Blog 19: Zorgen over toekomst

Terwijl Mitchell en ik nog maar net onze bestelling hebben doorgegeven in het restaurantje, belt Jos dat de monteurs net weg zijn. Mitchell vuurt vragen op Jos af totdat de serveerster onze bestelling komt brengen. Hij zegt dan ook snel dat hij moet ophangen. Normaal gesproken heb ik er een hekel aan als mensen in een restaurant gaan zitten bellen, maar Mitchell praat niet harder, dan dat hij en ik met elkaar kletsen.

We genieten van vooral de taartjes en als alles op is ga ik afrekenen en lopen we de zaak uit. De auto staat dichtbij en niet veel later parkeer ik ‘m thuis op onze eigen oprit. Natuurlijk loopt Mitchell direct naar boven, naar zijn eigen kamer. Ja, goedgekeurd door Mitchell. Er is ook niet veel veranderd, behalve dat het nieuwe ventilatierooster meer uitsteekt.

Mitchell gaat beneden op de bank liggen en valt eigenlijk direct in slaap. Jos heeft deze dag vrij genomen en zit achter de laptop. Mooie dag voor de belastingaangifte.

Helaas hebben wij lekkage aan het platte dak. Met de plensbuien de afgelopen tijd hebben we er gewoon een emmertje onder moeten zetten. Dus ja, dit kan echt niet langer wachten en komen er diezelfde week dus opnieuw werklui. Zij moeten de dakbedekking van bitum vervangen. Vervelend dat het allemaal in dezelfde week komt, maar Mitchell begrijpt dat dit niet kan wachten.

Als de coach van Mitchell komt en zij gaan wandelen, kan Mitchell zijn ei kwijt bij haar. De coach zegt Mitchell dat het eigenlijk niet goed is dat Mitchell al het geluid gaat weghalen d.m.v. het nieuwe raam. Mitchell begrijpt wat zij hiermee zegt. Wanneer Mitchell dit aan mij verteld, zeg ik dan ook tegen hem dat hij niet op zijn kamer woont. Nou ja, behalve als het slecht met hem gaat dan. En ja, juist dan is het lekker om je in alle rust te kunnen terugtrekken. Nu houdt het nieuwe raam en rooster ook echt niet álle omgevingsgeluiden tegen hoor.

Mitchell zit vaker beneden en met het mooie weer, komt hij nu ook gezellig in de tuin zitten. Het blijft stil achter en er is dus woord gehouden wat betreft de afspraken met de achterburen over de harde muziek. Mitchell zit hierdoor een stuk beter in zijn vel.

Alleen, zodra er weer een beetje ruimte in zijn hoofd komt, komen er weer andere zorgen naar de voorgrond. “Mam, iedere keer zodra het weer wat beter met mij gaat, ga ik me steeds grotere zorgen over mijn toekomst maken”, zegt Mitchell terwijl we van de zon genieten. Natuurlijk denkt hij aan werken, het huis uitgaan en wat er allemaal bij komt kijken. Ik zou willen dat ik Mitchell hier meer in zou kunnen helpen, door deze zorgen wat bij hem weg te nemen. Maar ik weet niet precies hoe. Wel benadruk ik, dat wij hem hij te allen tijden zullen blijven helpen. Waar en wanneer ook maar nodig is.

Dit gesprek brengt ons naar zijn volgende zorg. Mitchell is enig kind. Jos en ik zijn beide nakomertjes dus qua familie heeft hij niet echt veel. Er zijn nu al familieleden met ziekten en zelfs al overleden. Ja, dat Mitchell alleen overblijft als wij wegvallen, maakt dat ik ook enorm met hem te doen heb en mij hier erg naar over voel. Natuurlijk hebben we het er met Mitchell al een keer over gehad, wat er zou moeten gebeuren wanneer wij weg zouden vallen. We hebben hiervoor een map aangelegd. Ja, geen leuk onderwerp, maar het kan gebeuren hè. Ook wij kunnen een ongeluk o.i.d. krijgen. Zijn woorden: “nou, ik kom jullie dan toch gelijk achteraan hoor”, maakt dat ik me ook niet beter ga voelen.

Wel zeg ik tegen Mitchell dat als hij eenmaal ergens op zijn plek zit qua werk of studie, hij ook veel meer afgeleid wordt van zijn gedachten. Nu heeft hij natuurlijk alle tijd om te piekeren. Daarom hoop ik dat hij binnen niet al te lange tijd wat vrijwilligerswerk kan gaan doen. Dan is hij even buiten de deur en onder de mensen. Naar deze stap kijk ik echt uit voor hem. Mijn hoop is, dat wanneer hij een paar uurtjes vrijwilligerswerk doet, hij er ook energie van krijgt. En ja, ik begrijp als geen ander dat hem dit ook heel veel energie zal gaan kosten. Maar de energie die het hem zal gaan opleveren is een andere energie, dan de energie die het hem kost.

Op Hemelvaartsdag willen Jos en ik er even op uit trekken en een lunch pakken op een terras in een leuk plaatsje. Vroeg in de ochtend krijg ik een appje van onze naaste buurvrouw dat er een timmerman komt voor haar nieuwe achterdeur. Nou ja, nieuw is niet het goede woord. Zij heeft bij een firma een 2^e hands deur besteld. Het blijkt dat zij zelf alles heeft opgemeten. En ja hoor, helemaal verkeerd. Werkelijk alles moet worden omgezet. De deur moet worden omgezet van links naar rechts draaiend, of andersom, weet ik veel.

We besluiten dus maar even te wachten tot Mitchell beneden komt en overleggen met hem of hij dan niet gezellig mee wil. Nee, dat wil hij niet. De consequentie is dan wel, dat hij weer in de herrie zit.

Jos en ik wandelen een stukje door het stadje en het mooie stadspark. Daarna strijken we neer op een gezellig terras voor een lunch. In de auto op de terugweg zingen we mee met de liedjes op ‘Radio 10’. Dit was leuk!

En dan komen we thuis. Wat een hèrrie… Het blijkt dat alle afmetingen geheel anders zijn in vergelijk met de oude deur van de buurtjes. Er wordt gehakt en gebeiteld zowel in de deur voor scharnieren als de sponningen en al staat de timmerman ook wel in de garage, dit dreunt gigantisch door de muren heen. Tegen de avond gaat de man pas weg om twee dagen later weer terug te komen. Hierover houdt de buurvrouw ons op de hoogte met de tijd wanneer de timmerman komt. Dat laatste is natuurlijk wél heel fijn.

Al heeft Mitchell natuurlijk enorm last van deze herrie en is hij ook in de kamer gaan zitten waar het geluid het minste doordrong, hij krijgt gelukkig geen paniekaanvallen meer. Deze lijken nu toch echt verdwenen te zijn. In overleg met Mitchell gaan hij en ik dan ook het bos in als de timmerman er weer is. We wandelen en gaan op een bankje zitten. Na anderhalf uur keren we terug. Als we in de straat de bocht omlopen zegt Mitchell direct, dat helaas de auto van de timmerman er nog steeds staat. En dan gaat de timmerman nóg een keer terugkomen. Is het bij de achterburen eindelijk stil… pffff… Maar ja, het is niet anders.

We gaan richting Moederdag en we worden al doodgegooid met alle reclame hiervoor.  Een week ervoor geef ik Mitchel een hint; volgende week is het Moederdag hè… en ik wil geen cadeautje wat geld kost. Maar als je een liedje voor me wil spelen op de piano zou je me een hele blije mam maken.