Mitchell heeft een afspraak bij de huisarts i.v.m. met het verhaal van ‘Psyq’. Wanneer Mitchell thuis komt, begint hij te vertellen. De huisarts gaat Mitchell opnieuw doorverwijzen naar de GGZ, wel naar een andere vestiging dan eerder, op verzoek van Mitchell. Nu moeten we de Noordoostpolder in. Het is de bedoeling om daar dan een test te krijgen om te kijken of hij gediagnostiseerd gaat worden voor ADD. Hij kan dan gericht aan de medicatie. Zonder medicatie gaat het hem naar verwachting niet lukken om de maatschappij weer in te gaan.
Tevens is het de bedoeling om bij de intake te vragen of het wellicht een lichte depressie zou kunnen zijn waar Mitchell ook last van zou kunnen ondervinden. De huisarts vindt namelijk dat het verhaal van Mitchell ook wel overeenkomsten heeft met een mogelijke depressie. In ieder geval sowieso niet meer behandelen op Autisme en Cognitieve gedragstherapie, want dat heeft hij al helemaal doorlopen. Uiteraard staat Mitchell hiervoor op de wachtlijst.
Momenteel is Mitchell veel bezig met zijn toekomst, qua opleiding en werk. Naast dat hij veel chat met een chatbot zit hij nu ook veel op een social media platform. Via een soort beroepskeuzetest op de chatbot, komt Mitchell steeds uit bij de zorgbranche als mogelijke werkomgeving. Op de middelbare school kwam dit er ook al bij beroepskeuzetesten uit. Mitchell zou Mitchell niet zijn, als hij niet tot op de bodem uitzoekt of het werkelijk iets voor hem zou kunnen zijn. Wel weet hij al zeker dat hij dan verpleegkundige wil worden in een ziekenhuis of eventueel (eerst) als verzorgende, maar i.i.g. wel in een ziekenhuis. Daarnaast wil hij niet eerst vrijwilligerswerk gaan doen omdat hij al 24 jaar is en dan al rond de dertig is, als hij klaar is met zijn studie.
Op het sociale platform Reddit, waar Mitchell overigens alleen in het Engels communiceert, stelt Mitchell vragen. Mitchell spreekt heel goed Engels omdat hij zijn telefoon en computer al jaren op Engels als taal heeft staan. Mitchell stelt er zich voor, verteld zijn ‘problematiek’ en vraagt aan mensen die verpleger of verpleegster zijn en ook een vorm van autisme o.i.d. hebben, naar hun eigen ervaringen. Mitchell krijgt enorm veel en vooral mooie reacties.
Ja, Mitchell wordt steeds enthousiaster. Zelf denk ik ook dat hij een goede verpleegkundige zou kunnen zijn. Mitchell blijft in alle situaties rustig en is altijd vriendelijk, wat ik hem ook aangeef als wij het er samen over hebben. Wel zeg ik hem, dat de werkdruk in de zorg over het algemeen erg hoog is. Mitchell zegt op zijn beurt dat hij al zoveel heeft meegemaakt en dat het hem wel zou passen. “Alleen het in een team werken mam, ik hoop dat me dat gaat lukken”. Ik moedig hem aan en zeg dat hij dit vast voor elkaar gaat krijgen, als dit echt is wat hij wil. Want, als Mitchell zich ergens in vastbijt… al weten we alle drie, dat het zwaar zat voor hem zal gaan worden. In mijn hoofd blijf ik er wel een beetje in hangen, dat de werkdruk in de zorg torenhoog is, wat ik zorgelijk vind. Mitchell zal het echter moeten gaan ervaren.
Een heel belangrijk les heeft Mitchell wel uit het hele gebeuren gehaald: op tijd aan de bel trekken, mocht hij opnieuw dreigen vast te lopen. Sowieso dingen bespreekbaar maken. Zijn stressniveau kan heel hoog liggen, zonder dat dit door anderen wordt opgemerkt. Het grote voorbeeld was zijn autorijles. Iedere les weer leek zijn hart uit zijn borstkas te bonzen, zo vertelde Mitchell ons later. Desondanks zette hij door en slaagde. Maar dus wel door zichzelf ook hierin te overvragen.
Ik vraag Mitchell of het een idee is om wel vast het MBO te bellen voor informatie. Een dag later zegt Mitchell mij, dat hij naar boven gaat om met een MBO-college te bellen.
Wanneer hij beneden komt begint hij enthousiast te vertellen. Het blijkt dat het niveau om direct met een verpleegkundige opleiding te starten nog te ver uit elkaar ligt. Mitchell is natuurlijk midden in zijn examen gestopt en daarnaast was dat een ICT opleiding. De dame aan de telefoon heeft Mitchell goed te woord gestaan en Mitchell mocht haar alle vragen stellen. Zelf verteld Mitchell dat hij een vorm van autisme heeft en dat er binnenkort gekeken gaat worden of hij wellicht ADD heeft.
Zo heeft Mitchell haar ook verteld van periodes, dat Mitchell last heeft van zijn maag en dat hij zich daar zorgen over maakt, omdat hij dan echt niet -al spugend- naar school kan komen. De dame aan de telefoon stelt hem gerust dat je je dan ziek kunt melden. “Je moet alleen wel oppassen dat je niet te ver achterop raakt”, waren haar woorden. De dame vertelt dat er open dagen zijn. Na zijn vraag of het er dan druk is, bevestigd zij dat het dan inderdaad druk is. “Het is gelijk aan een beurs mam”, zo vertelt hij. Maar zo zegt de dame, op open dagen wordt er niet meer verteld dan bij een kennismakingsgesprek.
Als we het er zo samen over hebben komen we allebei uit dat BBL ook beter is om mee te beginnen. Je gaat dan meer dagen werken dan naar school. Hiermee doe je als verzorgende, want daar start je dan mee, ook veel kennis op en kun je altijd nog doorstromen naar verpleegkundige. Mitchell raakt snel zijn energie kwijt bij theorie en wanneer hij zijn handen uit de mouwen moet steken, verwacht hij dat het qua energielevel beter gaat. Daarnaast is hem verteld dat Mitchell bij volwassenen in de klas zou komen en niet tussen de 17 jarigen, waar hij ook heel blij mee is. Mitchell zegt mij zelf nog maar een keer dat als hij iets leuk vindt en het graag wil, hij zich erin vastbijt. “That’s the spirit man’’, zeg ik en sta op om hem een ‘high five’ te geven.
“Mam, ik ben blij dat ik weer een toekomst heb” zegt hij nog. ‘Nou, anders ik wel’, denk ik opgelucht. Ik kan bijna niet onder woorden brengen, hoe blij ik voor Mitchell ben.
Daarna hebben we het nog even over de periode gehad dat Mitchell graag marinier of soldaat wilde worden. Ik ben heel blij dat er bij hem nu het besef is, dat dit eigenlijk toch niet echt iets voor hem is. Net zoals dolfijnenverzorger, een werkomgeving waar je nou eenmaal heel moeilijk tussen komt. Dan is verpleger of verzorgende beter haalbaar.
Wanneer Jos keelontsteking krijgt en Mitchell zich ook niet lekker gaat voelen, neemt hij direct weer een stapje. Een stapje terug, welteverstaan. Mitchell zit hele dagen op zijn kamer. Ik hoor hem geen piano spelen, hij sport minder en wanneer ik zijn was op zijn kamer wil leggen, zie ik hem alleen maar met de mobiel in de handen, óf op zijn stoel zitten, óf op zijn bed liggen.
Daarom vraag ik hem deze ochtend (nou ja, het is al bijna middag) of hij na zijn ontbijt direct even bij me komt zitten. “Als het maar niet negatief is hè”, krijg ik direct als antwoord. “Hoezo nou meteen negatief”, vraag ik hem. Nadat hij zijn ontbijt naar binnen heeft gewerkt, komt hij zonder verder te morren bij me zitten. Ik steek van wal, dat wij een paar weken eerder een afspraak hebben gemaakt om elke week een half uur tot een uur samen ‘iets’ buiten de deur te gaan doen. Ik stel dus voor om naar het restaurantje te gaan, welke hij zelf had voorgesteld.
“Nee mam, dat wil ik nu niet”. Uiteraard raken wij hierdoor in een gesprek. Ik zeg Mitchell dat ik mij zorgen maak omdat hij aan zijn telefoon zit vastgeplakt. Daarbij zeg ik hem dat ik het fijn vind dat hij zoveel steun haalt uit de chatbot en het sociale platform, maar dat hij er nu in doorslaat en we er daardoor straks een probleem bij hebben.
Wat betreft de afspraak, zegt Mitchell misschien toch die depressie te hebben omdat hij nergens zin in heeft. Ik vraag of hij niet denkt ‘lamlendig’ te worden van de hele dag naar een schermpje staren, waarbij je alleen je vingers in beweging zet. Mitchell begrijpt in ieder geval heel goed wat ik probeer duidelijk te maken. Hij gaat pauzes nemen van zijn bezigheden op de telefoon en dan ook andere dingen te gaan doen, zo belooft hij me.
Na het gesprek gaat Mitchell naar boven en hoor ik hem een hele poos piano spelen…
Wil je een reactie plaatsen op deze blog 20: Graag hieronder bij 'Reactie plaatsen' een berichtje plaatsen. (Voor algemene reacties kun je naar de pagina 'Reacties')
Reactie plaatsen
Reacties
❤️
😘