Mitchell wil nog steeds graag met iemand vriendschap sluiten. Doordat hij bij de GGZ ingeschreven staat mag hij zich inschrijven op een online ontmoetingsplatform voor mensen met o.a. psychosociale problematiek. Op dit platform kunnen mensen 1 op 1 kennis maken met elkaar, wat voor Mitchell veel fijner is, dan bijvoorbeeld bij ‘JoinUs’, waarbij hij in een groep van acht mensen zat.
Op een ochtend komt Mitchell naar beneden en vraagt of ik hem even wil helpen. Ik zie dat hij gespannen is en zeg dan ook dat we wel even rustig op de veranda gaan zitten. Hij vertelt dat hij zich aan het aanmelden is bij ‘Durfjijmetmij’, wat de naam van het online platform is. Mitchell heeft al veel gegevens ingevuld, maar heeft nog wat aanvullende vragen voor mij. Hij vindt sommige vragen wat lastig. Samen zoeken we naar antwoorden. Nou ja, het zijn eigenlijk geen antwoorden. Er is namelijk geen ‘goed of fout’ maar het gaat vooral om omschrijvingen van jezelf als persoon en waar hijzelf naar op zoek is in een vriendschap.
Het fijne van dit platform is, dat het GGZ akkoord moet geven op je aanmelding. Zelfs op de profielfoto. “Kom” zeg ik. “Als je even voor de witte muur gaat staan, zal ik een profielfoto van je maken”. Ik klik een paar keer en er verschijnen mooie plaatjes. Ik kan het niet laten om hem te zeggen dat hij zo’n mooie kop heeft. En niet eens omdat het onze eigen zoon is, maar omdat hij écht een knappe jongeman is. Yep, mooi van buiten én van binnen. Absoluut ook van binnen ja, met zijn zachtaardige en vriendelijke karakter. Hij mag wel wat meer zelfvertrouwen hebben.
Wanneer alles is ingevuld en goedgekeurd, schrijft Mitchell wat jongelui aan. Van één van hen krijgt hij antwoord. Ze mailen wat heen en weer met wel wat tijd ertussen vanuit de andere kant. Na twee dagen krijgt Mitchell ineens een mail van een meisje of eigenlijk een jonge vrouw, zij is namelijk 23 jaar. Toch blijf ik maar meisje zeggen omdat ik geen namen noem.
Het bewuste meisje had gezien dat Mitchell nieuw was op de site en besloot hem te benaderen. Ze lijken direct een goede klik te hebben. Zij heeft ook een vorm van autisme. Ze mailen een paar keer over en weer en al snel maken ze een afspraak om te videobellen. Mitchell vindt het heel spannend. Niet zo gek, hij heeft lange tijd geen mensen van zijn eigen leeftijd gesproken. Wanneer het die zondag is, gaat Mitchell naar zolder. Jos en ik zijn verbannen naar de veranda… haha.
Een uur en een kwartier later komt Mitchell met veel enthousiasme naar beneden. Het was een mooi gesprek en de klik is er ook zeker nog tijdens het videobellen. “We hebben volgende week zaterdag een nieuwe afspraak”. Zo vertelt hij nog. Wat vinden wij dit fijn voor hem!
Wanneer het die zaterdag is, vindt Mitchell het wel fijn dat we opgehoepeld zijn uit huis. Er is het jaarlijkse dorpsfestival in ons dorp, dus we zijn wel even weg. Jos blijft nog even bij zijn voetbalmaten hangen, als ikzelf naar huis loop. Mitchell zit boven en ik ben stiekem best benieuwd of de klik er nog steeds is. Ik roep naar boven of hij de kwalificatie van de F1 wil zien? Ja, dat wil hij en komt dus naar beneden. Mitchell begint meteen te vertellen dat ze elkaar bijna twee uur hebben gesproken. Mitchell is helemaal leeg en zijn energielevel is ver onder nul, dat dan weer wel. Volgende week zondag hebben ze opnieuw een video-call.
Wat mij wel wat zorgen baart, is dat Mitchell heeft uitgelegd dat hij moet uitkijken dat hij hierdoor niet ook teveel spanning ervaart. Het maakt voor hem namelijk geen verschil of hij negatieve of juist positieve stress ervaart. Ook bij positieve spanning en stress wat hem enorm in de weg kan gaan zitten, kan hij suïcidale gedachten krijgen. Ja, dat klinkt gek, maar zo werkt het nou eenmaal bij hem. Gelukkig deelt hij dit met ons en bij een hulplijn. Natuurlijk wil hij niet weer een wanhoopsdaad plegen.
Mitchell ziet opnieuw in, dat hij het zonder medicatie niet gaat redden. Wanneer ik naar bed wil, ga ik nog even naar de kamer van Mitchell, waar hij languit boven op zijn bed ligt. “Mam, ik heb écht medicatie nodig en ik ga toch weer met de ‘Buspiron’ beginnen”. Ik antwoord dat dit mij een goed idee lijkt, omdat hij uiteindelijk dit nieuwe medicijn geen kans heeft gegeven om zijn werk goed te kunnen doen.
Dan is daar eindelijk de dag van de intake bij het GGZ. Er is nog precies een parkeerplaats voor de deur waar ik mijn autootje in de schaduw kan parkeren. “Nou man, veel succes!” zeg ik en we spreken af dat hij me belt als hij klaar is.
Ik loop een rondje door het centrum. Dan ga ik even in de auto zitten met de deur open. Dat bevalt me niet en dus besluit ik even naar de kinderboerderij te lopen aan de overkant. Afwisselend met een stukje wandelen en op een bankje zitten verstrijkt de tijd. Weet ik veel dat het zó lang zou duren.
Dan gaat mijn telefoon. ‘Mitchell’ licht op in mijn schermpje. “Hoi mam, het duurt nog wel even hoor, ze zijn nu in overleg over een verder verloop”, zegt Mitchell. Hij vertelt ook dat hij een bekende van mij een tijdje gesproken heeft in de wachtruimte. Dat is een jonge meid, die ik ken van de paarden. Zij heeft Mitchell aangeboden een keer met haar vrienden af te spreken of alleen met haar op stal af te spreken. Mitchell zegt me dat hij dat heel aardig vindt, maar het voor nu alleen maar wil houden bij het meisje waarmee hij momenteel dus contact heeft. Anders wordt het allemaal wel erg veel in een keer.
Wanneer Mitchell klaar is, zit ik net weer in de auto. In de auto vertelt hij honderd uit. Ook wanneer we thuiskomen is Mitchell enthousiast aan het vertellen, dat hij naar alle waarschijnlijkheid de ADD-test gaat krijgen. Mitchell had hen nog wel duidelijk gemaakt dat ze bij hem dan wel de juiste test moeten afnemen. De psychiater had Mitchell gezegd dat hijzelf alles al lijkt te weten. Dat klopt inderdaad, maar Mitchell geeft heel duidelijk aan dat hij veel geleerd heeft, maar dat het in de praktijk toepassen een heel ander verhaal is. Ook twijfelt de GGZ eraan dat hij ADD zou kunnen hebben, omdat zijn problematiek ook op autisme lijkt. Maar Mitchell zet door. Hij wil absoluut die test en laat zich niet het kaas van de brood eten, zo vertelt hij. Nu weet ik, dat hij dit rustig maar krachtig aangegeven zou hebben. Ik ken hem maar al te goed en ben daar dan ook trots op. Dit is juist de valkuil. Omdat Mitchell alles zo goed weet te verwoorden, is Mitchell op school overvraagd en bij de hulpinstanties soms anders ingeschat.
Als Mitchell klaar is met vertellen, gaat hij naar boven. Alleen dit al, is een hele vooruitgang. Normaal gesproken zou Mitchell drie woorden, namelijk: “ja goed hoor”, antwoorden op de vraag van Jos hoe het gegaan is en meteen naar boven vluchten. Mitchell lijkt momenteel wat meer energie te hebben. Zou het dan toch al de nieuwe medicatie zijn, die hem ondersteuning biedt?
Met het meisje heeft hij al twee video-calls gehad en de derde staat ook al gepland. Tussendoor zijn ze samen aan het appen. Mitchell is wel wat onzeker met zijn antwoorden. Nu is het via de app ook wel lastiger communiceren dan ‘live’, maar het is wel begrijpelijk. Mitchell heeft toch vijf jaar sociaal gezien stil gestaan. Mitchell geeft aan dat ze echt wel vrienden lijken te worden en al steun aan elkaar hebben. “Blijf vooral je mooie zelf Mitch, dan komt het zeker goed” zeg ik hem nog.
En dan gaan Jos en ik drie nachtjes weg, want we hebben vakantie. Al op de dag dat we zijn vertrokken gaat er thuis van alles gebeuren. Maar daarover schrijf ik in de volgende blog.
Wil je een reactie plaatsen op deze blog 24: Graag hieronder bij 'Reactie plaatsen' een berichtje plaatsen. (Voor algemene reacties kun je naar de pagina 'Reacties')
Volg ons op facebook
Reactie plaatsen
Reacties
Mooi verhaal met vorderingen! 👍
Zeker vorderingen! Dank je Frans!
Klinkt sinds lange tijd weer positiever.
Goed om te lezen.
Klopt! Dank je Tineke!
Wauw wat goed om te lezen en wat dapper van hem. Leuk dat het contact goed gaat en inderdaad blijf je mooie zelf Mitchell 😘❤️
Zeker dapper! Thnx, namens Mitchell! 🥰