Jos heeft vakantie en we gaan drie nachtjes naar een B&B in Terwolde. Deze B&B staat op een prachtig landgoed en we kijken er erg naar uit. Mitchell vindt het fijn om het huis even voor hemzelf te hebben. Hij zwaait ons dan ook vrolijk uit.
Na het ontbijt op de eerste dag, gaan we de ‘IJssellinie-route’ volgen. Aangekomen in het bos bel ik eerst Mitchell even. De dag dat wij vertrokken bleek de dag dat onze nieuwe buren naast ons kwamen wonen. Ja, ik wilde natuurlijk wel even weten hoe het die dag gegaan was thuis. Wij hadden namelijk al op de dag van vertrek naar Terwolde gezien, dat de nieuwe mensen met onze oude buurtjes en een makelaar door het lege huis liepen voor een laatste controle rondje.
Mitchell vertelt dat het een drukte van jewelste op de oprit - die grenst aan onze oprit - was met mensen en busjes, de verdere middag en tot laat in de avond. Hij vertelt dat hij daardoor wel een Diazepam had ingenomen omdat dit bij hem voor veel onrust en prikkels zorgde. Inmiddels heb ik de telefoon op de speaker en Jos en Mitchell maken nog wat grapjes. Dan hangen we op.
Omdat Mitchell erg geïnteresseerd is in de 2e wereldoorlog, maken we foto’s van de te bezichtigen hotspots en attributen. Al gaat de IJssellinie eigenlijk over de ‘koude’ oorlog, denken we ook dat hij deze foto’s wel kan waarderen en sturen ze direct naar Mitchell door. We krijgen geen berichtje terug.
Wanneer we in de namiddag op het terras van het landgoed in het zonnetje zitten te genieten, belt Jos Mitchell. Jos vertelt hem enthousiast over de IJssellinie. Wanneer ze bijna uitgesproken zijn, zegt Mitchell dat hij ons nog wel iets moet vertellen als wij weer terug zijn. Jos zegt dat hij dit nu toch ook kan vertellen, maar Mitchell wil verder niets zeggen. “Jullie zijn lekker op vakantie, dat komt wel”.
Jos laat zich niet afpoeieren en blijft doorvragen en zeggen dat Mitchell gewoon mag vertellen wat hem dwars zit. Uiteindelijk begint Mitchell toch te vertellen. Het blijkt dat hij een zogenoemde ‘emotionele breakdown’ heeft gekregen de vorige avond en heeft de doktersdienst weer gebeld. Met spoed dit keer.
Omdat de centralist het verhaal van Mitchell alarmerend vond, is de crisisdienst ingeschakeld. Mitchell vertelt verder dat er twee mensen van de crisisdienst naar hem toe zijn gekomen. Het was inmiddels 00.30 uur. Een uur zijn ze bij ons thuis binnen geweest en hebben zij met Mitchell gesproken.
Jos moet even naar het toilet en ik praat verder met Mitchell. Hij vertelt nog dat de GGZ de volgende dag telefonisch contact met Mitchell zal opnemen. Ik vraag hem wat precies de trigger is geweest van de ‘breakdown’. Eigenlijk hoef ik dat niet te vragen. Dat nou precies op de dag van ons vertrek de nieuwe buren intrekken en het daardoor een enorme drukte geweest is. Er werd muziek gedraaid en dat klinkt in een leeg huis natuurlijk hol en uiteraard blijft de deur open staan tijdens het over verhuizen. Natuurlijk is het best spannend als er nieuwe buren komen, ook voor Jos en mij en dit konden wij natuurlijk ook niet voorzien. “Maar mam, het is toch niet normaal dat ik zó van het padje raak omdat er nieuwe buren komen?” vraagt Mitchell.
Mitchell heeft het in ieder geval allemaal heel goed aangepakt en hiervoor hebben wij hem dan ook gecomplimenteerd. Dat hij heel goed heeft weten te handelen in deze penibele situatie, geeft Jos en mij enigszins rust.
Die nacht lig ik erg te woelen, Jos heeft ook slecht geslapen en daardoor staan we al vroeg onder de douche. Na ons heerlijke ontbijt gaan Jos en ik naar een museum in Deventer. Tijdens dit bezoek belt de huisarts nog voor mijzelf en als we de route in het museum gelopen hebben, vertelt de dame die achter de balie zit, ons nog een hele leuke anekdote. Wanneer we uit het museum komen zie ik dat het dus al 13.15 uur is.
“Ik ga eerst Mitchell even bellen voordat we een terrasje pakken”, zeg ik tegen Jos. Mitchell neemt niet op. “Verdorie”, zeg ik en ik voel direct spanning. “Hij zal zo wel terugbellen, dat doet hij altijd als hij ziet dat je belt”, probeert Jos mij kalm te krijgen. Toch bel ik alweer snel opnieuw naar Mitchell, maar nog steeds geen gehoor.Jos en ik besluiten toch maar even op het terras te gaan zitten.
Dan gaat Jos naar Mitchell bellen met zijn eigen telefoon. Opnieuw neemt Mitchell niet op. Jos gaat de beelden van de video-deurbel terugkijken rond de tijd die Mitchell had aangegeven dat de mensen van de crisisdienst kwamen. Het was namelijk al nacht. We zien een man en een vrouw op het schermpje en een uur later inderdaad weer vertrekken. Maar ja, aan die man en vrouw hebben we niets, we kennen beiden niet.
Dan ineens bedenk ik me dat Mitchell volgens mij gezegd heeft dat het GGZ hem om 13.00 uur zou bellen. Ik deel dit met Jos en het geeft wat rust, omdat hij dan dus niet kan opnemen, wanneer hij met hen in gesprek zal zijn. Ik probeer terug te denken en ja, dat heeft hij me verteld toen ik Mitchell aan mijn oor had en Jos even naar het kleinste kamertje moest. Ik ontspan en volgens mij Jos ook. Niet heel lang daarna gaat de telefoon van Jos. Mitchell vraagt: “Je had gebeld?” “Ja, en je moeder ook” antwoordt Jos lachend.
Omdat de GGZ er bij Mitchell bovenop zit en hijzelf al rustiger is, kunnen Jos en ik ook weer wat meer genieten van ons uitje.
Wanneer we thuiskomen zit Mitchell beneden op de bank. Als we alles hebben uitgepakt en opgeruimd gaan we met elkaar zitten. We geven Mitchell het aardigheidje wat we hebben meegenomen. Het is een traditie geworden, dat als wij een paar nachtjes weggaan we een leuk aardigheidje voor hem meenemen.
Mitchell gaat ons nog wat meer vertellen over de nacht dat de crisisdienst op de stoep stond. Zij denken dat Mitchell naast het stukje autisme ook stemmingswisselingen heeft, omdat hij een soort van gelijk gevoel als bij de emotionele breakdown’, ook wel kan hebben als er geen directe aanleiding voor lijkt te zijn. Eerst denk ik nog hmmm… dat weet ik niet, maar wanneer ik er nog eens goed over nadenk, klopt het wel dat hij het ene moment vrolijk kan zijn en een paar uur later weer in een dip zit, zeg maar. Hierdoor gaat er nu sowieso breder gekeken worden, naast de test voor ADD. Dat is dan weer het goede wat hieruit voortkomt.
Jos gaat de volgende dag met zijn broer naar een concert in de Ziggo Dome. Mitchell en ik gaan aan de macaroni, wat ik nog in de vriezer had liggen. Lekker makkelijk. Ja, uiteraard eerst in de magnetron, koude pasta vinden we niet lekker. Daarna settelen we ons op de bank. Dan vertelt Mitchell ineens dat de mensen van de crisisdienst hem die nacht dat het zo slecht met hem ging, mee wilde nemen naar een instantie. Maar dit wilde hij echt niet, zo vertelt hij me. Nog meer prikkels zou hij echt niet aankunnen, zo heeft hij hen laten weten.
Dan is het zaterdagavond, we zien allerlei vreemde mensen parkeren en op visite komen bij de nieuwe buren. Even later gaan zij met zijn allen en de honden op het veld voor ons huis druk staan kletsen. We staan direct op ‘scherp’. Het onrustige gevoel – of eigenlijk gewoonweg stress – vliegt ons meteen aan. Angst voor geluidsoverlast lijkt verankerd in ons lijf. Maar nee, het is totaal niet zo’n feest geworden, zoals wij in eerste instantie toch stiekem een beetje verwacht hadden en dus ook wel een beetje bang voor waren.
De volgende dag halen we eten voor die avond, wat we altijd doen op zondag. Nou ja, dat is niet helemaal waar. Meestal gaat Jos zonder mij naar de plaatselijke supermarkt, hij kookt namelijk op zondag. Nu gaan we dus samen om een plant of iets dergelijks te halen voor de nieuwe buren, om hen te verwelkomen. Wij hebben ze nog helemaal niet gesproken.
Met het leuke herfststuk in mijn hand bel ik aan, terwijl Jos de boodschapjes uit de auto haalt. Er is niemand thuis en ik besluit het herfststuk op de stapel houtblokken te zetten die vlak bij hun deur staan.
Ik ga ons eigen huis in om een kaartje te schrijven om aan het herfststuk te hangen. Ik kalligrafeer ‘Welcome’ op het kaartje, want we weten al wel dat zij voornamelijk in het Engels communiceren. Uiteraard schrijf ik onze namen erbij en tussen haakjes ons huisnummer. Een uur of twee later gaat onze bel. Ik doe open en daar staan de nieuwe buurtjes met twee honden en hun zoon voor de deur met een grote doos, overigens overheerlijke, Poolse chocolade. Het blijken ontzettend leuke en spontane mensen.
Het allerbelangrijkste van het hele gebeuren, is het feit dat Mitchell al heel snel weer uit dat diepe dal is geklommen. We denken alle drie dat de ‘Buspiron’ zijn werk doet. Of zal het komen doordat hij inmiddels contact heeft met drie meiden op het online-platform en met één van hen echt bevriend lijkt te worden? Nou ja, we houden het maar op een combinatie van beiden. Hoe dan ook, we zijn heel blij met deze vooruitgang!
Wil je een reactie plaatsen op deze blog 25: Graag hieronder bij 'Reactie plaatsen' een berichtje plaatsen. (Voor algemene reacties kun je naar de pagina 'Reacties')
Volg ons op facebook
Reactie plaatsen
Reacties
Wow, dat klinkt echt als een grote stap vooruit Mitchell, hou vol, jij komt er wel!
Ja, dat is het zeker!
Dank voor je lieve, betrokken en opbeurende berichtje Thea!
Lieve groet, Mitchell en Linda