Blog 26: Progressie

Jos en ik zitten samen in de auto op weg naar de GGZ. Nee, Mitchell is er niet bij, al had dit wel gemogen. Bij de GGZ willen ze namelijk weten hoe Mitchell als kind was, zodat zij een beter inzicht krijgen voor een mogelijke diagnose ADD.

Jos parkeert de auto voor de deur. We lopen de trap op, pakken een theetje en nemen plaats in de wachtruimte. Als we worden gehaald geeft de psycholoog ons een hand en nemen wij plaats aan zijn bureau. Hij valt direct met de deur in huis, dat hij het formulier wat wij nu gezamenlijk zouden gaan invullen, niet kan vinden. Het ligt op het puntje van mijn tong om ‘slordig’ te zeggen, maar ik weet mij nog in te houden. Deze man zie ik voor het eerst en het zou meteen al niet zo’n fijn begin zijn tussen ons. Aan Jos vraagt de psycholoog hoe Jos en Mitchell het vorige gesprek hebben ervaren. Ook toen was er sprake van miscommunicatie, vorige keer hadden Jos en ik ook allebei moeten komen.

De psycholoog vuurt wat vragen op ons af en wij vertellen hoe Mitchell als kind was. Hij vindt het bijzonder dat Mitchell in zijn kindertijd nagenoeg geen last had van zijn autisme en ook dat hij vaak vriendjes mee naar huis nam of dat hij naar vriendjes toe ging. De psycholoog is er in ieder geval van overtuigd, dat het autisme bij Mitchell een grote rol speelt.

We geven aan dat Mitchell alle therapieën al heeft doorlopen en hij alles feilloos kan uitleggen. “Hij kan zo op jouw stoel gaan zitten, maar het toepassen lukt hem niet” zeg ik. Ik voeg er nog aan toe dat wanneer Mitchell een opleiding gaat doen en/of gaat werken, Mitchell in beeld wil blijven bij de GGZ. De psycholoog haakt hier op in door te zeggen dat Mitchell dus eigenlijk begeleiding nodig heeft in plaats van een behandeling. Ja, dat is waar Mitchell het meest bij gebaat zou kunnen zijn en dat is dan ook de eigenlijke hulpvraag.

Jos zegt tegen de psycholoog, dat hij het dossier van Mitchell wel in het systeem zou moeten kunnen terug vinden. De psycholoog rammelt op zijn toetsenbord en ja hoor, daar leest hij van alles. Er staat zelfs het allereerste gesprek en de uiteindelijke diagnose van Mitchell op jonge leeftijd: ‘lichte vorm pdd nos’ in. De psycholoog vraagt dan nog of hij onze e-mailadressen heeft en wat warrig zegt hij dat hij de lijst, welke we dus vandaag zouden invullen, wel met de post zal sturen.

De vorige keer had de psycholoog al uitgelegd dat alle angst, stress en spanning bij Mitchell dus het algehele plaatje, terug valt te herleiden aan autisme. Elke keer als Mitchell weer iets wil proberen, wordt hij daardoor weer tegen gehouden. Hij zit in een bubbel en het lukt hem niet daaruit te komen, zo heeft de psycholoog uitgelegd. Ook als de klachten relatief mild zijn, zit het toch diep in zijn systeem.

Dan is het zondag en gaan we naar onze lieve buurtjes. Wij hebben al eerder met elkaar spelletjes middag gehouden. Mitchell kan heel goed overweg met deze buurtjes, maar dat hij mee gaat sjoelen is de eerste keer. We hebben afgesproken met de buurtjes, dat we het tot op het laatste moment overlaten aan Mitchell, of we uiteindelijk echt gaan sjoelen. Mitchell zou namelijk last kunnen ervaren van het knallende geluid van de sjoelstenen.

Wanneer we binnen komen begint direct al ‘het grappen en grollen’. Dan vraagt buurvrouw aan Mitchell of we gaan sjoelen. Mitchell twijfelt wat, maar zegt dan ‘ja, ik ga het gewoon doen’. Wow, wat vinden we het stoer van Mitchell. De buurvrouw loopt naar boven om de sjoelbak te pakken. We laten Mitchell beginnen. Wanneer het echt niet gaat lukken voor hem, dan stoppen we en gaan we iets anders doen beloven we.

Als buurman aan de beurt is, moeten de sjoelstenen het ontgelden. Steeds harder knalt hij de sjoelstenen tegen elkaar aan. Dat er geen sjoelsteen van buurman door het raam is geknald, is een wonder. Alle sjoelstenen blijven keurig in de sjoelbak. Mitchell zit bij de bovenkant van de sjoelbak om de stenen naar achteren te schuiven die door de gleuven zijn gekomen. Ik zie hem wat bedrukt kijken bij de knallen, maar hij blijft zitten. Ook nadat buurvrouw al een paar keer heeft gezegd dat buurman niet zo agressief die stenen moet schuiven, houdt Mitchell het vol.