Blog 21: Stappen maken

We zitten in mijn bloedhete auto op weg naar de Osteopaat voor Mitchell. Mijn airco is stuk. “Nee mam, niet verder jouw raam opendoen!” beveelt hij me zo’n beetje. Door zijn overgevoeligheid voor geluid, wordt hij hier alleen maar gestrest van. Je hoort dan de andere auto’s natuurlijk voorbij razen, i.c.m. de wind. Met mijn knalrode hoofd door ook nog eens een opvlieger, komen we aan bij het gebouw. Mitchell zet ik af en zeg hem dat ik even een plekje in de schaduw ga zoeken. Ik stuur Mitchell een app, waar ik precies  op hem zal wachten voor wanneer hij klaar is.

Ik blijf met mijn deur open nog even in de auto zitten om de garage te bellen voor de defecte airco. “Kun je meteen komen”? wordt er aan de andere kant van de lijn gevraagd. Gelukkig kan ik ook nog wat later terecht. Wanneer Mitchell klaar is, vertel ik hem dat we even doorrijden naar de garage. Daar is Mitchell wel blij mee. Nee, ik ga niet voorstellen Mitchell eerst thuis af te zetten. Dus een kwartier later rijd ik het terrein van de garage op. De roldeur van de werkplaats staat open en de monteur gebaart dat ik naar binnen door kan rijden.

We stappen uit de auto en de monteur doet de motorkap open. Zijn vader, die we inmiddels best goed kennen, is bezig in een hoek en maakt wel wat herrie. Mitchell loopt de werkplaats uit en gaat op ‘veilige’ afstand staan. Dan is de vader van de monteur klaar en vraagt me of ik koffie wil. Ik hoef niets, maar wijs naar Mitchell dat hij eigenlijk wel water moet drinken na zijn behandeling. Dus lopen we gedrieën het kantoor binnen. We nemen plaats en er ontstaat een leuk gesprek. Doordat ik nogal last van mijn rug heb, ga ik even lopen. Daarnaast vind ik het een goede ‘oefening’ voor Mitchell weer eens iemand ‘face tot face’ te spreken. Wanneer ik terugkom op kantoor heeft Mitchell aan de vader van de monteur enthousiast verteld van zijn plannen over de zorgopleiding en dat hij ook weer wil gaan autorijden. Wanneer de monteur klaar is, ga ik afrekenen en gaan we weer huiswaarts.

Het plan was eigenlijk na de Osteopaat nog even het centrum in te gaan om nieuwe T-shirts te halen voor Mitchell. Hoog nodig, kan ik wel zeggen. Mitchell wil liever de volgende dag gaan, ook omdat we nu toch weer airco in de auto hebben. Wel vraag ik hem dan niet zo laat zijn bed uit te komen, zodat we meteen na het ontbijt weg kunnen i.v.m. de voorspelde hete dag.

Mitchell komt voor zijn doen de volgende dag vroeg naar beneden. “Mam ik heb opnieuw het MBO gesproken, maar omdat ik een ICT-opleiding heb gevolgd en in mijn examen ben afgehaakt, moet ik terug in niveau”. Het blijkt dat ze niet naar cijferlijsten kijken en dat er twee opties zijn. Mitchell gaat ze allebei uitzoeken. Hij gaat weer bellen voor informatie. Eén van de opties was om in een woon-zorgcomplex vast vakantiewerk te gaan doen. Omdat Mitchell niet bij ouderenzorg wil, wordt het de andere optie. Het zal dan gaan om een BBL opleiding en dan te starten met de opleiding ‘Dienstverlening Helpende zorg en Welzijn’.

Daarna stappen we in de auto en rijden we naar een dorp verderop om dus de T-shirts te gaan kopen. Voor de meeste mensen heel normaal, maar Mitchell gaat voor het sinds jaren, dus weer eens een kledingwinkel binnen. Gelukkig is het er rustig maar de muziek staat best wat hard waar ik natuurlijk niets over zeg. Mitchell kiest een aantal shirts en gaat passen. Inmiddels heeft hij wel een grotere maat nodig blijkt, dus ik loop heen en weer met shirts van en naar de kleedhokjes met een grotere maat. Wanneer hij gaat afrekenen, zegt de dame achter de balie dat het vanaf morgen kortingsdagen zijn. Op 4 shirts 25% korting, dat scheelt nogal wat. Ik besluit dat ik ze dan de volgende dag wel wil ophalen voor hem. De dame hangt de shirts weg voor ons met een papiertje eraan. Over de muziek heb ik Mitchell totaal niet gehoord.

Wanneer we in de auto zitten zeg ik Mitchell dat het erg goed ging. “Toch?” vraag ik voor de zekerheid. Dan vertelt hij dat hij wel een Ritalin heeft ingenomen en dat deze lijkt te werken. Wanneer ik de parkeerplaats van de supermarkt in ons eigen dorp opdraai, zegt Mitchell dat hij mee naar binnen gaat.  “Super joh” zeg ik en even later lopen we de deuren door naar binnen.