Het is weekend en het is stralend weer, maar Mitchell blijft op het avondeten na, op zijn kamer zitten met de ramen potdicht.
Ik zit op de veranda en er spelen 2 kindjes in de achtertuin van onze buren schuin achter ons. Zij blijven logeren. De kinderen zitten gezellig in een badje maar gillen keihard bij het spelen. Nu leven die buren zelf ook nogal luidruchtig en krijg ik daardoor alles mee. Ik hoor dat er een luier niet goed is omgedaan en er volgt een hele discussie hierover. Tja, als er een luier niet goed zit, kan een ieder wel raden wat er dan gebeurt. Nee, ik hoef dit echt niet te horen. Voorheen zou ik hierom moeten grinniken. Doordat ik al niet goed in mijn vel zit en mij hier nu gewoon aan irriteer ga ik naar boven, naar de kamer van Mitchell. Ik vraag of Mitchell echt niet naar dat huis op het Villapark wil. Er zit namelijk nog steeds geen bod op ‘ons’ huis. Zowel Jos als ik hebben zo’n behoefte aan rust. Al zit Mitchell dus al dit hele weekend met zijn raam dicht, wat ook zijn humeur op die warme en vooral bedompte kamer niet ten goede komt, blijft het antwoord dezelfde. Nee, dus. Met dit mooie weer komt Mitchell nu met die luidruchtige kindjes, ook echt niet op de veranda zitten.
Na het avondeten zegt Mitchell dat hij gaat wandelen. Ik wandel elke dag, maar toevallig vandaag niet. Ik vraag dus of ik mee mag. Daar heeft hij geen behoefte aan en gaat dus alleen. Ik juich alleen maar toe dat hij gaat wandelen na het hele weekend op die bedompte kamer te hebben gezeten. Het is zondagavond en Jos gaat al vroeg naar zijn mandje. Als ik naar bed wil, besef ik dat Mitchell nog helemaal niet terug is gekomen van zijn wandeling. Pijlsnel schiet mijn hartslag omhoog. Doordat ik net mijn telefoon heb uitgezet, wat ik voor het naar bed gaan altijd doe, zet ik deze vlug weer aan en probeer Mitchell te bereiken. Gelukkig neemt hij op.
Mitchell blijkt helemaal aan de andere kant van het dorp te lopen. Ik laat hem eerlijk mijn ongerustheid blijken en omdat hij nog een stuk van huis is, raken we langer in gesprek aan de telefoon. Ik vraag waarom hij niet naar mij of zijn vader toe is gekomen. “Ja mam, jij hebt gedoe en zorgen over je familie en papa met zijn werk”. Wat vind ik dit erg! Ik word er verdrietig van en doet me echt pijn, met name omdat ik niet lang daarvoor een keer mopperend geroepen heb, dat ik alleen maar zorgen heb. Al was dat zeker niet voor Mitchell bedoeld, maar door een telefoontje met een familielid, maakte dat ik dit ik dit ‘eruit gooide’. Ik zeg Mitchell dat hij ten alle tijden naar ons toe kan komen, wat voor andere sores er ook speelt bij zijn vader en mij. “Jij bent het allerbelangrijkste hè!” druk ik hem op het hart.
Ook vraag ik of hij vind dat ik misschien teveel aan het pushen ben om meer in actie te komen. Hij vindt dit niet fijn maar, dat is zeker niet de enige rede. Het blijken alle opeenstapelingen van zijn grote zorgen over de toekomst en de drukte met o.a. de gillende kinderen achter ons huis het hele weekend, geeft Mitchell aan. Verder benoemt hij dat hij het lastig vindt dat hij verder naar niemand anders toe kan, dan naar ons. Hij baalt zo enorm dat de GGZ zijn afspraak heeft verzet naar 6 weken later. Wel, zo zegt hij, ben ik blij dat morgen mijn coach komt. En dan hangen we op.
Ik blijf op om te wachten tot hij thuiskomt, maar ga wel vast de badkamer in. Ik ben net klaar met mijn tanden te poetsen, als ik de sleutel in het slot hoor. Mitchell is thuis, toch een opluchting. Ik ga dus naar beneden waar hij in de woonkamer is gaan zitten. “Ik wil eerst een knuffel” zeg ik en hij staat dan ook op van de bank. Deze knuffel hebben we allebei even nodig en we blijven zo een poosje staan.
Morgen gaan we het er nog wel over hebben en ik zeg Mitchell dus welterusten. Ik ga nog even de badkamer in en neem een Pammetje. Mijn emmertje, nou ja, zeg maar een hele kliko, loopt aardig vol. Ik kan ook wel even ondersteuning gebruiken met een pilletje, anders slaap ik nu echt niet.
De volgende ochtend ben ik al vroeg wakker, maar heb ik wel de hele nacht doorgeslapen. Als Mitchell beneden komt zegt hij dat zijn coach heeft afgezegd, haar kindje is weer ziek. Maar, Mitchell heeft de huisarts gebeld en kan vanmiddag nog langskomen. Ik vraag of Mitchell na zijn ontbijt nog even wil vertellen over gisteren. Dus na zijn ontbijt komt hij ook op de veranda zitten.
Mitchell vertelt dat hij zich het hele weekend enorm slecht heeft gevoeld. Hij is met zijn wandeling het bos ingegaan en heeft daar de huisartsenpost gebeld. Zij heeft Mitchell verteld dat zij het snapt dat hij alleen wil wandelen, maar dat het niet zo’n goed idee is om dan in zijn eentje het bos in te gaan en dat hij de volgende keer iemand mee moet nemen. Hij belooft me dat hij mij dan de volgende keer meevraagt. Over mijn ietwat pusherig gedrag om meer in actie te komen, maak ik hem excuses en ik ga dit weer overlaten aan hulpverleners. Het is een ‘fout’ welke ik al eerder heb gemaakt en gewoonweg niet werkt als Jos of ik dit doen. Die druk moet hij thuis niet voelen. Wel zeg ik, dat wanneer hij een heel weekend op zijn kamer blijft zitten, hij alleen is met zijn gedachten en dan gewoonweg veel te veel tijd heeft om te gaan piekeren.
Mitchell heeft van het weekend op het platform Reddit gevraagd wat anderen met een vorm van autisme voor medicatie slikken, wat geen tot weinig bijwerkingen heeft. Het wordt Mitchell met de dag duidelijker dat hij het zonder ondersteuning van medicatie niet gaat redden. Er wordt door meerdere mensen een middel genoemd, waar Mitchell nog niet eerder van gehoord heeft. Dit medicijn kan elke dag geslikt worden en wil Mitchell overleggen met de huisarts. Tevens wil hij vragen of hij in de tijd dat hij nog op de wachtlijst van het GGZ staat weer naar de praktijkondersteuner kan.
Door deze stappen alleen al, merk ik direct dat Mitchell beter in zijn vel zit. Als ik ga lunchen, hoor ik Mitchell boven piano spelen. Het is een ‘up tempo nummer’ zo te horen. Ja, het luikje sluit zich veel sneller dan alle jaren hiervoor.
Driekwartier nadat hij de afspraak had bij de huisarts, gaat mijn telefoon. Ik zie Mitchell in mijn schermpje oplichten. “Mam dit geloof je niet, de afspraak is morgen pas” en erachteraan, dat hij alleen de tijd hoorde van de assistente, dus dacht dat de afspraak vanmiddag was. Tja, luisteren is ook een dingetje… haha.
De volgende dag fietst hij dus opnieuw naar de huisarts. Onze huisarts, die van de hele geschiedenis van Mitchell natuurlijk op de hoogte is, kent het middel waar Mitchell naar vraagt zelf niet. Op een artsenpagina leest de huisarts zich in. Mitchell krijgt de medicatie mee voor twee weken en moet dan terugkomen bij de huisarts.
Mitchell is enorm nerveus bij de balie van de apotheek, zo vertelt Mitchell. Hij is zo ontzettend bang voor bijwerkingen en heeft dit verteld aan de huisarts en nu dus ook tegen de apothekersassistente achter de balie. Zij heeft echter alle tijd genomen om Mitchell gerust te stellen.
Omdat het al namiddag is vraag ik of Mitchell morgen begint met de eerste pil te slikken. Door de spanning besluit Mitchell toch nu al de eerste pil in te nemen, dan heeft hij het maar gehad. Onder het avondeten vraag ik “en, voel je iets?” Nee, hij voelt niets maar heeft ook geen bijwerkingen. “Ik moet eerst een spiegel opbouwen mam” legt hij uit.
Maar al bij de derde dag zegt Mitchell mij dat hij zich erg afgevlakt voelt. Ikzelf voel eerlijk gezegd al aankomen dat dit voorsorteren is om met het nieuwe middel te gaan stoppen. Ik ken Mitchell goed genoeg en de angst voor die medicatie en met name de bijwerkingen gaat het weer winnen, vrees ik. Ik probeer nog iets van, dat dat gevoel misschien wel weggaat als hij die spiegel heeft opgebouwd. Verder laat ik het rusten. ’s-Avonds, wanneer ik naar bed ga en nog even mijn hoofd om de hoek steek, waar Mitchell op zijn bed hangt met de telefoon in zijn hand, zegt hij dat deze medicatie niet fijn is. “Ik wordt zo vlak mam, dat heb ik juist met Ritalin niet”. Ik zeg hem dan ook dat ik niet snap dat hij nu weer voor dit middel wil gaan. Het ging juist zo goed als hij ter ondersteuning een Ritalin nam, voor als we bijvoorbeeld naar de winkels gingen. “Ja mam, maar Ritalin kan ik nog niet elke dag slikken omdat ik nog niet weet of ik ADD heb, anders raak ik verslaafd”. Ik laat het en zeg hem welterusten.
In het weekend zitten we met zijn drieën op de bank, als hetzelfde onderwerp ‘medicatie’ ter spraken komt. Jos zegt tegen hem dat als hij zo bang is voor verslaving, hij ‘dat ding’ wijzend naar de telefoon van Mitchell eens een keer moet wegleggen. “Dáár ben je verslaafd aan Mitchell!” zijn de hard binnenkomende woorden van Jos. Jos zegt o.a. dat hij het ding maar een tijd moet wegleggen of desnoods een tijd aan zijn moeder geven. “Eens kijken hoe jouw brein hierop reageert” zegt Jos er nog nadrukkelijk bij. Ikzelf heb al zo vaak tegen Mitchell gezegd dat hij teveel zit vastgeplakt aan de telefoon. Maar de manier waarop Jos dit weer verwoord is super en hierdoor komt de boodschap ook veel beter aan bij Mitchell.
Mitchell zit de rest van de dag veel beneden, zonder telefoon. De volgende ochtend komt Mitchell bij me aan het aanrecht staan. “Ik voel me al weer wat beter mam”. Ik vraag hem eerst of het komt omdat hij zijn telefoon vele malen minder gebruikt. Maar ik vraag er gelijk achteraan, of hij soms met het nieuwe medicijn gestopt is. Ja, hij is gestopt en gaat de GGZ afwachten voor de ADD test. Hij geeft me gelukkig wel altijd eerlijk antwoord. Het luikje is voor nu in ieder geval weer gesloten.
Wil je een reactie plaatsen op deze blog 23: Graag hieronder bij 'Reactie plaatsen' een berichtje plaatsen. (Voor algemene reacties kun je naar de pagina 'Reacties')
Volg ons op facebook
Reactie plaatsen
Reacties
Blijft moeilijk om los te laten en kind het zelf te laten doen. Hij is bang voor een verslaving van ritalin (methylfenidaat), gelukkig is dat bijna onmogelijk. Ook doordat deze medicatie tijdelijk in je systeem blijft zitten. Kortwerkende maar een uur of 4 en langwerkende ongeveer 10 uur.
En soms heb je iets meer tijd nodig om te wennen aan medicatie, zeker omdat je gevoel wat anders wordt, dan is even die proef periode afwachten wel belangrijk. Deze afvlakking hoeft niet te blijven, maar een rustiger hoofd is ook fijn. Die periode hebben wij met onze dochter ook gehad. En ikzelf trouwens ook, met methylfenidaat kort en langwerkend.
Stoppen kan altijd.
Sterkte met deze ontdekkingstocht. Dikke kus.
Klopt inderdaad. Hij weet dat hij eerst een spiegel moet opbouwen. Eigenlijk weet hij alles van de medicaties, alleen het zelf gebruiken... dat blijft wat lastig. Hoewel hij momenteel alweer iets verder is. Deze blog heb ik al wat eerder geschreven. Volgende blog gaat het beter met medicatie. Hopelijk bijvend dan.
Dank voor je uitgebreide reactie AnneMarie! 🥰
Sterkte Linda en Jos😘 was fijn je even te zien bij het Dorpsfestival.
Dank je, ook namens Jos! Was gezellig! 😘
❤️
🥰
nou sterkte er maar weer mee
hoop dat er toch eens wat beter nieuws komt
Hij is bezig met stappen te zetten, maar het valt hem zwaar. Hopelijk in de volgende blog. Dank je!