geef Jos een antwoord wat iets snauweriger is dan de bedoeling en dat hij even zijn mond moet houden. Laat mij nou maar even, het heeft even nodig om te landen bij me. Wanneer ik ga kijken hoe laat de plaatselijke lunchroom open gaat, zie ik dat zij pas om 12.00 uur open gaan. In de middag met zo’n groep, vind ikzelf niet prettig voor mijn eigen gestel.

Als ik heel eerlijk ben, voel ik verschillende emoties van links naar rechts schieten. Het ietwat verdrietige gevoel ebt echter alweer snel weg. Ik besluit iedereen af te zeggen en app allen dat ik helaas moet afzeggen, maar dat ik in de zomer iedereen opnieuw uitnodig voor koffie met taart. We kunnen dan sowieso op de veranda gaan zitten. De vriendinnen begrijpen het allemaal. Ach, wat in het vat zit...

Op mijn verjaardag komt Mitchell wel gezellig beneden zitten. We nemen een bakkie en ik leg een muffin op een schoteltje voor hem en een gebakje voor mezelf. “Lekker mam”, zegt hij.  Er stromen al vroeg vele berichtjes binnen via app en facebook. Jos komt eerder thuis van zijn werk met een mooi cadeau. Van mijn lieve vriendinnen krijg ik respectievelijk een mooie bos bloemen thuis gestuurd, binnenkort een afspraak voor koffie bij La Place en een afspraak de volgende dag koffie te drinken op Urk stond al. Ja, ik voel me echt wel jarig.

Dan is het zaterdag en ja hoor, weer harde muziek achter. Dan weer zacht om weer op standje luid gezet te worden. Mitchell komt mopperend beneden. Jos, die toevallig thuis is omdat hij niet kan voetballen is het zo zat dat hij naar achteren loopt. Maar dan, als hij bij hun huis aankomt, is het weer stil. Vanuit het gangetje ziet Jos Mitchell bellen voor zijn raam. Jos loopt daarom maar weer terug. Niet veel later boemboemboem… een dreunende bas.

Mitchell heeft dus de naaste buurvrouw aan de telefoon. Bij ons thuis overleggen we met elkaar. De naaste buurvrouw en Jos lopen gezamenlijk naar de achterburen. Zoals verwacht zijn alleen de kids thuis. Jos neemt het woord en verteld wat er ook al tegen hun vader is gezegd. Het blijkt dat er heel goed te praten valt met deze kids. Jos heeft aangegeven dat deze buurvrouw, wijzend op onze naaste buurvrouw, altijd haar koptelefoon op heeft in de tuin en wijzelf oortjes gebruiken als we muziek luisteren in de tuin. De oudste dochter heeft zelf gezegd dat het beter is helemaal geen muziek meer in de tuin te draaien. Dit omdat zij steeds al tegen haar jongere broertjes roept dat de muziek welke door de boxen dreunt in hun overkapping, zachter moet. Ja, dan is het wel duidelijk en is er voor niemand nog een discussie.

De rest van het weekend is het inderdaad stil. Wat is Mitchell opgelucht en wij daarmee ook. Voor Mitchell is het heel fijn dat hij de hele zondag een beetje kan ontspannen. Maar ja, er staat hem nog iets spannends te wachten. Morgen komen de monteurs zijn geluidswerende ramen en -rooster zetten. Mitchell wil dan niet thuis zijn. We hebben afgesproken dat Jos thuis blijft werken en Mitchell en ik de hort opgaan.

Mitchell had een mail van het bedrijf gekregen dat de monteurs er tussen 7.30 uur en 8.00 uur zouden zijn. Om 8.30 uur, nog geen monteurs. Nog wat later belt Mitchell het bedrijf. Ze staan in een file. Echter de monteurs geven later bij Jos aan dat zij niet goed worden van hun planner, omdat zij steeds verkeerde tijden inplannen. Deze monteurs moesten helemaal uit Brabant komen. Maar opluchting bij ons alle drie omdat we nu weten dat ze in ieder geval wel op komen dagen. Wanneer zij komen aanrijden trekt Mitchell heel snel zijn jas aan, geeft de monteurs een hand en zegt: “wij moeten weg”. Ik wijs naar de binnendeur en zeg de monteurs dat zijn vader binnen zit en dat zij door mogen lopen.

Natuurlijk hebben Mitchell en ik al eerder overleg gehad wat te doen als wij weg gaan. Sowieso willen we een wandeling gaan maken in het bos ‘Roggebotzand’. Maar ja, ik wandel iedere dag een half uur tot driekwartier. Zo lang wandelen gaat mij niet lukken. Daarom had ik eerder al aan Mitchell gevraagd of hij misschien eerst naar het bankje aan de IJssel in Kampen wil. Kort geleden is daar een bankje geplaatst met een plaquette van ‘113 zelfmoordpreventie’.