Door de lange periode van de geluidsoverlast, waardoor het zo slecht ging met Mitchell, ken ik inmiddels heel Funda uit mijn hoofd. Ja Funda, de huizensite. Ook nu de rust eindelijk is weergekeerd kijk ik nog steeds. Zie ik toch een leuk huis voorbij komen op een voormalig vakantiepark. Inmiddels is het eigenlijk een een buurtschap met uitsluitend vrijstaande woningen. Nog wel voorzien van tennisbanen en een buitenzwembad overigens.
De foto van het huis stuur ik door naar Jos en eigenlijk doen we er verder niks mee. Totdat ik op een zondag opnieuw langs het huis scrol. Ik ga naast Jos zitten en samen kijken we. Jos wordt toch ook wel enthousiast. Mede doordat de achtertuin helemaal vrij ligt met allemaal bomen en groen. Echt een prachtige plek. Die middag gaan we even op het villapark en langs het huis wandelen. Oké, ik ga morgen de makelaar bellen om een afspraak te maken voor een bezichtiging.
Wanneer we dan bij het desbetreffende huis aankomen, staat de makelaar ons al op te wachten. “We kennen elkaar al”, zegt de makelaar wanneer hij zijn hand uitsteekt als groet. Hij blijkt de verkoopmakelaar te zijn van onze huidige woning. Hij komt mij inderdaad bekend voor. Grappig.
Na de bezichtiging komen we enthousiast thuis. Met de brochure van het huis, laten we Mitchell de mooie grote foto’s zien. “Oh ja, zeker mooi” zegt Mitchell. Het is een leuke vrijstaande woning met 2 ruime slaapkamers boven en een werkkamer beneden, plus garage. De indeling is perfect voor ons, alleen een bergzolder dus een vaste trap minder. Door mijn fysieke gestel willen we mettertijd toch wat kleiner gaan wonen.
Mitchell stemt met een - voor Jos en mij tweede - bezichtiging in. Op de terugweg vragen we Mitchell natuurlijk wat hij ervan vindt. “Heel erg mooi, maar ik ben wel heel bang dat een verhuizing teveel wordt. Helemaal omdat ik er steeds meer aan toe ben om weer de maatschappij in te gaan” zo laat Mitchell ons weten.
Op de terugweg rijdt de makelaar achter ons aan, om de verkoopwaarde van onze eigen woning in te schatten. Ook financieel blijkt e.e.a. haalbaar. We spreken met de makelaar af dat we er heel goed over gaan nadenken en als het huis intussen weg is, dan is het maar zo. Ook geeft hij ons nog een goede tip. Als we nu alle drie de voor- en nadelen op schrijven, wordt het wellicht iets makkelijker.
De zondag erop gaan Jos en ik opnieuw wandelen op dat park. Heel toevallig staat de vrouw des huizes de oprit te vegen van het huis waar wij interesse in hebben. Jos vraagt of we haar even wat mogen vragen. Zij weet meteen dat wij de kijkers zijn met een zoon en vraagt ons binnen. Zo jammer dat Mitchell niet mee wilde. Ja, ik ben nog steeds razend enthousiast. Na een uitgebreid gesprek met deze lieve mensen, rijden wij al pratend over het huis, terug naar ons eigen stulpje.
Die avond na het eten, gaan we met Mitchell op de bank zitten. “Even over het huis, Mitchell”, steekt Jos van wal. Hij legt uit dat als we dit huis willen kopen, we er een bod op moeten gaan doen omdat er inmiddels meer kapers op de kust zijn. We doen alle drie ons zegje, over wie welke voor- en nadelen ziet. Mitchell denkt dat hij een verhuizing echt niet aan kan, ondanks dat hij het een mooi huis vindt met een prachtige en rustige ligging. Lang verhaal kort: we gaan geen bod uitbrengen, het is het natuurlijk niet waard als Mitchell een ernstige terugval zou kunnen krijgen door een verhuizing.
De volgende dag op maandagmorgen, komt Mitchell de veranda op waar ik net aan een bakkie zit. Hij ploft in de dichtstbijzijnde stoel en zegt: ”mam, ik heb heel slecht nieuws”. Ik kijk Mitchell met zijn wit verschoten hoofd aan en denk al te weten wat hij gaat zeggen. En ja hoor, Mitchell heeft een e-mail gekregen in de ‘beveiligde omgeving’ van het GGZ, dat donderdag de intake niet door kan gaan. Of Mitchell de volgende dag contact wil opnemen. Het begint opnieuw alweer lekker. De volgende ochtend vertelt Mitchell mij, dat zijn afspraak wordt verplaatst naar 5 september, dus over ruim 6 weken. Ontzettend moedeloos word je ervan…
Intussen had Mitchell net zo goed bij ADHDcentraal Zwolle ingeschreven kunnen blijven staan met de wachttijd van 10 maanden. We zijn nu namelijk alweer maanden verder, dankzij verschillende instanties waarbij Mitchell van het kastje naar de muur is gestuurd.
Gelukkig staat met een uur zijn coach op de stoep en gaan ze wandelen. Mitchell kan meteen zijn verhaal bij haar kwijt.
Inmiddels heb ik een paardencoachsessie geboekt. Al heel lang geleden hebben we het er met zijn drieën al over gehad, of paarden-coaching niks voor Mitchell zou zijn.
Opnieuw stuur ik Mitchell een website door. Jos heeft deze website ook al bekeken. We gaan voor een paardencoach die ik persoonlijk ken. Toen ik destijds voor de Bereden Politie kwam werken als dierenverzorger, werd ik een collegaatje van Marjolijn, die er als agente te paard werkte. Inmiddels is Marjolijn al jaren Paardencoach en heeft haar paarden aan huis, welke 24/7 in een kudde leven. Doordat ik ervan overtuigd ben dat Mitchell de juiste klik met Marjolijn zou hebben, hebben we voor haar gekozen.
Nu vindt Mitchell dat ik ook ‘hulp’ moet gaan zoeken en Jos kan ook wel wat hulp gebruiken door o.a. een hele nare ervaring op zijn werk, dus vraag ik of we met zijn drieën kunnen komen. Ik stuur haar een app en vraag haar of zij iets voor ons kan betekenen, en wat zij ons aanraadt. Ik krijg terug dat we welkom zijn met zijn drieën, maar dat dat ze maar met 1 vraag tegelijk aan het werk kan. Uiteraard begrijpen we dit.
Jos is om de week op vrijdag vrij en ik vraag haar of de vrijdag welke Jos vrij heeft, haar past. Zij gaan echter met vakantie die week. Ik app terug dat Mitchell het jammer vind maar dan over drie weken een afspraak te willen maken. Dan krijg ik terug dat ik ook de dinsdag voor hun vakantie, met Mitchell alleen kan komen. Daar heeft Mitchell wel oren naar.
En zo stappen Mitchell en ik die dinsdag de auto in. Google-maps geeft aan dat de locatie 42 minuten rijden is. Het is erg warm en we zetten de airco op standje koel. Na een half uurtje rijden, zegt Mitchell dat hij lange tijd niet zo ver van huis is geweest.
Wanneer ik op het terrein van Marjolijn voor mijn gevoel uit mijn auto rol - ik heb gigantisch last van mijn rug - geeft Mitchell me een porretje terwijl ik Google-maps aan het afsluiten ben. ‘Ze zwaait hoor’ zegt Mitchell, wijzend richting een gebouw waar Marjolijn in de deuropening staat. Ik zwaai terug en we lopen samen verder haar mooie terrein op. Ik vind het leuk haar weer te zien en krijg een hug. Mitchell geeft ze een hand en ze laat ons binnen in de aparte ruimte, waar een mooie sfeervolle kamer is ingericht met prachtige foto’s aan de muur.
Direct valt het Marjolijn op dat Mitchell erg gevoelig is. Marjolein gaat iets te drinken inschenken en wanneer Mitchell op de bank zit en ik op een stoel, zie ik dat Mitchell sinds hele lange tijd weer grimassen trekt in zijn gezicht. Dit duidt erop dat hij erg nerveus is. Marjolijn en ik hebben het even over haar oude dienstpaarden en dan gaat ze met Mitchell in gesprek. Marjolijn neemt alle tijd voor een gesprek waarin zij vragen stelt aan Mitchell en hij uitgebreid vertelt. Het valt Marjolijn op, dat Mitchell zichzelf heel goed kent en zegt hem dat ook. Dit klopt helemaal. Tijdens het gesprek zie ik dat Mitchell zich steeds meer gaat ontspannen.
Dan gaan we naar de paarden. Marjolein vraagt of Mitchell eerst even moet wennen om tussen de paarden te staan. De witte pony komt direct op Mitchell af. Later voegt de merrie zich erbij. De oudere Fries Jasper, staat achterin. Ja, Mitchell vindt het wel fijn naar dat ‘rustigere’ paard Jasper te gaan. De merrie achtervolgt Marjolijn en Mitchell.
Bij Jasper wordt Mitchell misselijk, maar zegt dit niet. Op een wat later moment werd Marjolijn misselijk en vroeg zij of Mitchell misselijk was, wat hij beaamde. Heel bijzonder. Jasper blokkeerde het zicht van Mitchell naar Marjolein. En weer opnieuw. Marjolijn legde Mitchell uit, dat Jasper hiermee laat zien dat Mitchell meer op zichzelf moet vertrouwen. Jasper ging tegen Mitchell aan staan, met zijn hoofd tegen de buik van Mitchell, waarbij Mitchell zijn negatieve energie als het ware door de grond moest laten zakken.
Bovenstaande beschrijving met paard Jasper, heb ik geschreven n.a.v. hoe Mitchell het heeft ervaren, ze stonden te ver bij mij vandaan om te kunnen volgen. Mitchell wilde ook graag dat ik op een afstandje zou blijven staan. Wat ik wel heel goed kon zien was dat Jasper gigantisch begon te geeuwen. Jasper voelde de enorme moeheid van Mitchell, heeft Marjolijn uitgelegd. Ja, het is wel duidelijk dat een paard spiegelt.
Wanneer de sessie klaar is en ze terug komen lopen, loopt Jasper in het rustige tempo van Mitchell en Marjolijn tussen hen in mee naar voren. Het was zo mooi te zien dat Jasper nog even bij Mitchell bleef lopen.
We gaan op een bankje op een heerlijke plek onder een boom zitten. Marjolijn zegt tegen Mitchell dat hij moet leren om naar zijn hart te luisteren in plaats van zijn hoofd. Meer moet voelen. Tevens zegt zij dat Mitchell in stapjes verdere actie moet ondernemen. Dan zegt Mitchell dat hij last heeft van zijn schouders en daar rust zoals ik het begreep, waarschijnlijk een trauma. Mitchell wil graag nog een keer terug om hieraan te werken.
Ik vraag Mitchell of het goed is dat ik nu zelf ga voor een sessie of dat hij liever naar huis wil, wat ik mij goed kan voorstellen. Er is veel gebeurd met hem. Hij twijfelt even maar kiest er uiteindelijk toch voor om naar huis te willen. Enerzijds vind ik het jammer, anderzijds heb ikzelf een slechte dag, dus heel erg vind ik het niet. Jos en ik gaan op een later moment wel samen. Dan nemen we op een warmhartige manier afscheid. In de auto zegt Mitchell dat hij Marjolijn een hele lieve vrouw vindt.
Eind van diezelfde week gaat helaas het luikje alweer open bij Mitchell. Komt dit doordat ik na de paardencoach sessie weer een beetje te veel ben gaan pushen of voelt hij onze zorgen? Ik heb, nadat Mitchell weer een paar dagen na de sessie op zijn kamer bleef zitten, een paar keer gezegd dat hij nu dan ook wel wat meer ‘actie’ moet gaan ondernemen, net zoals Marjolijn ook heeft gezegd. Daarnaast hebben Jos en ik zorgen van hele andere aard. Voelt Mitchell misschien iets aan? Doordat er iets heftigs gebeurd is op het werk van Jos, zijn we behoorlijk van slag en hebben we een gevoel van angst. Mitchell houden we daar natuurlijk buiten. Doordat Jos al een paar keer eerder naar huis is gekomen en Jos en ik dan samen lange gesprekken voeren, merkt Mitchell vast iets. Voelt hij onze spanning en angst?
Wat er gebeurde toen het luikje zich weer opende, vertel ik in de volgende blog.
Wil je een reactie plaatsen op deze blog 22: Graag hieronder bij 'Reactie plaatsen' een berichtje plaatsen. (Voor algemene reacties kun je naar de pagina 'Reacties')
Volg ons op facebook
Reactie plaatsen
Reacties
❤️
Zo lief dat je op elke blog laat weten dat je aan ons denkt! Groetjes aan je 3 eigen mannen! Liefs 🥰
Allemaal weer spannend!!
Zeker Frans! Thnx!
Heel bijzonder om te lezen hoe gevoelig paarden zijn . Sterkte😘
Zeker bijzonder. Dank je Karin! 🥰